Apocalyptica @ Gazi Music Hall, 07/04/17

Είμαι από τους πρώτους που θα αντιμετωπίσουν με καχυποψία οτιδήποτε επετειακό· επανακυκλοφορίες, περιοδείες, οτιδήποτε μοιάζει νοσταλγικό για χάρη της νοσταλγίας. Είμαι ο πρώτος που, ειδικά για τη συγκεκριμένη περίπτωση, θα γκρινιάξω ακατάπαυστα. Εν έτει 2017 κι έχοντας τόσες κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, οι Apocalyptica δεν (θα έπρεπε να) έχουν την ανάγκη να βγάλουν μπροστά το όνομα των Metallica για να πάρουν τους δρόμους, ή για οτιδήποτε άλλο.

Δεν ζούμε, όμως, σε κάποιον ιδεατό κόσμο και τα γούστα της μάζας είναι αυτά που κινούν τα νήματα. Απολύτως αναμενόμενα, η επανέκδοση του "Plays Metallica By Four Cellos" έλαβε πολλαπλάσια θετικές αντιδράσεις σε σύγκριση με τις πρόσφατες, ή και τις όχι τόσο πρόσφατες, πρωτότυπες κυκλοφορίες της μπάντας. Στην αντίστοιχη περιοδεία διαρκώς προστίθενται ημερομηνίες και ξεπετάγονται sold out. Προφανώς δεν ήταν τυχαίο ότι χρειάστηκε αυτό το setting για να τους δούμε από τα μέρη μας, μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια.

Λίγο η αναμονή, λίγο το όλο πλαίσιο, δεν είχα πολλές ανησυχίες σχετικά με την προσέλευση. Φτάνοντας στην Ιερά Οδό, ωστόσο, ομολογώ πως ξαφνιάστηκα βλέποντας την τεράστια και απρόσμενα πολιτισμένη ουρά που έφτανε μέχρι την Πειραιώς. Με δεδομένο το μέγεθος του χώρου και την κίνηση που υπήρξε από νωρίς στους εξώστες, βέβαια, όλος αυτός ο κόσμος δεν ήταν αρκετός για να γεμίσει την αρένα. Με το πέρασμα του χρόνου το, απολύτως ευχάριστα ετερόκλητο, κοινό μαζεύτηκε και περίπου εβδομήντα λεπτά μετά το άνοιγμα των θυρών η ατμόσφαιρα ήταν έτοιμη για την παρέα από το Ελσίνκι.

Ακριβώς βάσει προγράμματος, στις 21:30, το "Death Magnetic" που ακουγόταν από τα ηχεία χαμήλωσε, ακολουθούμενο από τα φώτα και η τετράδα μετά των τσέλων της παρατάχθηκε στη σκηνή. Χωρίς εντυπωσιακές εισόδους ή μεγαλεπήβολους χαιρετισμούς, το ξεκίνημα ήταν αυτούσια βγαλμένο από το ντεμπούτο. Από τα εναρκτήρια μέτρα του "Enter Sandman" έγινε σαφές ότι τα επίπεδα της έντασης βρίσκονταν σε αποδεκτά επίπεδα, ακόμα και για υπερβολικούς σαν εμένα. Αρκεί να αναφέρω ότι μετά από πολύ καιρό, αυτή ήταν η πρώτη συναυλία που οι ωτοασπίδες μου έμειναν στη θέση τους για λιγότερο από λεπτό.

Χωρίς ανάσα ακολούθησε το εναρκτήριο riff του "Master Of Puppets" και οι αντιδράσεις δεν απείχαν πολύ από εκείνες που βλέπει κανείς σε συναυλίες των Metallica. Στα "Master!" σημεία, δε, οι φωνές ήταν τόσο δυνατές που τα τσέλα σχεδόν χάνονταν. Κουστουμαρισμένοι και σταθερά καθιστοί στις θέσεις τους, οι Φινλανδοί συνέχισαν το θρασάρισμα στο "Harvester Of Sorrow", δείχνοντας να το χαίρονται όσο και το κοινό. Τα χαμόγελα εναλλάσσονταν με headbanging, ο "Mr. Cool" Manninen δεν έχανε νότα, γεμίζοντας ιδανικά τον ήχο της μπάντας, και το ντουέτο Toppinen/Kivilaakso τραγουδούσε χωρίς μικρόφωνο.

