Spiritual Beggars

Όταν στις αρχές των 90s το άκουσμα και μόνο της είδησης ότι ο κιθαρίστας Michael Amott έφευγε από το death metal συγκρότημα Carcass για να δημιουργήσει τους Spiritual Beggars, ένα hard rock με 70s επιρροές σχήμα, προκαλούσε τη σύγχυση και τη περιέργεια. Η συνέχεια υπήρξε αρκετά ξεκάθαρη, με τους Beggars να κυκλοφορούν μερικά από τα πιο εμβληματικά σύγχρονα hard rock άλμπουμ σε μια εποχή που o μεταλλικός κόσμος γνώριζε την έκρηξη του λεγόμενου stoner. Η επιτυχία του group δε ανέδειξε, εκτός από την δεσπόζουσα μορφή του Amott δύο εξαίρετους frontmen, τον πάντοτε αγαπητό Spice και τον μετέπειτα μάγιστρο JB. Μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα μεταξύ 2005 και 2010, ο τρίτος κατά σειρά τραγουδιστής των Beggars και πρώην Firewind, Apollo Papathanasio, σηματοδοτεί την τρίτη περίοδο του group, η οποία ξεκίνησε με το "Return To Zero" πριν από δυόμιση χρόνια και συνεχίζεται φέτος με το "Earth Blues".

Βασική διαφοροποίηση σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του group είναι ο λιγότερο heavy ήχος της κιθάρας του Amott και η εμφανής jam διάθεση καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Υπό αυτές τις συνθήκες, όλοι οι συντελεστές βρίσκουν τους ελεύθερους χώρους που απαιτούνται ώστε να αναδειχθεί το ταλέντο και η εκτελεστική τους δεινότητα. Στο πλούσιο ηχητικό αποτέλεσμα πάντως, μια μικρή ένσταση αφορά των ήχο των τυμπάνων, τα οποία θα ήθελα να ακούγονται λίγο περισσότερο δυνατά και καθαρά. Όπως είναι λογικό τη παράσταση κλέβει ο Amott με τα μεστά, περιεκτικά και μαγικά του solos. Όσον αφορά τον Apollo, μπορεί αρκετοί να βρίσκουν εκνευριστική τη χροιά της φωνής του, μπορεί να μην διαθέτει το ειδικό βάρος του JB και του Spice, όλοι όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ταιριάζει στο classic rock ύφος των Beggars και ότι ερμηνευτικά έχει πολλές δυνατότητες, τις οποίες και ξεδιπλώνει με χαρακτηριστική άνεση στο "Earth Blues".

Τα δώδεκα τραγούδια του "Earth Blues" καλύπτουν όλες τις διαθέσεις, με τη δύναμη και τη μελωδία άλλοτε να συνυπάρχουν και άλλοτε να εναλλάσσονται, όπως συμβαίνει δηλαδή σε κάθε σπουδαίο hard rock άλμπουμ. Υπάρχουν κομμάτια που τα χαρακτηρίζει η αμεσότητα, όπως τα "Wise As A Serpent" και "Road To Madness", υπάρχουν κομμάτια με μεταλικά riff όπως το "One Man's Curse" και "Freedom Song", υπάρχουν και τα Sabbathικά όπως το "Legends Collapse". Από την άλλη μεριά υπάρχουν τα υπέροχα μπαλαντοειδή μεσαία μέρη στο "Sweet Magic Pain" και το πολυσυλλεκτικό "Too Old To Die Young" και τα δυόμισι λεπτά του μικρού αριστουργήματος "Dead End Town". Η πιο ξεχωριστή ίσως στιγμή του δίσκου είναι η διασκευή στο "Dreamer" από το ομώνυμο άλμπουμ του Bobby Bland με προσθήκη στο φινάλε που θυμίζει τη κορύφωση του "Mistreated". Αν αναρωτιέστε ποιός είναι αυτός, θα ανακαλύψετε ότι από το ίδιο άλμπουμ προέρχεται και το "Ain't No Love In The Heart Of The City", κομμάτι που είχαν διασκευάσει με μεγάλη επιτυχία οι Whitesnake.

Οι επιρροές από τεράστια group όπως οι Sabbath, Purple, Rainbow και Uriah Heep είναι διάσπαρτες και οι μορφές των Iommi, Blackmore, Schenker αλλά και το coolness του Gallagher ξεπηδούν από τα solo του Amott. Η σημαντικότερη αδυναμία του "Earth Blues" όμως είναι ότι σε πολλά σημεία, ειδικά όσον αφορά στα riff, οι ομοιότητες με μεγαθήρια του παρελθόντος είναι παραπάνω από εμφανείς. Για παράδειγμα, τα riff του "Turn The Tide" και του "Sweet Magic Pain" είναι παραλλαγές αυτών του "Supernaut" και του "Under The Sun" των Sabbath, όπως και το riff του "Kingmaker" σχεδόν ίδιο με αυτό του "Sixteen Century Greensleeves" των Rainbow. Λιγότερο ενοχλεί το χαρακτηριστικό Thin Lizzy "Hello Sorrow", ενώ υπάρχουν αρκετές ακόμη κρυφές αναλογίες με πολλά κλασικά rock άλμπουμ του παρελθόντος.

Παρά το γεγονός ότι το "Earth Blues" σε αρκετές στιγμές «συνδέεται απευθείας» με τα 70s, διαθέτει συνθετικά και εκτελεστικά τη στόφα ένος πολύ καλού κλασικού hard rock δίσκου. Αξίζει να σημειωθεί προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι πρώτον, παρότι παλιακό δεν είναι σε καμία περίπτωση επιτηδευμένα απαρχαιωμένο και πως δεύτερον απέχει έτη φωτός από άλμπουμ συγκροτημάτων τα οποία προσπαθώντας να αναβιώσουν τον ήχο των μεγαθηρίων που αναφέραμε απλά τρώνε τα μούτρα τους. Η ουσία είναι λοιπόν ότι το "Earth Blues" είναι ένα άλμπουμ που θα απολαύσουν σίγουρα όσοι γουστάρουν το classic rock και θα εκτιμήσουν όσοι αρέσκονται γενικότερα σε καλοπαιγμένη μουσική.