Icecocoon

«Fans of Devin Townsend, Katatonia and Ihsahn should check it out», ανέφερε το δελτίο Τύπου και κάπως έτσι πείστηκα να ασχοληθώ μ' αυτούς τους Αυστραλούς με το -κάπως αστείο είναι η αλήθεια- όνομα. Τον Ihsahn βέβαια δεν τον συνάντησα πουθενά κατά μήκος του ντεμπούτου τους, όμως οι άλλες δύο αναφορές μπορώ να πω ότι ευσταθούν και με το παραπάνω, καθιστώντας το "Deepest Crystall Black" αυτόματα ενδιαφέρον στ' αυτιά μου.

Εν αρχή ην ο Townsend, λοιπόν, μιας και η μουσική των Αυστραλών μοιράζεται πολλά στοιχεία μ' αυτή του Καναδού και δη με τις πρώτες προσωπικές δουλειές του. Η ατμόσφαιρα των "Ocean Machine: Biomech", "Infinity" -και λιγότερο του "Accelerated Evolution"- είναι παρούσα πρωτίστως σε επίπεδο παραγωγής, με τον ιθύνοντα νου των Icecocoon, Owen Gillett, να ντύνει τις συνθέσεις του ακολουθώντας τις τεχνικές του Townsend. Έτσι, πολλαπλά layer σε φωνητικά και κιθάρες συνθέτουν το προφίλ της ηχητικής κατεύθυνσης του δίσκου, με το ambient στοιχείο να είναι επίσης ισχυρό - φτάνοντας συχνά στα όρια του υπνωτιστικού, ενώ και το εύρος της φωνής του Gillett αλλά και το ύφος των ερμηνειών του οδηγούν επίσης «καρφί» στον ημίτρελο Καναδό.

Η μεταβλητή «Katatonia» μπαίνει στην εξίσωση κυρίως μέσω κάποιων χαρακτηριστικών ρυθμών αλλά και του τρόπου διαχείρισης της μελωδίας (βλ. "Wreckage", "About Loving Someone"), παραπέμποντας ευθέως στην "Discouraged Ones" - "Tonight's Decision" περίοδο των Σουηδών. Επιπλέον, οι εμφανείς ομοιότητες του "Death Of A Star" με τη μοναδική ατμόσφαιρα των Type O Negative μοιάζουν περισσότερο σαν φόρος τιμής στην αδικοχαμένη μπάντα παρά σαν οτιδήποτε άλλο...

Σ' αυτά τα πλαίσια, ξεχωρίζει το εναρκτήριο "And Where Now" και το -βαρύτερο του άλμπουμ- "It’s All On The Line", σε ένα σύνολο κομματιών που οι riffάτες στιγμές υπολείπονται σε ποσότητα των ατμοσφαιρικών, όμως υπερτερούν φανερά έναντί τους. Γενικώς, παρατηρείται μία υπερβολή της χρήσης layer σε συγκεκριμένες συνθέσεις (με αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα το βασανιστικά αδιάφορο "Fire To Ice"), και τελικά ο -κατά βάση- heavy προσανατολισμός του δίσκου καταλήγει πιο «αιθέριος» απ' όσο ίσως θα έπρεπε.

Συνυπολογίζοντας όλα αυτά, θα έλεγα ότι η παρθενική δουλειά των Icecocoon αποτελεί μία μερικώς ενδιαφέρουσα πρόταση για οπαδούς των παραπάνω συγκροτημάτων - και βασικότερων αναφορών του ήχου των Αυστραλών. Μπορεί σε συνθετικό επίπεδο να μην συναντάμε κάτι εξαιρετικό, πλην ελαχίστων σκόρπιων ιδεών, ωστόσο το "Deepest Crystall Black" παραμένει μία αξιόλογη και τεχνικά προσεγμένη δουλειά, έστω κι αν σαν σύνολο περιορίζεται στα επίπεδα του «απλά συμπαθητικού».