Suffocation

Τους Suffocation, την ζωντανή ιστορία του brutal death metal δηλαδή, τους είχαμε αφήσει στο εξαιρετικό "Blood Oath" του 2009, όταν για ακόμα μια φορά απέδειξαν την ποιότητα και την αξία της μουσικής τους περίτρανα. Δεν το γνώριζαν οι ίδιοι τότε και προφανώς ούτε εμείς, αλλά εκείνος ο δίσκος θα σηματοδοτούσε το τέλος μιας διαδρομής και παράλληλα θα έδινε το έναυσμα για το ξεκίνημα μιας άλλης, που ναι μεν θα τέμνεται σε πολλά σημεία αλλά δεν παύει να είναι διαφορετική.

Το "Pinnacle Of Bedlam" έρχεται αφηνιασμένο να διαχωρίσει την θέση του από την τρομερή κατά τα άλλα «τριλογία» των άλμπουμ που έλαβαν χώρα μετά την επαναδραστηριοποίησης της μπάντας το 2003. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί ακούγοντας κάποιος αυτόν τον δίσκο καταλαβαίνει ότι οι Suffocation έκαναν lifting στον ήχο τους και σέρβιραν ένα κομψοτέχνημα τους death metal. Μην τρομάζετε, δεν θα ακούσετε κάτι διαφορετικό από καταιγιστικό, τεχνικό brutal death metal, απλά ο τρόπος που οι Suffocation προσεγγίζουν την μουσική τους εδώ εμπεριέχει μια πιο «in your face» φιλοσοφία κάνοντας κάποια από τα «τερατόμορφα» riff των θεούληδων Marchais και Hobbs να είναι ευκολομνημόνευτα από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Οι thrash αναφορές είναι αρκετές και παίζουν και αυτές τον ρόλο τους στα αρρωστημένα μουσικά θέματα που προσφέρονται για ακόμα μια φορά απλόχερα από τους Αμερικάνους. Δομικά το άλμπουμ είναι στημένο αριστοτεχνικά με tempo που συναρπάζουν και οι εναλλαγές ρυθμών είναι συνεχείς στο γνωστό μοτίβο αυτής της μπαντάρας που στην ουσία έχει γαλουχήσει μπάντες και μπάντες σε αυτόν τον τρόπο απόδοσης των τραγουδιών τους.

Ένα σημαντικό στοιχείο που σημαδεύει την κυκλοφορία του "Pinnacle Of Bedlam" είναι η απουσία του Mike Smith από τα τύμπανα (κάνει βέβαια την εμφάνισή του στο "Beginning Of Sorrow" που επαναηχογραφείται) και η αντικατάστασή του με έναν παλιό γνώριμο, τον Dave Culross, ο οποίος έχει λάβει μέρος στο EP "Despise The Sun" του 1998. Για τον πρώτο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για την συνεισφορά του στο συγκρότημα τόσο σαν χταποδίσιος ντράμερ αλλά και σαν προσωπικότητα, για τον δεύτερο όμως καλό θα είναι να κάνουμε μια αναφορά. Το παίξιμο του είναι εξαιρετικό και καταδεικνύει έναν τουλάχιστον οξυδερκή άνθρωπο. Το λέω αυτό, γιατί παρόλο που το παίξιμο του Mike Smith ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία επιτυχίας της μπάντας και άρρηκτα συνδεδεμένο με το ηχητικό αποτέλεσμα αυτής, ο κύριος Culross κατάφερε να εναρμονίσει τέλεια το δικό του παίξιμο σε αυτόν τον δίσκο και να προσθέσει μάλιστα το προσωπικό του στοιχείο βάζοντας και αυτός το λιθαράκι του σε αυτό το lifting που λέγαμε παραπάνω.

Ακούστε το "Sullen Days" με την ακουστική (!) του εισαγωγή και γουστάρετε με την βασική του riffάρα, κοπανηθείτε άφοβα με τα "Cycles Of Suffering" και "As Grace Descends" και φτάστε στο "Beginning Of Sorrow" για να συγκρίνετε με το παρελθόν και να αναρωτηθείτε πώς γίνεται μια μπάντα να γαμάει το ίδιο, είκοσι χρόνια μετά. Για τον υπογράφοντα η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι μάλλον η καλύτερη από την ανάστασή τους και έπειτα και μια δουλειά που βάζει χαλαρά υποψηφιότητα για τον καλύτερο death metal δίσκο της χρόνιας.