The Sorrow

Δεν είναι ότι τρέφω αντιπάθεια για το metalcore των Killswitch Engage, As I Lay Dying και λοιπών, όμως είμαι της άποψης ότι η συγκεκριμένη σκηνή διαβάλλεται από ένα μεγάλο ελάττωμα˙ επιμένει να παράγει με αμείωτο ρυθμό κλώνους, οι οποίοι χαρακτηρίζονται στις περισσότερες των περιπτώσεων τόσο από τυποποίηση όσο και από χρονική καθυστέρηση.

Οι Αυστριακοί The Sorrow, λόγου χάρη, δεν κάνουν τίποτα λάθος στα έξι χρόνια της δισκογραφικής τους παρουσίας. Και καλοί παίχτες είναι και μια χαρά δίσκους βγάζουν και εξελίσσονται -έστω και ελάχιστα- σε κάθε τους κυκλοφορία. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι εάν και κατά πόσο μπορούν να διακριθούν ως μία μπάντα καλύτερη από τόσες και τόσες άλλες στον metalcore χώρο.

Στην τέταρτη δουλειά τους, το φετινό "Misery Escape", δεν θα βρούμε πολλά επί της ουσίας μειονεκτήματα. Συνθετικά, οι The Sorrow δεν υποπίπτουν στην έλλειψη ποικιλίας που συνήθως κουράζει πριν καν φτάσεις στα μισά του δίσκου. Η συμβολή που έχουν στη διαμόρφωση του ήχου τους οι προαναφερθέντες Αμερικάνοι ομόδοξοί τους δεν αργεί να εκδηλωθεί, όπως κι αυτή των Shadows Fall, Beneath The Sky και -λιγότερο- των Unearth ή των Bullet For My Valentine. Ενδεικτικά, κομμάτια σαν τα "Retracing Memories", "Burial Bridge" και "Perspectives" ακούγονται ευχάριστα χωρίς να περιλαμβάνουν ιδιαίτερες εκπλήξεις, κάποια επαναλαμβανόμενα lead όπως αυτό στο "Buried In The Deep" κερδίζουν πόντους χάρη στη μεταδοτικότητά τους, ενώ τα "A Thin Red Line" και "Lost Chapters" αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές, το πρώτο λόγω των όμορφα τοποθετημένων post αναφορών του και το δεύτερο μέσω της βαριάς του ατμόσφαιρας.

Ελαττώματα δεν συναντώνται ούτε στην υποδειγματική παραγωγή του δίσκου, ούτε στα «by the book» φωνητικά του Mathias Schlegl, ούτε και στη συχνότητα εμφάνισης των απαραίτητων breakdown σημείων. Ωστόσο, το πρόβλημα εμπίπτει στον βαθμό τυπικότητας που ενυπάρχει σε όλα αυτά. Ο ήχος στερείται προσωπικότητας, η φωνή θα μπορούσε να ανήκει σε οποιονδήποτε frontman συγκροτήματος συγγενικού ύφους, ενώ οι δομικές αλλαγές κατά μήκος των τραγουδιών είναι ως επί το πλείστον προβλέψιμες.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι το "Misery Escape" είναι ένας δίσκος καλοπαιγμένου -αλλά και χιλιοπαιγμένου- metalcore, που παγιδεύεται μεταξύ των στενών ορίων που χωρίζουν ένα πραγματικά καλό άλμπουμ από ...ένα ακόμα καλό άλμπουμ, και εν τέλει βλάπτεται από τον υπερκορεσμό του είδους στο οποίο υπάγεται.