The Doomsday Kingdom

Είχαμε πει κάποια πράγματα για τη νέα μπάντα του τεράστιου Leif Edling ήδη από το προηγούμενο τους "Never Machine" EP, οπότε ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζονται. Ο καιρός έφτασε, λοιπόν, για την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των The Doomsday Kingdom, οι οποίοι φαίνεται πως θα αποτελέσουν από εδώ και στο εξής τη δημιουργική συνέχεια των Candlemass. Καθώς στις τάξεις των τελευταίων αποφασίστηκε να μην υπάρξει κάποια άλλη δισκογραφική προσπάθεια, περιοριζόμενοι μονάχα σε ζωντανές εμφανίσεις, το νέο αυτό σχήμα ουσιαστικά δημιουργήθηκε ώστε να βρεθεί διέξοδος στις doom εμπνεύσεις του σπουδαίου Σουηδού μουσικού.

Έτσι, καθώς τα τελευταία χρόνια ο Marcus Jidell αποτελεί, τρόπον τινά, το δεξί χέρι και τον στενότερο συνεργάτη του Edling, ο Σουηδός κιθαρίστας ανέλαβε τα ηνία της ολοκλήρωσης του εν λόγω δίσκου σε κάθε τομέα εκτός του αμιγώς συνθετικού. Αναλαμβάνοντας την παραγωγή, την επεξεργασία και τη διαμόρφωση των ιδεών που υπήρχαν, επέλεξε συγχρόνως και τον έναν εκ των δύο υπολοίπων μουσικών που απαρτίζουν την μπάντα, βρίσκοντας στο πρόσωπο του Andreas Johansson τον ιδανικό ντράμερ για το σχήμα.

Η τελευταία, αλλά σαφέστατα σημαντική θέση που παρέμενε κενή, εκείνη του τραγουδιστή, καλύφθηκε από τον Niklas Stalvind, έναν εξαιρετικό τραγουδιστή, ο οποίος έχει παρουσιάσει με τους Wolf εντυπωσιακά δείγματα γραφής τις τελευταίες δεκαετίες. Η επιλογή του, βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, περισσότερο έγινε με φιλικά παρά με αντικειμενικά κριτήρια, καθώς οι μακροχρόνιες φιλικές σχέσεις μεταξύ Candlemass και Wolf, που σμιλεύθηκαν από τις πάμπολλες παρουσίες τους σε κοινά φεστιβάλ, συνέβαλε τα μέγιστα στη συμμετοχή του Stalvind στους Doomsday Kingdom.

Λίγο - πολύ, η ομάδα συνεργατών που στήθηκε γύρω από τον mastermind Leif Edling, διαμορφώνει και το πώς παρουσιάζεται το υλικό του ντεμπούτου άλμπουμ της μπάντας. Αν και συνθετικά ο δίσκος αποτελεί μια ξεκάθαρη συνέχεια των Candlemass, με σαφέστατη ομοιότητα τόσο στις δομές, όσο και στην ανάπτυξη των συνθέσεων, η παρουσία του Jidell καταρχάς, του Stalvind δευτερευόντως και η ευχέρεια του Endling να επιχειρήσει δίχως ιδιαίτερο φόβο πράγματα που απέφευγε κατά το παρελθόν, τελικά χαράσσουν ελαφρώς διαφορετική πορεία από τα πεπραγμένα της θρυλικής doom μπάντας.

Η αλήθεια είναι πως ο δίσκος κυριαρχείται από την εξαίσια κιθαριστική δουλειά του Jidell, ο οποίος φανερώνει μια τρομερή προσαρμοστικότητα στις εκτελεστικές επιταγές των κομματιών. Προφανώς, η Black Sabbath αύρα είναι διάχυτη στο σύνολο του υλικού, με την επιρροή του Tony Iommi να μη θέλει να κρυφτεί. Έτσι, με τρανό παράδειγμα το "Hand Of Hell", το οποίο ομοιάζει εμφανώς σε νοοτροπία (και όχι μόνο) με την Dio περίοδο των Black Sabbath, ο δίσκος οριοθετεί από μόνος του τις κυριότερες επιρροές του.

Παράλληλα με την έξοχη lead κιθαριστική δουλειά του (η οποία και δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τον ενθουσιασμό του Edling, όπως αυτός φάνηκε στην πρόσφατη συνέντευξη που μας έδωσε), μεμονωμένα, ο Σουηδός κιθαρίστας των Avatarium δίνει την επιπλέον ώθηση που χρειάζονταν ορισμένες στιγμές για να ξεχωρίσουν. Από την άλλη, βέβαια, οι ερμηνείες του Niklas Stalvind με βρίσκουν ακόμα υπό σκέψη. Σίγουρα, βρίσκεται στα γνωστά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει, με τα χαρακτηριστικά του γυρίσματα και την κάπως ένρινη χροιά να δίνουν τον επιθυμητό traditional metal αέρα. Θεωρώ, όμως, ότι ακόμη κινείται κυρίως στην ερμηνευτική περιοχή ασφαλείας του, γεγονός όχι απαραίτητα λανθασμένο, αλλά σίγουρα περιοριστικό για τις προοπτικές του υλικού. Πιθανότατα από τον επόμενο δίσκο να «λυθεί» ακόμη περισσότερο, όπως αφήνεται να διαφανεί στις λίγες στιγμές του δίσκου που διαφοροποιεί την ερμηνευτική του προσέγγιση (βλέπε το προαναφερθέν "Hand Of Hell" και το "The Silence"), αλλά για την ώρα, αποτελεί τον, ας πούμε, αδύναμο κρίκο της κυκλοφορίας.

Μάλιστα, η συγκεκριμένη άποψη εδραιώνεται από την ύπαρξη του "The God Particle", το οποίο αποτελεί, εκτός από την αρτιότερη σύνθεση του άλμπουμ, και την πιο ξεχωριστή συνάμα. Σε αυτήν, ο Edling, με αφορμή τους πολύ προσωπικούς στίχους που αφορούν τη γέννηση του μικρού του γιου, αναλαμβάνει τα ηνία στον τομέα των φωνητικών, ενώ παίζει παράλληλα και το πρώτο του κιθαριστικό solo (στα τελειώματα του κομματιού). Και παρά το άγχος του σχετικά με τη διαφορετικότητα της σύνθεσης από τις υπόλοιπες του δίσκου, αυτή της η διαφορετικότητα και η τόσο ταιριαστή φωνητική ερμηνεία που παραδίδει (παρά το περιορισμένο των δυνατοτήτων του συγκριτικά με τον Stalvind) είναι που την ξεχωρίζει.

Εν τέλει, τα όσα υπόσχεται μια κυκλοφορία με την υπογραφή του Leif Edling, εκπληρώνονται κι εδώ σε μεγάλο βαθμό. Ο Σουηδός doomfather, λοιπόν, επιστρέφει ξανά στις επάλξεις του ήχου που ο ίδιος συνέβαλλε τα μέγιστα να εδραιωθεί και, ακόμη κι αν συνολικά το ντεμπούτο των Doomsday Kingdom δεν καταφέρνει να ξεπεράσει ποιοτικά την πλειονότητα των άμεσα συγκρίσιμων με αυτό δίσκων (κοινώς, τα τέσσερα τελευταία Candlemass άλμπουμ, κοντράροντας κυρίως το "Psalms For The Dead"), το γεγονός από μόνο του κρίνεται εξόχως σημαντικό. Και σίγουρα, ικανό να χαρίσει στον δίσκο την προσοχή μας.