La Dispute

Το ντεμπούτο "Somewhere At The Bottom Of The River Between Vega And Altair" αυτής της μπάντας είναι μέσα στα βασικά του Screamo. Τα επόμενα τους "Wildlife" και "Rooms Of The House" δεν έχασαν καθόλου σε ποιότητα και παρέμειναν συναισθηματικά, ποιητικά και προοδευτικά, όμως πλησίασαν και καθιερώθηκαν ως Post-Hardcore ακούσματα. Μιλάμε για ένα συγκρότημα εμβληματικό και για μουσικές που αξίζουν την προσοχή σου εάν συγκινείσαι από παρόμοιους ήχους.

Κρατώντας όλα τα παραπάνω ως σταθερές, η πρώτη εντύπωση είναι ότι ο φετινός δίσκος περιέχει κάτι περισσότερο ταξιδιάρικο και θα τολμήσω να πω ψυχεδελικό. Η συναισθηματική φόρτιση που μεταφέρει ο τρόπος τραγουδιού του Jordan Dreyer συνεχίζει να είναι εντυπωσιακά δυνατή και επιβλητική. Αν σαν ακροατής είσαι κοντά σε όλα αυτά τα στοιχεία τότε αυτός ο δίσκος θα μπει πανεύκολα μέσα στην καρδιά σου. Το συγκρότημα είναι εξαιρετικό. Οι μουσικοί είναι ολόσωστοι. Οι στίχοι είναι δυνατοί. Ο ήχος είναι άψογος. Το μοντέρνο στοιχείο είναι όσο χρειάζεται. Τα κομμάτια "Rhodonite & Grief" και "Anxiety Panorama" είναι εξαιρετικά. Δεν έχω λόγια να περιγράψω ποσό αντιπροσωπευτικά, συνάμα εξελιγμένα και ταυτόχρονα μοντέρνα είναι. Στο σύνολο του ο δίσκος ίσως χάνει σε σχέση με το παρελθόν, ελάχιστα, σε ένταση και καφρίλα. Τα ουρλιαχτά που έβρισκες παλιά, δεν θα τα ακούσεις εδώ. Δεν αντιλαμβάνεσαι όμως μεγάλη διαφορά γιατί παρότι πιο φιλικό και πιασάρικο, παρουσιάζει κάτι εσωτερικά βαρύ που ισορροπεί το μαλάκωμα. Από την αρχή μέχρι το τέλος είναι φανταστικό. Τα όργανα, οι φωνές. Από την αρχή μέχρι το τέλος είναι εμπνευσμένο. Οι ιδέες, οι στίχοι. Από την αρχή μέχρι το τέλος σε κρατάει δεμένο. Το δυσβάσταχτο στενάχωρο συναίσθημα. Από την αρχή σε αγκαλιάζει και στο τέλος σε σκίζει...

Είναι ωραίο που ακόμα κάποια συγκροτήματα, παρότι μεγαλώνουν ηλικιακά, διατηρούν την νεανικότητα στον ήχο τους και αυτό το στιλ που τους έκανε κάτι. Φυσικά και ο δίσκος απευθύνεται σε φίλους των MeWithoutYou και των Fugazi, όπως και σε όλους τους fans του συγκροτήματος. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια για να αναλύσουμε έναν δίσκο που διαρκεί 40 λεπτά. Είναι μισή ώρα απίθανης μουσικής και αδιανόητου συναισθήματος. Είναι σίγουρα ο δίσκος της χρονιάς για τα emo μουσικά παρακλάδια.

Spotify
Bandcamp