Gorillaz

'Cracker' όπως λέμε 'τρέλα', 'Island' υποθέτω το νησί καταγωγής του, το γνωστό τρελοκομείο Brexitland δηλαδή. Τέχνη είναι και ο καθένας το εκλαμβάνει όπως θέλει, μεταφράζει τα καρτουνίστικα σχέδια του Jamie Hewlett και του στίχους του Albarn σε όποιο context νομίζει και εκτιμά ότι είναι το σωστότερο και οι Gorillaz ανέκαθεν ήταν ανοιχτοί σε interpretation και ο πυρήνας τους ήταν πάντα πειραματικός και πολύ αρτιστικός.

Στο album νούμερο οχτώ, οι Gorillaz δεν συνεχίζουν τη τρέλα των συνεργασιών του "Song Machine, Season One: Strange Timez". Περιορίζουν τις συνεργασίες, μοιράζουν το χρόνο και προσπαθούν να βρούν νέες ισορροπίες με μια ακόμα πιό μοντέρνα σκοπιά που φαίνεται τόσο στον ήχο όσο και στο design των περσόνων του 2-D Damon Albarn και της παρέας του οι οποίοι με νέα βάση την Καλιφόρνια επιστρατεύουν τους από εκεί πλέον φίλους τους για να μας εισάγουν στη νέα τους φάση που αφορά τις cults και τη stan culture (δηλαδή τις λατρείες και την κουλτούρα των φανατικών -μέχρι τρέλας- οπαδών μια συγκεκριμένης τάσης, καλλιτέχνη, ταινίας, μουσικής κτλ, από το ομώνυμο τραγούδι του Eminem).

To "Cracker Island" ξεκινά με το ομότιτλο τραγούδι και την συνεργασία με τον Thundercat που ένα φεγγάρι πέρασε και από τους Suicidal Tendencies. Το χαρακτηριστικό του παίξιμο στο μπάσο και οι αρμονίες με τον Albarn εξυψώνουν ακόμα περισσότερο το πολύ χαρμόσυνο funk χορευτικό αυτό κομμάτι που σίγουρα μπαίνει στο top-10 της ανθολογίας των Gorillaz. Η βραχνάδα της Stevie Nicks, το μελαγχολικό στυλ του Albarn και οι ποιητικοί στίχοι του "Oil" ('Fairy-like companions to the dark maths that catapult-Us into imagined worlds, seems a mockery remote') το κάνουν να ξεχωρίζει αν και δεν νομίζω ότι η Nicks αξιοποιείται όσο θα μπορούσε στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το album αυτό υποψιάζομαι ότι είναι το πιο Damon Albarn και Blur από όλα των Gorillaz. Υπάρχει διάχυτο το συναίσθημα ότι αν κλείσεις τα μάτια και αγνοήσεις το εξώφυλλο, κομμάτια όπως το "Tired Influencer" και το "Possession Island" με τον Beck ανήκουν στους Blur με το τελευταίο να είναι όντως ένα κομμάτι που προέρχεται από τις ηχογραφήσεις του τελευταίου προσωπικού δίσκου του Albarn ("The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows"). Η βελούδινη φωνή του Adeleye Omotayo συνοδεύει το υπέροχο "Silent Running", επίσης ένα από τα ομορφότερα τραγούδια των Gorillaz. Το "New Gold" με τον Tame Impala παρακαλάει να παιχτεί σε καλοκαιρινά μπαράκια και να γίνει remix όπως και το ultra καλοκαιρινό vibe του "Tormenta", ένα από τα πρώτα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν νωρίς μαζί με τον, βραβευμένο πρόσφατα με Grammy, Bad Bunny. To 1997 o Albarn συναντήθηκε με την πριγκίπισσα της Ταϊλάνδης και καθόταν στον θρόνο της δίπλα στο mixing board σε μια συναυλία των Blur. Με την έναρξη του "Song 2" πετάχτηκε και 'πέταξε' πάνω στο κοινό ('She takes flight, yeah, the kid's alright') όπως αποτυπώνεται στο "Baby Queen", ένα όνειρο του Albarn βασικά ότι την ξανασυναντά τώρα, ενήλικη πιά. Ένα όντως ονειρικό, τρυφερό, όμορφο κομμάτι. Οι εναλλαγές είναι συνεχές καθώς ανάμεσα σε αυτά τα πιό χαλαρά κομμάτια υπάρχουν πολλά ξεσηκωτικά όπως το "Tarantula" αλλά και το εξωφρενικό "Skinny Ape" το οποίο εξελίσσεται από ένα ήρεμο low tempo κομμάτι σε ένα φρενήρη punk synth-drums breakdown το οποίο φαντάζομαι στα live να προκαλεί απίστευτο χαμό στο κοινό τραγουδώντας ασταμάτητα 'ape-ape-ape-ape-ape-ape'.

Στο "Cracker Island" οι Gorillaz βρίσκουν την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στις καρτουνίστικες περσόνες τους, τις συνεργασίες και τη ψυχή τους που είναι η ψυχή των καλλιτεχνών πίσω από τις φιγούρες. Δεν είναι ούτε πολύ πρωτοποριακό όσο κανείς φαντάζεται από τους Gorillaz, ούτε κοιτάει μόνο στο παρελθόν και από που προέρχονται. Αναζητά συνειδητά την εμπορική επιτυχία, βρίσκονται στην comfort και safe zone τους και αυτό ίσως είναι κατακριτέο από κάποιους. Για εμάς το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ευχάριστο και καλλιτεχνικά χορταστικό.