Sahg

Όταν το 2006 έσκασαν μύτη με το "I", έκαναν μια κάποια αίσθηση στους heavy / doom κύκλους, αλλά όχι και το μεγάλο μπαμ. Δύο χρόνια μετά κάνουν το δεύτερο -και μεγαλύτερο- βήμα τους κι αλίμονο σε όποιον παραμένει ανυποψίαστος. Για αρχή μπορείτε απλά να τσεκάρετε το «γεναλογικό» δένδρο της μπάντας, όπου θα βρείτε μεταξύ άλλων συνδεσμολογία με Gorgoroth, I και τους φοβερούς και τρομερούς Audrey Horne!

Στο "II", οι Sahg προχωρούν σε μια κίνηση μη αναμενόμενη που θα φανεί στο άμεσο μέλλον κατά πόσον είναι και ματ. Ενώ στο ντεμπούτο τους κυριάρχησαν οι αργές ταχύτητες, με εξαίρεση τα groovy "Godless Faith" και "The Executioner Undead", αυτή τη φορά γίνονται ο κανόνας. Έχοντας γίνει πιο γρήγοροι, χωρίς να παραμελούν τον doom ήχο, δείχνουν παράλληλα την πιο heavy rock πλευρά τους, κάτι σαν Abramis Brama meets Lamented Souls (άκου το "Star Crossed"), ενώ στο 11λεπτο "Monomania" προσγειώνονται στα Όρη της Ψυχεδέλειας!

Η αλλαγή, αν και όχι δραματική, είναι εμφανής και δείχνει να τους ταιριάζει γάντι. Η μπάντα έχει καταφέρει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αποκτήσει τη μουσική της ταυτότητα, χωρίς να θυμίζει κάτι στον ακροατή. Το groovάτο tempo ίσως να φέρνει σε Lamented Souls, αλλά από τη στιγμή που αυτοί έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την cultόσφαιρα, δε βλέπω το λόγο γιατί να μην πάρουν τη θέση τους.

Το καλό είναι πως δεν απευθύνονται αποκλειστικά σε doom κοινό και μπορούν να προσελκύσουν κόσμο κι από άλλες μουσικές «κάστες», άλλωστε φαίνεται να το επιδιώκουν και οι ίδιοι με την κυκλοφορία αυτή. Οι Νορβηγοί μπορούν κάλλιστα να αποχαρακτηριστούν ελπιδοφόρα νέα μπάντα και να γίνουν οι νέοι ηγέτες του ήχου αυτού. Αν αυτός είναι ο doom ήχος του μέλλοντος, τότε χαίρομαι ιδιαιτέρως που θα το ζήσω. Αν πάλι δεν προλάβω, τότε θα νιώθω ευτυχής που κατάφερα κι άκουσα κάτι από αυτό...