Qui

Love's Miracle

Ipecac (2007)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 12/10/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο David Yow είναι «υπογείως» γνωστός αλητάμπουρας. Θρυλική φυσιογνωμία της indie rock ως φωνή των Jesus Lizard, διαβόητος για την εκρηκτική σκηνική του παρουσία και την ανικανότητά του να παραμείνει ντυμένος. Η προσθήκη του ηφαιστειακού μεθύστακα αποτελεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το κλειδί προς τη δημοσιότητα για το -ως τώρα μάλλον άσημο- «κιθάρα-ντραμς» δίδυμο των Qui. Το μείγμα φάνηκε ενδιαφέρον στον Duane Denison (πρώην κιθαρίστα των Jesus Lizard και νυν Tomahawk) και στον Mike «πεθαίνω-για-τέτοια» Patton (επίσης νυν Tomahawk, αλλά μάλλον οι συστάσεις περιττεύουν, ε;). Έτσι, Denison και Patton έσυραν παλιούς και νέους φίλους στα γραφεία της Ipecac και επέτρεψαν στους τριμελείς πλέον Qui να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ με τον Yow. Παρακολουθείτε;

To "Love's Miracle" είναι, λοιπόν, το δεύτερο «μωράκι» των Qui (Το πρωτότοκο -χωρίς τον Yow- λεγόταν "Baby Kisses" και αν το βρείτε να μου κάνετε piercing στη μύτη). Είναι εμφανές ότι η επιλογή των τίτλων των άλμπουμ των Qui γίνεται από τη Bridget Jones, υπό την επήρεια βαρέων ουσιών. Όμως, το ασυνεπές artwork του "Love's Miracle" αποτελεί υπόσχεση για το ημιτελές καλλιτεχνικό κάλλος που εμπεριέχει ο δίσκος.

Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του "Appartment" ο ακροατής έχει εισέλθει στον αλλοπρόσαλλο κόσμο του δίσκου. Η μέθοδος «κιθάρα-ντραμς» και τα επαναλαμβανόμενα τζαμαρισματογενή απλοϊκά ριφαρίσματα δεν ξενίζουν, ενώ η γλυκερή φωνή του ντράμερ Paul Christensen σύντομα θα δώσει τη θέση της στα παθιασμένα γρυλίσματα του David Yow. Ο Yow ξεστομίζει με συγκλονιστικό τρόπο κάθε λέξη, εγκολπώνεται αριστοτεχνικά στο ύφος των Qui και το εμβαθύνει. Είναι εμφανές όμως, πως η όλη προσπάθεια δεν πλησίασε καν τα όριά της. Διάσπαρτες πινελιές ιδιοφυίας, αφαιρετικότατες δομές και διαρκές κλίμα προβατζίδικου. Ο ακροατής αποκτά ένα σύνδρομο φοβίας από τη μόνιμη αίσθηση ότι το συγκρότημα δε θα καταφέρει να τελειώσει το κομμάτι. Ο σπυριάρης δισκοκριτικός με τα γυαλιά και το μετρονόμο παθαίνει απανωτά εγκεφαλικά.

Ομολογουμένως, ξεχωρίζουν το δαιμονισμένο "Gash" με τα γκολουμώδη «smack-her-smack-her» του Yow, καθώς και το ατμοσφαιρικό "A#1". Παρά ταύτα, ουσιαστικότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι διασκευές στο "Willie The Pimp" του Frank Zappa και στο "Echoes" των Pink Floyd. Αμφότερα πετσοκομμένα, καθώς οι Qui αποφεύγουν το πολύ καθαριστικό solo. Στο βρωμερό τους "Willie The Pimp", ο Yow καταφέρνει να ακούγεται πιο διεστραμμένος κι από τον ίδιο τον Captain Beefheart. Το δε βασικό riff του "Echoes" (ναι, αυτό που ξεπατίκωσε ο Andrew Lloyd Webber στο "The Phantom Of The Opera"), έχει υποστεί μια απολαυστική σταδιακή επιβράδυνση που του προσδίδει μια desert / stoner βαρύτητα.

Δυστυχώς, το συνολικό αποτέλεσμα παραμένει απλώς άνω του μετρίου και δίνει μια εικόνα προχειρότητας και χαλαρότητας. Οι πάμπολλες σκόρπιες καλές ιδέες θάβονται από τη έλλειψη ορατού στόχου. Η ρηχή παραγωγή αδικεί (κυρίως τον κιθαρίστα Matt Cronk) και είναι κατακριτέα ειδικά για τον ήχο των μακροσκελών garage κιθάρα / ντραμς θεμάτων.

  • SHARE
  • TWEET