Moby

Destroyed

Mute / Little Idiot (2011)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 21/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά το "Wait For Me" και τη μικρή προσκόλληση του Moby στα έγχορδα, επιστρέφει στον παλιό καλό του εαυτό με πολύ ambient διάθεση στο δέκατο άλμπουμ του. Ένα άλμπουμ εμπνευσμένο από τις βραδινές περιπλανήσεις του καλλιτέχνη και τη μοναξιά που τον κυκλώνει στα ταξίδια του ανά τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι το CD συνοδεύεται από ένα φωτογραφικό λεύκωμα από αυτά τα ταξίδια, προσπαθώντας έτσι να κάνει τις μουσικές του soundtrack των περιπλανήσεων του.

Ίσως όμως να είναι και το ιστορικό μιας έμπνευσης, πνιγμένης στην εργασιομανία και την αγρύπνια, που φαίνεται να κατατρέχουν κατά έναν τρόπο τον καλλιτέχνη. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί ο ακροατής το προχωρημένο της ώρας που έλαβαν χώρα οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ. Όπως δεν είναι και δύσκολο να αντιληφθεί και τις δομές πάνω στις οποίες είναι κτισμένο το "Destroyed", οι οποίες τείνουν να γίνουν «παγκόσμιες σταθερές» στη μουσική που γράφει ο Moby: λίγα breakbeats, πολλοί διαφορετικοί ήχοι από τα πλήκτρα, επιλεκτικά κάποια γυναικεία φωνητικά με jazz χροιά. Αυτή τη φορά, όμως, δείχνει πιο επικεντρωμένος στο σκοπό του από ό,τι ήταν στο "Last Night" ή το "Wait For Me", γράφοντας πιο έξυπνα ηλεκτρονικά θέματα. Αυτό το γεγονός μπορεί να στεναχωρήσει τους πιο rock και ταυτόχρονα πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς του, τους οποίους, κακά τα ψέματα, απέκτησε τη δεκαετία του '90 με το "Animal Rights" και το "Play". Δείχνει να απομακρύνεται ηθελημένα από τα punk και indie στοιχεία που χαρακτήριζαν πολλές από τις συνθέσεις του κατά το παρελθόν και προσπαθεί να προσηλωθεί στα ηλεκτρονικά στοιχεία. Αυτό δε σημαίνει ότι αποφάσισε να βάλει πάλι φωτιά στα dancefloor και να επιστρέψει στα rave «πριόνια». Άλλωστε, το προαναφερθέν είδος είναι πιο νεκρό κι από το grunge, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, εκτός του Ισραήλ. Οπότε αυτό που καταφέρνει μέσα από το "Destroyed" είναι να δημιουργήσει ένα ηλεκτρονικό soundtrack, που μπορεί να επενδύσει μουσικά οποιοδήποτε είδους ταξίδι, ντυμένο με ambient αισθητική και low-tempo διάθεση.

Οι πιο αργές, ρυθμικά, στιγμές έρχονται μέσα από τα "The Violent Bear It Away" και "Stella Maris". Ειδικά για το δεύτερο δε μπορώ να ξέρω το βάθος των θρησκευτικών αναζητήσεων του Moby, αυτό που μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα είναι ότι οι συνθετικές του ικανότητες μπορούν να φτάσουν, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, στη δημιουργία μιας μικρής συμφωνίας, γεμάτη βιολιά και τσέλο. Ας είναι ευλογημένος εκείνος ο Καθεδρικός που επισκέφτηκε σε εκείνο το ταξίδι του κι ένιωσε τη Θεία Χάρη να τον αγγίζει, γιατί τον βοήθησε να γράψει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ. Όσο για τα υπόλοιπα, με εξέχουσες στιγμές τα "Be The One", "Sevastopol", "Victoria Lucas" και "After", προσπαθούν να διατηρήσουν μια ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην ambient ηρεμία και τη breakbeat ενεργητικότητα.

Ο Moby με το "Destroyed" αποφασίζει να αποστασιοποιηθεί από τα δεκάδες μουσικά είδη που έχει ασχοληθεί στη μουσική του πορεία και να επικεντρωθεί σε αυτό που, όπως αποδεικνύεται, φαίνεται να κάνει και καλύτερα. Δημιουργεί συνθέσεις με στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν, χωρίς να γίνεται πομπώδης. Μετά από τα τόσα χρόνια παρουσίας του, άλλωστε, στη μουσική σκηνή δεν αισθάνεται ότι έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Το μόνο που θέλει να υποδείξει είναι ότι το "Destroyed" γράφτηκε κατά τη διάρκεια ενός μακρινού και πολυσκελούς ταξιδιού και η ακρόαση του για κάτι ανάλογο προορίζεται.
  • SHARE
  • TWEET