Rocking Raccoon - Ο Τζόε, Ο Άβερελ, ο Τοντ και ο Ολιβέρι

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 15/07/2011 @ 14:29
Αποψάρα 15

Οπαδιλίκι. Άτιμο πράγμα. Από τη μία είναι κάτι πανέμορφο όταν το ζεις εσύ, μία αγάπη που στο μυαλό σου νομίζεις πως έχει αντίκρυσμα, από την άλλη ίσως το πιο εκνευριστικό πράγμα στον μουσικόκοσμο, που άμα είσαι τυχερός μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες κωμικές διαστάσεις, αλλιώς παραμένει ένα απύθμενο πηγάδι facepalm.

Όσα χρόνια ασχολούμαι με το χώρο, κάποιες ομάδες οπαδών είναι αυτές που μου έχουν κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση. Κατά κύριο λόγο αναφέρομαι στους Σκορπιονιστές και τους Λινκινπαρκικούς. Ομάδες ατόμων που, ενώ εκπροσωπούν διαφορετικές γενιές, είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του πως η γενική συμπεριφορά του φανμπόη δε γνωρίζει ηλικία. Ούτε δείκτη νοημοσύνης. Δε θέλω με τίποτα να ξεκινήσω ένα τρολλφεστ, πρώτον γιατί είναι ένα άρθρο από μόνο του και θα χαραμιστεί σ' αυτό εδώ το κείμενο, δεύτερον αυτό τον καιρό δεν έχω την υπομονή, ούτε την όρεξη να αντιμετωπίσω ένα χείμαρρο σχολίων που κατά κύριο λόγο θα με συγκρίνουν με τις κατσαρές τρίχες του Meine, βγάζοντας με και λίγο, αλλά και εμπαθή.

Εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως χθες, διαβάζοντας το ρηπόρτ για τους Πυξ Λαξ, έπεσα πάνω σε μία καινούργια φάρα. Για καλή μου τύχη δεν είχα ποτέ κάποιον στον ευρύτερό μου κύκλο που να μπορούσε να με εκθέσει στη μουσική των Πυξ Λαξ -άσχετο που εχθές μου πέταξε ξερά ο πατέρας μου ένα «παίζαν χθες ε; Καλή μπάντα»- κι έτσι ποτέ μου δεν είχα νταραβέρια με «Ναμαγαπάδες», όπως γλυκύτατα ανακάλυψα πως τους προσφωνούν. Συγκινήθηκα. Ένας ολόκληρος νέος κόσμος απέχθειας γεννήθηκε εμπρός στα μάτια μου. Ήταν μία αποκάλυψη, μία φώτιση. Σαφώς και μιλάω για τα σχόλια κάτω από το κείμενο.

Ας πούμε κάποιες αλήθειες. Ίντερνετ. Όσο απίστευτο εργαλείο είναι, έχει κάποια φοβερά μειονεκτήματα. Το κυριότερο έχει να κάνει με το attention span. Λόγω του τεράστιου όγκου πληροφορίας που δέχεται ο καθένας μας καθώς απλά σερφάρει, καταλήγει να κάνει πολλά πράγματα συγχρόνως, βιαστικά. Να, εγώ τώρα που γράφω αυτές τις αράδες, κάνω ρηφρές μανιωδώς το Facebook, λέω καμιά μαλακία στο Skype και διαβάζω ξανά τα εν λόγω σχόλια. Πολλές φορές μάλιστα αφήνω ένα σχόλιο μισοδιαβασμένο, ξανακάνω ρηφρές το Facebook, επιστρέφοντας πάλι στο μισοδιαβασμένο σχόλιο, έχοντας πλέον ξεχάσει τι διάβασα πριν, και τέλος μένω με μία πλέον θολή γνώση και επίγνωση του τι μόλις έκανα. Σχεδόν μηχανικά όλα αυτά. Έτσι δυστυχώς αντιμετωπίζω/ουμε τα περίσσοτερα κείμενα στο Ίντερνετ, καταλήγοντας, όταν θέλουμε να συνεισφέρουμε και εμείς, εν μέσω σχολίου, να γράφουμε μία αηδία και μισή, πολλές φορές άσχετη με το τι λέει το κείμενο ή έχοντας πιαστεί από μία φράση out of context και πάνω σ' αυτή να ξεχοληδιαζόμαστε, βγάζοντας τον πόνο μας και εμφανίζοντας τον διαδικτυακό μας τραμπούκο, για κάτι που πολύ απλά δεν ειπώθηκε ποτέ. Κανένα κείμενο δε γράφεται τυχαία, καμία πρόταση δε γράφεται τυχαία. Όλα υπάρχουν εκεί για κάποιο λόγο. Αν τώρα ο καθένας διαβάζει άρθρα ενώ παράλληλα σκέφτεται το αέρινο, ημιδιάφανο φορεματάκι της Δεσποινούλας που αφήνει λίγο κυλοτάκι να φαίνεται όταν περπατάει στον ήλιο, και πάνω σ' αυτή την ημιτελή άποψη να θέλει να πει και μια μαλακία παραπάνω, be my guest. Μη με κρίνεις όμως όταν μπαίνω στο προφίλ σου με την τρολλόφατσά μου και γελάω δυνατά και με στόμφο.

