Πάνος Ράπτης

Τα Κρυμμένα

Ξένοι Τόποι (2010)
11/01/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ομολογώ πως δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. Τα "Κρυμμένα" του Πάνου Ράπτη, ενός τραγουδοποιού εκτός της έντεχνης ελληνικής βιομηχανίας, αποπνέουν μια τέτοια καλώς εννοούμενη 80ήλα, με τη φωνή του ίδιου του Ράπτη να φέρνει στο μυαλό ίσως μια διάτρητη εκδοχή αυτής του Πασχαλίδη, ενώ η ευρυθμία του τραγουδιού του έναν πιο μελωδικό Πανούση. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή...

Δεύτερος δίσκος για τον Πάνο Ράπτη, σε στίχους Γιάννη Ζαρκαδούλα και όσοι χαμογελάτε, ναι, καλά κάνετε, αλλά δε θα έπρεπε να ψάχνετε για σαύρες και σταυρούς μέσα στα κρυμμένα των δύο αυτών αντρών. Γιατί; Μα γιατί τραγουδούν τα «blues της πόλης» όπως αυτά αρχειοθετήθηκαν κάπου στα τέλη των '80s, με πλήκτρα αλλά και μυσταγωγικές κιθαριστικές αυθαιρεσίες να μαστουρώνουν την ατμόσφαιρα, καθώς ο Πάνος τραγουδάει απαγγέλλοντας τον πόνο, τη θλίψη και τη μοναξιά, γνωστό καμβά αλλά και πινέλο της εντόπιας έντεχνης τραγουδοποιίας. Κάπου εκεί ξεβιδώνει και κάποιες πένθιμες κιθαριστικές νότες, αφήνοντάς τις όμως έρμαιο της κατανυκτικής ατμόσφαιρας και της μεταμεσονύκτιας περιπλάνησης, στους δρόμους αυτής ή και όποιας πόλης, με σύντροφο τα φαντάσματα του παρελθόντος και συνοδηγό τις ανασφάλειες του καθενός.

Στα «ατμοrock» καλά τα πάνε οι δύο περιηγητές, καθώς και post εμμονικές φράσεις ρίχνουν ξανά και ξανά πάνω στις λέξεις τους, αλλά όταν αναμετρώνται με την πιο ευθεία έντεχνη ρίζα τους δυσκολεύονται να χαμηλώσουν τις στροφές και να εκθέσουν το στίχο τους. Γδέρνονται, θυμούνται, πήζουν και στο φτηνό αλκοόλ το χωρισμό, αλλά ανακάμπτουν τελικά και συνεχίζουν το δρόμο, καθώς, ναι, τελικά όλα είναι δρόμος.

Φίλοι της αναποφάσιστης περιήγησης του Ιωαννίδη μετά τον Ζούδιαρη, οπαδοί του ρομαντισμού του Πασχαλίδη αλλά και ρετρό φίλοι των πιο σοβαρών στιγμών του Πανούση ίσως βρουν κάτι καλά «κρυμμένο» εδώ. Προσοχή όμως στα φανάρια, τα βράδια όλα μοιάζουν πράσινα...
  • SHARE
  • TWEET