Cauldron

Γειά σου ρε Καναδά, τιμημένη μεταλλομάνα με τις γκρουπάρες σου! Και όχι μόνο για το παρελθόν αλλά και για το παρόν σου που εξακολουθείς να βγάζεις από τα εσώψυχα σου σχήματα σαν τους Cauldron. Το trio από το Τορόντο θα κυκλοφορήσει φέτος το τέταρτο άλμπουμ του και θα αποδείξει ξανά γιατί συγκαταλέγεται στην αφρόκρεμα του αποκαλούμενου νέου κύματος κλασικού heavy. Φεύγοντας από την Earache και υπογράφοντας για την Ευρώπη με την High Roller και για Αμερική με τη The End θα συνεχίσουν το σερί εκπληκτικών δουλειών. Δύσκολο αν μη τι άλλο, αν ανακαλέσουμε πόσο δυνατό ήταν το "Tomorrow's Lost" πριν τέσσερα περίπου χρόνια. Άλμπουμ πραγματικά αδικημένο αφού περιλάμβανε θεϊκά κομμάτια εξαιρετικού συνθετικού οίστρου. Γεγονός που ανέβαζε και τον πήχη για το "In Ruin".

Η αλήθεια είναι ότι αν υπάρχει ένα μειονέκτημα στον νέο δίσκο είναι ότι μάλλον δεν φτάνει τον προκάτοχό του. Βέβαια θα επαναλάβω ότι το εγχείρημα είναι από μόνο του δύσκολο αφού ήταν top of the top κυκλοφορία. Αν ξεφύγουμε από αυτό και βουτήξουμε στα εννιά νέα τραγούδια, θα απολαύσουμε 100% καυτό μέταλ υψηλών προδιαγραφών. Συνεχίζοντας τον μπούσουλα σύνθεσης του παρελθόντος, θέτουν βάσεις με πιασάρικα και δυνατά κιθαριστικά θέματα ξεδιπλώνοντας από πάνω το ταλέντο του Jason Decay στη δημιουργία απίστευτων φωνητικών γραμμών, οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ οριοθετούν κάθε τραγούδι. Ασχέτως γούστων στη χροιά αυτή καθεαυτή, ο τρόπος που χτίζονται οι μελωδίες πάνω από τις κιθάρες είναι από τα ατού του σχήματος. Πράγμα που έχει εκτιμηθεί δεόντως στα προηγούμενα άλμπουμ και συνεχίζει ακάθεκτο και εδώ δημιουργώντας τραγουδάρες!

Για πρώτη φορά θα βάλουν ένα full instrumental, το "Delusive Serenade", κουβαλώντας μια αύρα από Metallica, ενώ μια άλλη διαφορετικότητα από το πριν είναι η αμυδρή χρήση πλήκτρων, ειδικά στο κλείσιμο του ομότιτλου ή πριν το solo στο "Corridors Of Dust". Τούτα δε βγάζουν μια περίεργη διάθεση στο "In Ruin", ελαφρά μελαγχολική. Το σχήμα για άλλη μια φορά θα βαδίσει μεταξύ σαφέστατων Αγγλικών επιρροών, όπως οι Angelwitch (ειδικά στις κιθάρες ) και Witchfinder General (μελωδικότητα ερμηνειών). Εκτός όμως από την ευρωπαϊκή πλευρά τους είναι έκδηλη η παρουσία των Dokken, ειδικά στον Jason, αλλά και γενικώς  η μελωδική πλευρά της άλλης όχθης του Ατλαντικού. Έχει στοιχίσει  αυτό στους Cauldron αφού φαντάζει δύσκολο στους true «και καλά» κεφτέδες να τους κατατάξουν στις obscure εκθειαστικές λίστες τους αλλά δείχνει την ιδιαιτερότητα των Καναδών και προσφέρουν πραγματικά ωραία τραγούδια. Τουλάχιστον για όσους ακούνε μουσική χωρίς να εστιάζουν σε άλλες βλακείες.

Κλείνοντας ας τονιστεί ότι η μουσική τους κατέχεται από ένα αίσθημα αγωνίας, πάλης και αφοσίωσης στους εκάστοτε στόχους της ζωής. Αυτό το να μην τα παρατάς και να προσπαθείς ξανά με πείσμα. Κρατώντας ένα νεανικό αυθορμητισμό σε κάνουν σαν να γεμίζεις μπαταρίες για να εξορμήσεις και να ανασυνταχτείς πάλι. Α, και κάτι τελευταίο. Τι κάνουν στους ντράμερ τους; Τους τρώνε ζωντανούς ή τους θυσιάζουν σε κανά Succubus;