Johnny Winter

Στο μουσικό παζλ του ροκ παρελθόντος είναι μερικές φορές δύσκολο να τοποθετήσεις τα κομμάτια στη σωστή τους θέση και να εκτιμήσεις τη σημασία τους. Κάπως έτσι ίσως διαφεύγει στους περισσότερους τι αντίκτυπο είχε στα τέλη των 60s η εμφάνιση στη σκηνή της ασθενικής, λιγνής φιγούρας με τα θεαματικά γρήγορα δάχτυλα όταν αυτά άγγιζαν τις χορδές της κιθάρας της.

O Johnny Winter είναι ο αμέσως επόμενος κρίκος της αλυσίδας που ξεκίνησαν οι Βρετανοί παίρνοντας τα blues και εκσυγχρονίζοντάς τα. Αυτός όμως αντί να αντιγράψει το παίξιμο ενός Clapton ή ενός Peter Green, γύρισε πίσω στις ρίζες της μαύρης μουσικής και τράβηξε από εκεί μία δικιά του ευθεία προς το μέλλον πάνω στην οποία σε μεγάλο βαθμό πάτησε το Texas blues από τότε και μετά, είτε αυτό πρόκειται για τους ZZ Top είτε για τον Stevie Ray Vaughan.

Το γεγονός ότι μέσα στους δύο-τρεις πιο συζητημένους δίσκους του βρίσκεται και το περίφημο "Captured Live" αποκαλύπτει και την ποιότητα των συναυλιών του. Το έκτο τεύχος των "Live Bootleg Series" μέσα από έξι ζωντανές ηχογραφήσεις αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Το μανιώδες παίξιμό του και η ταχύτητα με την οποία εκσφενδονίζει τις νότες, με ευκολία αφήνουν τον ακροατή με το στόμα ανοιχτό ακόμα και αν οι συνθέσεις που παρουσιάζονται εδώ δεν αποτελούν επ' ουδενί κάποιο είδος greatest hits. Τι να τις κάνεις όμως τις επιτυχίες όταν εδώ μιλάει το πηγαίο ταλέντο και η φαντασία στο παίξιμο;

Μπορεί βέβαια ο Winter να κάνει ό,τι μπορεί ώστε η ηχογράφηση αυτή να αξίζει την απόκτησή της αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς το ίδιο και για όσους επιμελήθηκαν τη συγκεκριμένη έκδοση. Αν για την ποιότητα του ήχου δεν μπορούμε να γκρινιάξουμε (η στάμπα του «official bootleg» μάς έχει προειδοποιήσει έμμεσα για το διαρκές φύσημα που έρχεται από το βάθος των ηχείων) μπορούμε σίγουρα να το κάνουμε για τις ελλειπέις πληροφορίας σχετικά με το πού, το πότε και το πώς των εμφανίσεων αυτών και της αποτύπωσής τους. Ένα εσωτερικό σημείωμα του Steve Lukather που εκφράζει το θαυμασμό του για τον τιμώμενο κιθαρίστα δε σώζει την κατάσταση.

Είναι σαφές ότι όσοι βαριούνται τα μεγάλης διάρκειας solo, τα δωδεκάμετρα και τους κιθαριστικούς μονόλογους δεν έχουν λόγο να ασχοληθούν. Όσοι από την άλλοι είναι θαυμαστές του αλμπίνου Τεξανού και γενικότερα δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν λίγο σκόντο στις απαιτήσεις τους για ποιότητα ήχου προκειμένου να εστιάσουν στη μουσική ουσία, μπορούν εδώ να κάνουν μία στάση.