Ειλικρινά δε θέλω να σας στερήσω τη χαρά, πηγαίνετε μόνοι σας στο report, αράχτε και διαβάστε. Διαβάστε όμως. Θα πιάσετε και τον παλμό των Σκορπιονιστών. Αναρωτιέμαι αλήθεια αν έχουν κάποια ειδική μηχανή αναζήτησης και όποτε κάποιος στο Ίντερνετ τολμήσει και αναφέρει τη μπάντα, ακόμα και ως παράδειγμα, τους έρχεται μήνυμα, φαξ και τηλεγράφημα και  μαζεύονται παρέες, τρεις - τρεις, πάνω από μια οθόνη και πληκτρολογούν με μανία. Φαντασιώνομαι σκηνές που απλά βαράνε με μίσος τα άμοιρα κουμπιά, παράγοντας λέξεις ανύπαρκτες, με μάτια λαμπερά και κόκκινα, με μία υποψία σάλιου να τρέχει από το άκρο των αφρισμένων τους χειλιών, έχοντας πάντα πατημένο το caps lock, μέχρι κάποιος να σφυρίξει τις πρώτες μπάρες του "Wind Of Change", να πιαστούν αγκαζέ, να σιγοτραγουδήσουν μαζί το ρεφραίν και να καταλήξουν ήρεμα στο συμπέρασμα πως είμαστε γραφικοί, εμπαθείς και λίγοι. Μα γιατί; Την άλλη βδομάδα πάντως που κλείνω τα ένδεκα (11), είστε όλοι καλεσμένοι στο πάρτυ μου.

Μακρηγορώ όμως. 80.000 κόσμο λέει στο ΟΑΚΑ για τους Πυξ Λαξ. Τι να πω; Μπράβο; Δε θα πω τίποτα. Είχαμε τρεις παραστάσεις του Waters που συγκλόνισαν το είναι μας και μάς έμεινε να λέμε για τον Πλιάτσικα. Μπλιαχ.



Ορίστε, και για αυτά που ήθελα να πω δε μου 'μεινε και χώρος. Τελοσπάντων, ας προσπαθήσω. Τι διάβολο έγινε αυτή την εβδομάδα; Σπάνια ακούμε για συλλήψεις μουσικών και λοιπά, και τις τελευταίες μέρες είχαμε δύο. Από τη μία είχαμε τον κινούμενο στόκο, Michael Todd, των Coheed And Cambria να συλλαμβάνεται για ένοπλη ληστεία, και από την άλλη τον σιχαμένο μισογύνη Nick Oliveri να δέρνει την κοπέλα του και να μένει κλεισμένος μέσα στο σπίτι για ένα δίωρο, έχοντας απέξω την ομάδα SWAT. Τρελά πράματα. Δε θα φανώ αφελής και να σκεφτώ πως το ότι είναι και οι δύο μπασίστες δεν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα.

Ο Michael Τodd, ελάχιστη ώρα πριν τη συναυλία της μπάντας του ως support στους Soundgarden (!), αποφάσισε να μπουκάρει σε ένα φαρμακείο, απαιτώντας να του δώσουν έξι μπουκάλια OxyCotin, ένα πολύ δυνατό παυσίπονο. Διαβάζω ότι το εν λόγω φαρμακείο είχε δύο τεράστιες ταμπέλες έξω από το μαγάζι. Η μία έλεγε πως δεν πουλάμε OxyCotin και η άλλη πως εντός λειτουργεί κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης. Κάποιος ίσως θα έπαιρνε αυτά τα σημάδια ως αρνητικά, δεδομένου ότι ο στόχος του είναι το OxyCotin, αλλά αυτή η σατανική ιδιοφυΐα ήξερε καλύτερα. Δείχνοντας στον ταμία ένα μήνυμα στο κινητό που έλεγε ότι έχει βόμβα, απαίτησε τα ανύπαρκτα παυσίπονα. Ο ταμίας του πάσαρε κάποια άλλα, ανάλογα, και ακολούθησε το αλάνθαστο σχέδιο διαφυγής του Todd, ο οποίος μπήκε σε ένα ταξί. Καλοδουλεμένο, σαν ταινία του Σηγκάλ. Περιττό να πω πως τον πιάσανε στην αρένα όπου θα γινόταν το live και μιας και είχε προηγούμενα μπλεξίματα με το νόμο, καθώς από το 2006 βασανίζεται από διάφορες εξαρτήσεις, του επιβάλλανε bail (μόλις συνειδητοποίησα πως ξέρω περισσότερα για το αμερικάνικο σύστημα δικαιοσύνης, παρά το ελληνικό, τιμημένο HBO) $25.000, τα οποία δεν είχε λέει να δώσει, οπότε έμεινε στο κελί 33, ενώ η υπόλοιπη μπάντα, με αντικαταστάτη στο μπάσο, συνεχίζει το τουρ των ονείρων της.



