Rise Twain

Εκ πρώτης όψεως, το νέο σχήμα των Rise Twain δείχνει ελαφρώς παράταιρο με αυτό που θα περίμενες από μια κυκλοφορία της InsideOut. Εντελώς μακριά από progressive rock/metal ανησυχίες - φρέσκιες ή πεπερασμένες - το ντουέτο των Brett William Kull και J.D Beck υπόσχεται ένα ταπεινό και μελωδικό rock που δυσκολεύεται να βρει θέση ανάμεσα στις singer/songwriter στρατιές αλλά και να αναμετρηθεί με μπάντες υψηλού ηλεκτρισμού. Αντί αυτών, η εμπειρία των μελών ως παραγωγοί και τραγουδοποιοί υπόσχεται μια δουλειά με συνθετική και ηχητική άποψη. Υπόσχεται και παραδίδει.

«Ωριμότητα» είναι η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το ντεμπούτο των Rise Twain και ας μην βιαστούν να κρίνουν αυτοί που, για κάποιο λόγο, τη θεωρούν συνώνυμη της πλήξης. Ωριμότητα που έγκειται στη σύνθεση, την έκφραση αλλά και την εκτέλεση των δέκα τραγουδιών που περιέχονται στο άλμπουμ, δέκα τραγούδια που διψάνε να σε γαντζώσουν με δόλωμα μια σοφή, γλυκόπικρη μελαγχολία. Αν και μοιάζει εμποτισμένο με τη λογική της ηλεκτροακουστικής μπαλάντας, το υλικό είναι ξεκάθαρα καλοφτιαγμένο, ελεύθερα δομημένο, εκφραστικά πλούσιο, υπερβαίνοντας αρκετά την πρώτη εντύπωση.

Μπορούμε εδώ να τραβήξουμε μια παράλληλη γραμμή που ενώνει τη μουσική των Rise Twain με αυτή του Jeff Buckley. Αυτή η σύνδεση θα ήταν δυσκολότερο - κι ελαφρώς πιο ιερόσυλο - να γίνει αν δεν ήταν τόσο εξαιρετικές οι φωνές που στολίζουν το άλμπουμ κι ειδικά αυτή του Beck. Στο βαθμό που η ποιότητα ενός γκρουπ (για πάντα θα εξακολουθεί να) οριοθετείται από την ποιότητα του τραγουδιστή του, οι Rise Twain στέκονται πολύ ψηλά και όλες, μα όλες, οι συνθέσεις εμπεριέχουν ξεχωριστές φωνητικές ερμηνείες που παντρεύουν το alternative rock με τα blues και τη soul με έναν ψυχωμένα αγγελικό τρόπο. Η σύνδεση με τον Buckley μπορεί να παρατηρηθεί και στη μουσική, αν και με κάποιον τρόπο του Jeff ήταν πιο έντονη και των Rise Twain περισσότερο προσανατολισμένη στο rock. Κοινή συνισταμένη μια ανεξερεύνητη προοδευτικότητα, περισσότερη αισθητή στο "Lit Up" - ένα όμορφο τραγούδι που θα απολαύσει ακόμα κι ένας φίλος του prog.

Προφανώς βασισμένα πάνω στα δύο main μουσικά όργανα του ντουέτου, κάποια τραγούδια έχουν πιανιστικό και άλλα κιθαριστικό σκελετό. Ίσως παρατηρήσεις ότι τα δύο ηχοχρώματα βρίσκονται σε έναν διαρκή διάλογο κι ότι η μουσική διατηρεί πάντα έναν ελεύθερο χώρο και ανοιχτές φόρμες, στοιχεία που σε συνδυασμό με τις χαλαρές δομές απομακρύνουν τελικά το άλμπουμ από το να χαρακτηριστεί εύπεπτο ή εμπορικό. Ζητάει προσοχή και ακροάσεις, παρά το γεγονός ότι η γλυκύτητα της μουσικής σε στιγμές χτυπάει την πόρτα του μελό. Εδώ βέβαια υπάρχει και μια αντίφαση: θεωρώ ως το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ - με διαφορά - το υπέροχο "Oh This Life", μια τρίλεπτη folky μπαλάντα που αποδεικνύει ότι πάντα θα αρκεί μια απλή στιγμή μαγικής έμπνευσης κι ότι πάντα η καλή μουσική μπορεί να φτιάχνεται με τα απλούστερα υλικά.

Χωρίς να έχουν διάθεση να καταταχτούν κάπου, οι Rise Twain μας παραδίδουν ένα πολύ αξιόλογο ντεμπούτο και μια μεστή, προσεγμένη μουσική πρόταση που ουδεμία σχέση έχει με τα ρεύματα των trends. Η μουσική τους είναι βαθιά, φωτεινή και χρωματιστή, σαν εκείνα τα φωτογραφικά φίλτρα που τονίζοντας τα κόκκινα και τα πορτοκαλί, γλυκαίνουν και ζεσταίνουν την εικόνα. Αυτό το ζεστό και ξεχωριστό τους songwriting είναι η υπόσχεση που εκπληρώνουν και είναι αρκετή για να εμπλουτίσει τον μουσικό σου κόσμο, από όπου κι αν έρχεσαι. Θα τον εμπλουτίσει χωρίς να τον συγκλονίσει - κάτι τέτοιο δεν μοιάζει να τους απασχολεί.