Many Eyes

Λοιπόν, οι Many Eyes είναι το καινούργιο γκρουπ του Keith Buckley, του frontman δηλαδή των Every Time I Die και The Damned Things, μαζί με τα αδέρφια Nick και Charlie Bellmore. Μετά την, επεισοδιακη η αλήθεια είναι, διάλυση του σπουδαίου γκρουπ από το Μπούφαλο της Νέας Υόρκης ο Keith, μέσω του Jasta των Hatebreed, γνωρίστηκε με τα δυο αδέρφια και έστησε τη νέα του μπάντα γράφοντας μάλιστα σε μόλις λίγες εβδομάδες τον πρώτο τους δίσκο. Λίγος χρόνος για πολλές ιδέες, ή μήπως δεν ήταν και τόσο πολλές οι ιδέες;

Οπαδός των Every Time I Die δεν ήμουνα ποτέ, πρόσφατα καταπιάστηκα με τη δισκογραφία τους και έπαθα πλάκα με το "Radical" και το "Low Teens" ενώ βρήκα ενδιαφέρον το "New Junk Aesthetics", αλλά ως εκεί. Σε κάθε περίπτωση όμως το "The Light Age" δεν μπορεί να μπει καν σε συζήτηση για διάδοχος ή συνέχεια της δουλειάς των Every Time I Die. Καθόλου βασικά. Είναι ένα πολύ πιο απλό άλμπουμ, σε λογική και συνθέσεις, που δε θα προσφέρει σε κανένα του σημείο τον καταιγισμό ιδεών που θα περίμενε κανείς με βάση το όνομα Buckley. Τί είναι το ντεμπούτο των Many Eyes τότε; Ένας δίσκος που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει από τη μία την εξαιρετική φωνή του Keith χτίζοντας γύρω του επιθετικά ριφ, ενώ παράλληλα έχει και μια δεύτερη πλευρά πιο χαμηλών τόνων με έμφαση στο συναίσθημα. Σε αυτή τη δεύτερη κατεύθυνση του άλμπουμ είναι που θα πρότεινα να ψάξει κανείς για ποιοτικά στοιχεία.

Δεν είναι πολλά αυτά τα κομμάτια, αλλά είναι καλά. Το "Future Proof" που εισάγει έναν πιο alternative metal ήχο, πιο σκοτεινό, στο στυλ των Deftones και των Chevelle, το "Third" που θα φέρει στο μυαλό τους Radiohead με ωραία κορύφωση και ερμηνεία, αλλά και το καλύτερο, με μεγάλη απόσταση από το δεύτερο, το "The Rainbow" που κλείνει με φοβερή κλιμάκωση το δίσκο παράγοντας συναισθηματικά κύματα γεμάτα ένταση. Αυτά τα τρία είναι που πραγματικά ξεχωρίζουν και έχει περισσότερο νόημα να ασχοληθεί κανείς.

Από εκεί και πέρα υπάρχει το "Mystic Cord" που απαντά στο ερώτημα «πως θα ακουγότανε το "Breed" των Nirvana αν το είχαν γράψει οι Turnstile;», αν το είχε ποτέ κανείς, για κάποιο λόγο, αυτό το ερώτημα και το "Amateurs" που είναι ιδανικό φιτ για καλοκαιρινά circle pit. Ο υπόλοιπος δίσκος όμως κινείται σε πιο μέτρια επίπεδα, στην καλύτερη περίπτωση. Δηλαδή οκ, τα "Enough" και "Harbinger" έχουν ανεβασμένους ρυθμούς και ένταση αλλά με όχι πολύ ενδιαφέροντα ριφ, ενώ τα άλλα δύο "Revelation" και "Speechless" είναι μάλλον βαρετά.

Το "The Light Age" γράφτηκε πολύ γρήγορα και αυτό δυστυχώς φαίνεται. Το αποτέλεσμα είναι ένας προχειροφτιαγμένος δίσκος, χωρίς συνεκτικότητα και με έλλειψη ιδεών που θα τον έκαναν ενδιαφέρον. Αν προσθέσεις εδώ και τους στίχους που σε σημεία γίνονται οριακά cringey, η κατάσταση καταλήγει ακόμα χειρότερη. Σώζεται, όσο σώζεται, από τις τρεις πολύ ωραίες συνθέσεις που έχουν κατεβασμένα τα γκάζια και από την κορυφαία φωνή του Keith. Τώρα αν στο μέλλον δούμε κάποια δουλειά των "Many Eyes" που θα δίνει περισσότερη βάση σε αυτή την πλευρά, πιθανότατα να μιλήσουμε με άλλους όρους. Μέχρι τότε λέω να ξαναβάλω το "Radical".