Τώρα να πούμε για τον Oliveri. Τον είδαμε και τις προάλλες στο Rockwave με τους Kyuss, αλλά παγκοσμίως τον ξέρουν ως πρώην μέλος των Queens Of The Stone Age και παπάρι που δεν αντέχει άλλο ο Homme. Γενικό καλόπαιδο ο Oliveri, πολλές βρώμες κυκλοφορούν για το πώς αγαπά να φέρεται στις γυναίκες του, με τον Homme να μη ντρέπεται να τον ξεμπροστιάσει ουκ ολίγες φορές, είτε είναι σε συνέντευξη, είτε κατά τη διάρκεια των live. Tελοσπάντων, μια φορά παπάρι, πάντα παπάρι έλεγε ο παππούς μου.

Dramatization:
Βραδάκι, και η κύρια Smith ακούει οργισμένες φωνές από το δίπλα σπίτι και το χαρακτηριστικό ήχο από κάτι κεραμικό να σπάει. Φοβήθηκε η κυρία Smith και πήρε το ναηνγουανγουαν. Ήξερε καλά πως εκείνος ο μούσιας με τη καράφλα δεν ήταν καλά στο κεφάλι και δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε σαματά από το γειτονικό σπίτι. Λίγα λεπτά αργότερα, αν και φάνηκε μία αιωνιότητα, εμφανίστηκε έξω από το σπίτι ένα περιπολικό. Δύο ένστολοι αστυνομικοί κατέβηκαν και πλησιάσαν την εξώπορτα της πολυτελούς χολυγουντιανής βίλας. Καθώς πάνε να χτυπήσουν το κουδούνι, άλλο ένα πιάτο βρίσκει κάποιον τοίχο, δημιουργώντας εκκωφαντικό θόρυβο. Κοιτάχτηκαν τα δύο όργανα της τάξης. «Ανοίχτε! Ελεήπηντί!» φώναξε ο ένας, καθώς χτυπούσε με πυγμή την πορτά. «Να πάτε να γαμηθείτε» του απάντησε με περίσσια χάρη μία αντρική φωνή από μέσα, «Να πάτε να γαμηθείτε». Ήξεραν πως δεν είχαν κανένα δικαίωμα να μπουκάρουν μέσα, οπότε κάλεσαν ενισχύσεις. Καθώς από μέσα οι φωνές ακόμα αντηχούσαν στο σκοτεινό χολυγουντιανό δρόμο, ένα βανάκι της ειδικής δυνάμης SWAT έκανε την εμφάνιση του και από μέσα ξεχύθηκαν αρκετοί άντρες της ομάδας κρούσης, οπλισμένοι σαν αστακοί. Το λεκτικό πάρε-δώσε κράτησε περίπου ένα δίωρο, μία μικρή περίληψη του οποίου ακολουθεί:

- Άνοιξε!
- Να πας να γαμηθείς!

Είχαν και άλλες κλήσεις για ντομέστικ αμπιούς, οπότε από το βανάκι έβγαλαν τον πιστό τους κριό, και με το ένα, με το δύο, με το τρία, έκαναν οδοντογλυφίδες την εξώπορτα, μπουκάραν, πιάσαν τον Oliveri και βρήκαν λέει και ένα γεμάτο ντουφέκι 'κει δίπλα του. Το αμόρε του κακοποιού ορκιζόταν πως είχε περάσει από το σπίτι να μαζέψει τα πράματά της, γιατί την προηγούμενη ο Νικολάκης της είχε αστράψει δύο ανάποδες και μία δεσποινίδα αυτά δεν τα ανέχεται. Μόνο που ο Νικολιός δεν την άφηνε να φύγει μετά και εξού και ο καυγάς και η όλη ιστορία.

$100.000 bail του δώσαν αυτουνού και τα είχε δυστυχώς, οπότε βολτάρει ανενόχλητος και βαράει κοριτσάκια σαν και πρώτα. Καθίκιας. Τα λέει όμως πιο όμορφα από μένα ο Homme, απολαύστε.



Αυτά. Ήταν και πολλά

Till Next Week,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

Ps, άμα ζούσατε σε καμιά τρύπα:

  • SHARE
  • TWEET