Η πρώτη ήπια στιγμή ήταν πιθανότατα και η πιο ξεχωριστή απ' όσες θα ακολουθούσαν. Το "Unforgiven" αποδόθηκε στην απαραίτητη ατμόσφαιρα, με κάθε έναν από τους τέσσερις να αναλαμβάνει σε κάποιο σημείο τα μελωδικά και το κοινό να συμπληρώνει φωνητικά. Αναμφισβήτητα στις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς. Στο ξεκίνημα της side-B το groove επανήλθε με το "Sad But True", το "Creeping Death" απογειώθηκε από το σήμα-κατατεθέν πέρασμα στη μέση, ενώ τα τσεκαρίσματα στα ρυθμικά του "Wherever I May Roam" ήταν απολαυστικά. Το κλείσιμο με το "Sanitarium" ήταν όσο όμορφο θα περίμενε κάποιος, έστω και χωρίς έντονο sing along στα lead.

Το περίπου δεκαπεντάλεπτο διάλλειμα που ακολούθησε ήταν πράγματι πιο παράξενο απ' ό,τι θα ήταν σε κάποιον χώρο με καθίσματα, τσάι και κουλουράκια, όπως διαπίστωσε και ο Toppinen, αλλά τελικά δεν στοίχισε στο momentum. Η επιστροφή με το "Fade To Black" ήταν καλά μελετημένη και η είσοδος του Mikko Siren στη μέση του σήμανε το πιο heavy μέρος της βραδιάς. Οι φωνές επανήλθαν δριμύτερες στο "Ride The Lightning" πέρασμα των "For Whom The Bell Tolls" και "Fight Fire With Fire", όπου ο Lotjonen αν δεν είχε το πόδι του σε νάρθηκα θα συνόδευε τους άλλους δύο στο headbanging.

Τα πνεύματα ηρέμησαν κάπως στην υπέροχη εκτέλεση του "Until It Sleeps", αλλά ήταν σε «ένα από τα καλύτερα οργανικά κομμάτια των '80s» που ήρθε το αποκορύφωμα της βραδιάς. Το "Orion" παρουσιάστηκε σε όλη τη μεγαλοπρέπειά του, με τα πετάλια να αναλαμβάνουν δράση, τα ρυθμικά να ροκάρουν ως εκεί που δεν πάει και το μελωδικό πέρασμα να φέρνει το υπερπέραν πολύ κοντά στο Γκάζι. Ως δεύτερη έκπληξη στη σειρά, το "Escape" συνοδεύτηκε από αρκετά χαμόγελα κάτω απ' τη σκηνή και αν ρωτάτε εμένα η εκτέλεσή του ήταν τουλάχιστον όσο δυνατή κι εκείνη των Metallica.

Σε εντελώς συναυλιακή λογική, το κανονικό σετ ολοκληρώθηκε σε full-on thrash ρυθμούς. Στο "Battery" ο Manninen άφησε για λίγο τους υπόλοιπους να κάνουν το κομμάτι τους, αν και δυστυχώς δεν είδαμε το "φλεγόμενο" τσέλο. Στο "Seek And Destroy", πέρα από τον αναμενόμενο πανικό, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ένα μικρό πέρασμα από συρτάκι, συνοδεία χορευτικού του Kivilaakso και κλείσιμο από "Ride The Lightning". Αναμενόμενα τα δύο μεγάλα κομμάτια που είχαν περισσέψει ακούστηκαν στο encore· στο "Nothing Else Matters" πιθανότατα τραγούδησαν και οι τοίχοι, ενώ υπήρξαν και κανονικοί (!) αναπτήρες στον αέρα.

Η οριστική καληνύχτα ήρθε δύο ώρες και κάτι παραπάνω μετά την έναρξη, με το "One". Οι στοιχειωτικές μελωδίες, τα σκοτάδια, το machine gun drumming, όλα ήταν στη θέση τους. Η αποθέωση που ακολούθησε ήταν απολύτως δίκαια κερδισμένη και η υπόσχεση ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα ήρθε ως κερασάκι στην τούρτα. Όσο κι αν θέλω να το δω με μετριοπάθεια, γιατί αυτή η παρέα έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα από το να παίζει Metallica, δυσκολεύομαι. Ναι, ήταν μια βραδιά-αφιέρωμα στους ήρωες των Apocalyptica. Αλλά είχε τόσο μεράκι, που και ο Hetfield με τον Ulrich θα υποκλίνονταν.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com