The Doomsday Kingdom

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν υπάρξει πολύ δύσκολα για τον Leif Edling, με τον Σουηδό ηγεμόνα του doom metal ιδιώματος να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία και τον είχαν περιορίσει σε έναν παθητικό τρόπο ζωής μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Έτσι, τόσο οι Candlemass, όσο και τα άλλα του projects, όπως οι Avatarium και οι Krux, αναγκαστικά, είτε βρέθηκαν «στον πάγο» είτε πορεύθηκαν χωρίς τον αδιαμφισβήτητο mastermind τους, με το κενό του να μοιάζει δυσαναπλήρωτο στις ζωντανές εμφανίσεις που κλήθηκαν να δώσουν σε αυτό το διάστημα.

Βεβαίως, όλο αυτό το «προβληματικό» σκηνικό δεν μπορούσε να περάσει ανεκμετάλλευτο από έναν τόσο παραγωγικό κι επιδραστικό μουσικό όπως ο Edling, πόσο μάλλον να εμποδίσει τη δημιουργικότητα του, που ανέκαθεν έβρισκε έμπνευση σε δυστοπικά γεγονότα και δυσάρεστες καταστάσεις. Βρίσκοντας το κίνητρο στη δημιουργία νέας μουσικής για να ξεφύγει της παθητικής στασιμότητας όπου είχε επέλθει, ο σχηματισμός του project των The Doomsday Kingdom, παρέα με τον συνοδοιπόρο του στους Avatarium, Marcus Jidell, αλλά και τους Andreas Johansson (επίσης στους Royal Hunt, Narnia, Rob Rock) και Niklas Stalvind ( των Wolf), έμοιαζε σαν μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

Όσο για το τι μας προσφέρει αυτή η νέα του σύμπραξη, η απάντηση είναι σαφής και μόνο από την ονομασία της, μα και τις καταβολές του βασικού (μοναδικού, συγκεκριμένα) συνθέτη της. Doom metal που λοξοκοιτάει στα late '70s, λοιπόν, όχι μακριά από τον ήχο και τη συνολική προσέγγιση των τελευταίων Candlemass και των δύο Avatarium δίσκων, με τις διαφοροποιήσεις να βρίσκονται στις περισσότερο πρωτόλειες δομές των κομματιών, μα και τον NWOBHM-meets-folk αέρα που διαπνέει το υλικό.

Εξάλλου, η επιστροφή του Edling στο proto-metal της ύστερης περιόδου των '70s Black Sabbath, συγχρόνως με το «ξεσκόνισμα» της early '80s δισκοθήκης του, διακρίνεται εύκολα στο ομότιτλο κομμάτι του εν λόγω EP, ενώ το main riff του "The Sceptre" αποτελεί ένα από τα ανώτερα συνθετικά δείγματα της τελευταίας σοδειάς εμπνεύσεων του σπουδαίου Σουηδού δημιουργού. Στο "Zodiac City" πιθανόν βρίσκουμε την καλύτερη παραδοσιακά doom στιγμή του "Never Machine", με τον έρποντα ρυθμό και την ένρινη ερμηνεία του Stalvind να ξεχωρίζουν, μέχρι έρθει η ώρα του "The Whispering".

Εκεί, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μπαλαντοειδή, folk σύνθεση, η οποία συμπυκνώνει σε κάτι λιγότερο από επτά λεπτά ολάκερη την ουσία του doom rock/metal. Στηριζόμενη στο χτίσιμο της κατάλληλης μελαγχολικής ατμόσφαιρας, μέσω της αλληλεπίδρασης των μινόρε θεμάτων της κλασσικής κιθάρας και των κατατονικών πλήκτρων, εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες και το «σπάσιμο» της φωνής του Stalvind στις χαμηλές συχνότητες υπέρ της, προσφέροντας ανατριχίλες.

Με την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του project να είναι προ των πυλών, η πρόγευση που παίρνουμε από το "Never Machine" περισσότερο μας ανοίγει την όρεξη, μέχρι την ουσιαστική επιστροφή ενός από τους κορυφαίους συνθέτες του metal κόσμου σε πλήρεις ρυθμούς δράσης, παρά μας καλύπτει. Έστω κι έτσι, όμως, αξίζει να το ακούσετε για τις δυνατές προοπτικές που αφήνει να διαφανούν και, φυσικά, λόγω του κατα(π)ληκτικού "The Whispering".