The Fratellis

Έφριξα. Κυρίως γιατί αναγκάστηκα να τρέξω στον καθρέφτη του μπάνιου να τεντώνω υποψίες ρυτίδων, σαν καμιά θεία Ευτέρπη. Την περασμένη δεκαετία, είχα απολαύσει πολύ το όλο revival με τις κιθαριστικές indie μπάντες που φορούσανε το «The» και βάζανε τα post-punk κορίτσια να χορεύουν. Κάτι τύποι σαν τους Arctic Monkeys, που νοιώθουν ακόμα τι συμβαίνει, μας κάνουν να ξεχνάμε ότι έχει περάσει μια δεκαριά χρόνια από το "I Bet You Look Good On The Dancefloor". Κάτι τύποι σαν τους Strokes, παρότι δεν νοιώθουν απολύτως τι συμβαίνει, συνεχίζουν να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι πάνε δεκαπέντε χρόνια από το "Last Nite". Ε, οι Fratellis έπαθαν λίγο γιουτού. Πώς να το πω, να γίνει κατανοητό... Λίγο τιμ-μπούθ, βρε παιδί μου.

Το επίτευγμα των Fratellis ήταν το πρώτο άλμπουμ, το "Costello Music" του 2006. Κεφάτες ματζορίλες, με δυναμικό ρυθμό, με groove, με garage κιθάρες, ξύπνιο στίχο και indie χαρωπές μελωδίες που τις ζήλεψε κι ο διαφημιστής. Δυο χρόνια αργότερα, το δεύτερο άλμπουμ ήταν μια συμπαθής ανακεφαλαίωση. Μετά το διαλύσανε για καμπόσο και επέστρεψαν το 2013 με μέτριο δίσκο, που διατηρούσε όμως κάπως το ύφος. Το ζήτημα, τώρα, με το "Eyes Wide, Tongue Tied" είναι ότι τους πιάνουνε στα μισά τραγούδια (βλέπε "Me And The Devil", "Impostors (Little By Little)", "Desperate Guy" κ.ά.) κάτι δήθεν ενήλικες μελαγχολίες, με κάτι πομπώδη αργόσυρτα, με ρεφρέν που κολλάει η βελόνα, κάτι πράγματα τέλος πάντων που τα ανέχεσαι όταν το εξώφυλλο γράφει απάνω Coldplay ή Archive, ξέρω 'γω. Επίσης, στο "Rosanna" θεωρούν τόσο ευρηματικό το γλοιώδες ανατολίτικο γέμισμα που στο "Getting Surreal" με περηφάνεια του βγάζουν τον αδόξαστο. Από την άλλη, ευτυχώς έχουμε ένα "Baby Don't Lie To Me" και ένα "Thief", να μας θυμίζουν γιατί αγαπήθηκε αυτή η μπάντα.

Για να είμαι δίκαιος, ακόμη και τα άσματα εμμηνόπαυσης για τα οποία ενίσταμαι ανωτέρω δεν είναι και δυσάρεστα. Μάλιστα το "Slow" είναι έτσι παθιάρικη κλάψα και με συγκίνησε. Οι δε στίχοι αποτελούν πάντα προτέρημα των Fratellis. Ο προβληματισμός μου αφορά την τάση προς το μόνιμο ξενέρωμα ως ώριμη κατεύθυνση. Όχι τίποτα άλλο, αλλά πριν δέκα χρόνια τούς κυνηγούσε η κυρά-"Henrietta" η τεκνατζού και τώρα κινδυνεύουν να το φορέσουν οι ίδιοι το τσεμπέρι της.