Lucifer's Fall

Κάπου έχει ξαναπάρει το μάτι μου αυτήν την αλληλουχία στους τίτλους δίσκων των Αυστραλών. Πρώτος, με το όνομα της μπάντας παρόν. Δεύτερος και τρίτος, με λατινική αρίθμηση και στη συνέχεια ο τίτλος. Ε, σκάει κι ένα κόψιμο εκεί που τα πάντα φαίνονται και ακούγονται υπερθετικά doom, ήρθε κι έδεσε από μόνο του. Την τύχη τους μόνο να μην έχουνε και όλα θα πάνε καλά.

Στις σκιές συνεχίζει και κινείται τούτη η πεντάδα, για την ακρίβεια από τα βάθη της θαλάσσιας αβύσσου, όπως προστάζει και ο λιτός μα πολύ ακριβής τίτλος. Εκεί που κατοικούν υπερφυσικά και χθόνια πλάσματα, εξαιρετική θεματική για έναν άκρως επιθετικό doom δίσκο. Εξίσου επιθετική είναι και μια πρώτη γνωριμία μαζί τους, εάν τους αναζητήσετε: "Fuck you, we're Lucifer's Fall!" και οι πρώτες νότες του άλμπουμ καθιστούν σαφές το σχεδόν βάρβαρο doom που κυριαρχεί καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασης.

Τα riff είναι τεράστια και ογκώδη, έτοιμα να σε τραβήξουν σαν τα πλοκάμια πλάσματος από τον βυθό, θυσία και προσφορά σε αυτό, από τον αρχηγό της Αίρεσης, την οποία θα ακούσουμε να αναφέρεται συχνά εδώ. Δε μασάνε τα λόγια τους, ευθείς και βλάσφημοι, με τον Deceiver να σπάει κάθε ρεκόρ ειλικρίνειας: "I curse at your temple, I spit at your lies, I laugh at your high priest, I throw your text into the fire".

Η όλη ατμόσφαιρα είναι τόσο έντονα δομημένη, μουσική και στίχοι πλάθουν εικόνες για πλάκα: άλλοτε τους αρχαίους Fomorians να αναδύονται με λύσσα από τη θάλασσα, με μπροστάρη τον Balor τον Μονόφθαλμο, σκορπώντας στα χώματα της Tir na Nog μονάχα φωτιά, στάχτη και αίμα. Το τί συνάντησε το κεφάλι, τα άνω και κάτω άκρα τους, ο κορμός τους, είναι άλλου διπλοπέλεκυ ιστορία. Και άλλοτε τους ακόλουθους του Dagon να ετοιμάζονται για μία ακόμα αιματηρή θυσία προς τον άρχοντα της θάλασσας.

Όντες μερακλήδες, δεν είναι μονόχνωτοι και αγύριστα κεφάλια. Με επικά ριφ και πύρινα σόλο, με ανεβασμένες ταχύτητες στα όρια του Cathedral groove, γίνονται συναρπαστικοί, πάντα εντός των doom ορίων και πλαισίων. Η δε πιο αλήτικη πλευρά τους, όπου θα βρούμε τον όρο "doom 'n' roll" δε με συγκίνησε ιδιαίτερα, καθώς φαντάζει παράταιρη με τα όσα άλλα εξελίσσονται προ και μετά αυτής. Όταν ο δίσκος βέβαια κλείνει έτσι, τα δυόμισυ παράταιρα λεπτά είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Η τρίτη τους δουλειά δεν πρόκειται να τους τραβήξει μακριά από κει που νιώθουν άνετα. Το σκοτεινό, κρύο και ανήλιαγο underground. Το θέμα είναι πόσοι θα ξεκινήσουν την κατάβαση προς τα εκεί. Αξίζει και με το παραπάνω, ας είναι και για βόλτα μονάχα.

Bandcamp