Screamer

Όταν υπάρχει όραμα και όρεξη, δεν χρειάζονται πολλά για να βγει ένα αξιόλογο αποτέλεσμα και οι Screamer φαντάζουν ως μια απόδειξη επ’αυτού. Οι Σουηδοί traditional metallers αποτελούν μια από τις μπάντες που άνοιξαν τα φτερά τους την προηγούμενη δεκαετία, έχοντας τη μουσική τους ψυχή δοσμένη στο heavy metal των ‘80s και προσπαθώντας να αποδώσουν τη μουσική των ειδώλων τους. Αυτό μέχρι στιγμής μας έχει προσφέρει τέσσερα άλμπουμ ανόθευτου heavy metal, δίχως ακόμη την κορύφωση που θα τους ξεχώριζε του ταλαντούχου NWOTHM συνόλου της εποχής, αλλά με τη συνέπεια να λειτουργεί υπέρ τους στις συνειδήσεις μας.

Στο πέμπτο τους άλμπουμ αισίως, οι Screamer δεν διαφοροποιούνται τόσο ώστε να εκπλήξουν κάποιον που έχει έρθει ήδη σε επαφή με τη μουσική τους πρόταση παλιότερα, αλλά καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα υλικό κατασταλαγμένο, το οποίο δείχνει να χρησιμοποιεί υπέρ του την δεκαετή εμπειρία της μπάντας στην ενεργή δισκογραφία. Με κομμάτια που βασίζονται σε ένα καλό main riff και ακολουθούν την τη heavy metal πεπατημένη σε ό,τι αφορά το μοτίβο δημιουργίας τους, το κουιντέτο φαίνεται να έχει ως αρχή το "keep it simple" τρόπο σύνθεσης και αυτό μας αρέσει πολύ. Δίχως ανούσια μέρη, με απόλυτα άμεση προσέγγιση και με υπέροχα εργονομικές κιθάρες να προσφέρουν με φειδώ μερικά πολύ όμορφα κιθαριστικά θέματα όποτε βγαίνουν μπροστά, το "Kingmaker" στέκεται ως ένα μικρό διαμαντάκι της πρώιμης heavy metal παραγωγής του νέου έτους.

Οι ερμηνείες του Andreas Wikström θυμίζουν έναν πιο συγκρατημένο Jeff Scott Soto, ενώ οι straightforward φωνητικές του γραμμές, οι οποίες καταλήγουν συνήθως σε ένα απλό, αλλά catchy refrain, απολύτως κατά τα πρότυπα της δεκαετίας του ‘80. Η παρουσία, δε, των διακριτικών πλήκτρων και ο hard & heavy αέρας του υλικού μονάχα ως θετικά στοιχεία μπορούν να προσμετρηθούν, αφού εντάσσονται σε ένα πλαίσιο επιρροών που πασχίζεις να συγκεκριμενοποιήσεις, αλλά την ίδια στιγμή σου είναι τόσο γνωστές και οικείες.

Φαίνεται πως η αλλαγή κιθαρίστα και η προσθήκη του Jonathan Aagaard Morheim (δευτεροξάδερφου του γνωστού Hollywood-ιανού ηθοποιού Viggo Mortensen) ενήργησε ευεργετικά στους Screamer, αφού το νέο άλμπουμ τους φαίνεται να επιβεβαιώνει τις συνήθως κλισέ εκφράσεις περί πιο ώριμου και εστιασμένου υλικού στο ακέραιο. Θυμίζοντας σε κάποιον βαθμό την πορεία των ομοεθνών τους Air Raid, μπορεί να μην έχουν φτάσει ακόμη στα επίπεδα σύνθεσης των τελευταίων (όπως αυτά ορίστηκαν στο εκπληκτικό "Across The Line"), αλλά αυτό το ενεργητικό, αναχρονιστικό τους heavy metal δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο όσο συνεχίζει στους ρυθμούς που ορίζει το εκπληκτικό καταληκτικό "Renegade". Μέχρι τον επόμενο, ο πιο ολοκληρωμένος τους δίσκος ασυζητητί.