Eluveitie

Οι Ελβετοί δεν χρειάζονται συστάσεις πλέον. Έχοντας επενδύσει στο φολκλορικό στοιχείο της Γηραιάς Ηπείρου, το οποίο σταθερά βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους δίσκους τους, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα status και έναν πυρήνα οπαδών που τους ακολουθεί κατά πόδας σε κάθε τους κυκλοφορία. To 2014 κυκλοφόρησε το "Origins", το τελευταίο που είχε στοιχεία μελωδικού death metal, το οποίο υπήρξε και δίσκος σημαδιακός για τη μπάντα. Αυτό διότι υπήρξε η τελευταία συνύπαρξη των - πρώην πλέον- μελών Anna Murphy, Ivo Henzi και Merlin Sutter με τον εγκέφαλο της μπάντας Chrigel C. Glanzmann, αφού λίγο μετά οι τρεις τους εγκατέλειψαν με αφορμή την απόλυση(;) του Sutter. Αλλά ως Ελβετοί, ολοκλήρωσαν την τελευταία τους περιοδεία πρώτα και έπειτα χώρισαν σαν φίλοι. Ας είναι καλά τα συμβόλαια και οι ρήτρες, φαντάζομαι.

Με την έλευση αρκετών νέων μελών στην σύνθεση της μπάντας, αλλά και την απώλεια των δημιουργών των περισσότερων συνθέσεων (Henzi), η ιδέα ενός εξ ολοκλήρου ακουστικού δίσκου εκλαμβάνεται περισσότερο σαν μια προσπάθεια ομαλής ένταξης των νέων μουσικών στη μπάντα. Ωστόσο, προκύπτει το εύλογο ερώτημα: 9 μέλη σε ένα ακουστικό άλμπουμ τι παριστάνουν; Και όμως, η πρώτη συνέχεια του "Evocation I", δίνει απάντηση με το καλημέρα. Το "Evocation ΙΙ: Pantheon" είναι πολύ πιο φορτωμένο από οποιοδήποτε «κανονικό» δίσκο των Ελβετών. Τα παράξενα όργανα (hurdy gurdy, μάντολα, άρπα) έχουν την τιμητική τους εδώ και προφανώς ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα σημαντικός για το τελικό αποτέλεσμα. Δίνουν ακριβώς τα στοιχεία που απαιτούνται για έναν δίσκο με «φυσικό» ήχο, μεταφέροντας σε στα πανέμορφα οροπέδια της Ελβετίας.

Σαφώς αρκετά από τα μικρότερα, ενδιάμεσα κομμάτια να μπορούσαν να λείπουν, αλλά ο ρόλος τους είναι περισσότερο μεταβατικός, ώστε να «φτιάξουν» την ατμόσφαιρα για τα υπόλοιπα. Έτσι, λοιπόν για κάθε "Epona", "Nantosvelta", "Lvgvs" υπάρχει ένα "Dureddu", ένα "Svcellus II", ένα "Catvrix". Αν κάτι σας φαίνεται οικείο, οφείλεται στο ότι αρκετές από τις συνθέσεις δεν είναι πρωτότυπες, αλλά ακουστικές εκτελέσεις παλιότερων επιτυχιών τους, όπως το "Ogmios" ("Inis Mona"). Προσωπικά ευχαριστήθηκα και τις ιρλανδικές επιρροές στον ήχο του "Evocation II", χαρακτηριστικό παράδειγμά του το "Aventia" και το "Grannos", που δεν είναι παρά μια διαφορετική, αλλά εξίσου εξαιρετική εκτέλεση του "Slania's Song".

Οι Eluveitie με παλιό και νέο υλικό, πέτυχαν κάτι αρκετά αξιόλογο. Τιμώντας το βασικότερο στοιχείο της μουσικής τους, έδειξαν ότι παρά τα πολλά προβλήματα που προέκυψαν με τη σύνθεση της μπάντας, είναι εδώ. Οι νέοι μουσικοί φαίνεται να πατούν καλά (ίσως και καλύτερα, στην περίπτωση της Fabienne) σε σχέση με τους προκατόχους τους. Εν αναμονή του νέου metal δίσκου τους, το "Evocation II: Pantheon" είναι ένα πολύ καλός folk δίσκος, καθόλου μονότονος και εξαιρετικά εύκολος στο άκουσμα. Αν ήταν και μερικά κομμάτια μικρότερος, θα μιλάγαμε για μια άψογη κυκλοφορία.