Mondstille

Φαίνεται πως το φεγγάρι δεν ανέτειλε ποτέ πάνω από την φθινοπωρινή Αυστρία. Γιατί; Γιατί οι μουσικές και τα παραμύθια των Mondstille έβαλαν το χέρι τους στο πρόσωπό του τον περασμένο Ιούλιο, καταμεσής του καλοκαιριού, και το ανάγκασαν να παραδοθεί σε ζοφερό και ασφυκτικό θάνατο. Έτσι, το «Σκοτεινό Φεγγάρι» για τους Κέλτες και η «Πανσέληνος του Δέντρου» για τους Νέο-παγανιστές δε θα δει ποτέ ξανά τα λαμπερά χρώματα του σύμπαντος, τα χαμόγελα των ανθρώπων που στην μορφή του σφίγγουν γερά τα χέρια τους σε δυάδες, δε θα ξαναχαϊδέψει τις βουνοκορφές των Έτσταλερ και Καραβάνκεν.

Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι περιπτώσεις εκείνες που το black metal εναγκαλίζεται στοργικά με το avant- garde στοιχείο κι επιτρέπει ιπποτικά σε βιολιά, άρπες και φλάουτα να καθίσουν στη θέση του. Μια από αυτές είναι οι Mondstille και αλίμονο σε όποιον πέσει στην παγίδα τους ως ανυποψίαστος περαστικός! Προς στιγμήν, θα νομίσει πως ανακάλυψε τους χαμένους Anathema και θα θελήσει να τους επαναπατρίσει ή, ακόμη χειρότερα, πως βρήκε τα απολωλότα τέκνα των Apocalyptica, μόνο που ετούτα εδώ έχουν ξερασμένη, βαριά φωνή σε κάποιες από τις συνθέσεις τους και ακαταλαβίστικα μιλάνε (βλέπε γερμανικά), την ώρα που επιδίδονται σε ανελέητο blackίζον κοπάνημα της κεφαλής.

Το "Am Ende" είναι το περίλυπο ντεμπούτο τους και το χαρακτηρίζω «περίλυπο» για τις αχανείς μελωδίες των ακουστικών κιθαρών του, τα φλάουτα και τα βιολιά που ξεπηδούν με την πρώτη ευκαιρία και κάνουν το άκουσμά του έναν προθανάτιο ύμνο, το κύκνειο άσμα του κάθε χαροκαμένου μικροαστού που επιμένει να πορεύεται μοναχικά μέσα στις πόλεις κι ας μην έχουν πέσει τα φύλλα των λιγοστών τους δέντρων, Νοέμβρης γαρ. 14 συνθέσεις από «αλλού» που ευωδιάζουν μελαγχολία, σπαραγμό και το ανεκπλήρωτο (κι ας μην καταλαβαίνω γρι από τους στίχους) και το μόνο σίγουρο είναι πως οι απανταχού blackάδες θα τους αποκηρύξουν, μιας και οι Wrath, Leandin και Lundar δεν αρέσκονται σε καψίματα ιερών συμβόλων, βρισιές και δυσωδιακά ξανάμματα, αλλά τολμούν να παντρέψουν το σκληρό, ακραίο στοιχείο με το ευαίσθητο (Shaitan, συχώρα με!). Βέβαια, υπάρχουν και οι περιπτώσεις των χαβαλεδιάρικων "In Der Ferne" και "Tranen" που χαρακτηρίζονται από μια πιο «πάρτι» διάθεση (!), αλλά η συντριπτική πλειοψηφία μας βουτάει από τα μαλλιά (τα οποία οφείλουν να είναι μακριά) και μας κάνει μάρτυρες του ρωσικού βασανιστηρίου: ξέρετε, αυτό που οι μαφιόζοι συνήθιζαν να εφαρμόζουν στους λοιπούς κακοποιούς για να ομολογήσουν «ποιος το έκανε», μέσα σε μπανιέρες ή καζάνια με κρύο ή βραστό νερό, κόβοντας στιγμιαία την αναπνοή του θύματος από τις αλλεπάλληλες βυθίσεις του κεφαλιού του.

Τελικά, όλα έχουν την εξήγησή τους: το "Am Ende" γεννήθηκε εξαιτίας της επίσκεψης του black metal στη Βιέννη, όπου πέρασε ένα (ίσως και περισσότερα, δεν έχει σημασία) βράδυ στις νοσταλγικές, ρομαντικές όχθες του Γαλάζιου Δούναβη, ανέβηκε στην παραδοσιακή άμαξα Fiaker, ερωτεύτηκε κάτω από τους θόλους του σταθμού Stadtbahn και δοκίμασε τον απαγορευμένο καρπό της «μαύρης» σοκολάτας.