Fog Ensemble

Πολύ συχνά στις κουβέντες μας γύρω από τη μουσική (συμβαίνει και με άλλα θέματα της καθημερινότητας αλλά ας το περιορίσουμε λίγο), όταν δεν μας εκφράζει πλέον κάποια μπάντα/ μουσικό είδος/ ύφος, το καταδικάζουμε σε «θάνατο» και το θάβουμε μόνο και μόνο για να καταδείξουμε στον εκάστοτε συνομιλητή μας ότι έχουμε προχωρήσει παρακάτω σε άλλα ακούσματα, πιο πρωτοποριακά, πιο σύγχρονα. Πόσες φορές ανά τα χρόνια δεν έχουμε ακούσει ή και ξεστομίσει τη φράση: «Το... -τοποθετείστε ό,τι θέλετε- έχει πεθάνει, 20.. έχουμε, είναι δυνατόν να ασχολείσαι ακόμα με αυτό;» που συνήθως ακολουθείται από την προτροπή - παραίνεση: «Άκου το - τους... να ξεστραβωθείς.» Ρητορική ερώτηση.

Άσχετα αν είναι απόλυτα εξηγήσιμος και οφείλεται στον σχεδόν εγγενή ναρκισσισμό του ακροατή να επιδεικνύει τις μουσικές του γνώσεις, ο παραπάνω αφορισμός  είναι μακράν το πιο εκνευριστικό στοιχείο που μπορεί να συναντήσει κανείς σε μία μουσική συζήτηση, ενώ ο φορέας του, σε εκτεταμένη χρήση, μπορεί να μετατραπεί εν καιρώ σε ακόμα πιο αντιπαθητικού τύπου συνομιλητή και από τους πλέον ενοχλητικούς, τους «πρωτοδισκάκηδες».

Από όλους αυτούς τους σχηματικούς «θανάτους» προς χάριν του καινούριου και άρα λιγότερου γνωστού, το μουσικό υπό-είδος που έχει υποφέρει περισσότερο τα τελευταία χρόνια είναι το, έτσι και αλλιώς κάπως άστοχα ονομασμένο, post rock. Και είναι αλήθεια ότι από το 2006-7, όταν και τα συγκροτήματα της πρώτης γραμμής του έπαψαν να μας εκπλήσσουν, δεν διαδέχθηκαν από αντίστοιχα σπουδαία, με αποτέλεσμα να δείχνει ότι το όλο πράγμα αρχίζει και βαλτώνει. Έτσι και αλλιώς όμως, η μεγαλύτερη προβληματική αυτού που ονομάστηκε post-rock ήταν ότι δεν υπήρξαν ποτέ σαφή χαρακτηριστικά του ιδιώματος, παρά μόνο το ότι στην συντριπτική πλειοψηφία τους τα τραγούδια είναι ορχηστρικά και ως εκ τούτου η απουσία στίχων έρχεται να εξισορροπηθεί από τις εικόνες και τα συναισθήματα που καταφέρνουν, τουλάχιστον τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα τους είδους, να δημιουργήσουν.

Παίρνοντας τα παραπάνω ως οδηγό, και για να έρθουμε κάποια στιγμή στο προκείμενο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Fog Ensemble είναι μια post-rock μπάντα. Θα λέγαμε όμως τη μισή αλήθεια ή ακόμα περισσότερο ένα μέρος αυτής, μιας και στο Throbs οι αναφορές σε αυτό το ιδίωμα περιορίζονται στην instrumental φύση του. Και στις εικόνες, εννοείται - αν είναι ένα στοιχείο το οποίο χαρακτηρίζει το δεύτερο άλμπουμ των Θεσσαλονικιών είναι ότι κάθε σύνθεσή του είναι ένα μικρό αποτύπωμα ενός αστικού τοπίου. Από το εναρκτήριο "Lighthouse", (το αγαπημένο μου του δίσκου), όπου οι κιθάρες παίρνουν τον ρόλο του ηχητικού στρώματος για να έρθει από πάνω και να «κάτσει» αυτή η επαναλαμβανόμενη μελωδία του synth, μέχρι το ομώνυμο του δίσκου, με αυτό το «κάτι σαν σαντούρι» να δίνει ένα ανατολίτικο τόνο προς την κορύφωση, είναι ξεκάθαρο ότι η μουσική των Fog Ensemble είναι φτιαγμένη και αλληλοεπιδρά με την ατμόσφαιρα και το μουντό γκρίζο που συναντά κανείς στις πόλεις. Ακόμα και στις δικιές μας που τον περισσότερο χρόνο είναι ηλιόλουστες. Γιατί η μουντάδα των πόλεων δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τον καιρό αλλά με τις εικόνες που αναδύονται από αυτές. Στην τελική μια τέτοια πόλη γέννησε το Throbs, που αν ήταν χρώμα θα ήταν το «σεπια».

Στα 30 και κάτι λεπτά που διαρκεί, το Throbs είναι ένας «σφικτός» δίσκος. Όλα τα δομικά του στοιχεία είναι τοποθετημένα με μεθοδικότητα εκεί που τα θέλουν οι δημιουργοί του, οι οποίοι δεν παρασύρονται σχεδόν ποτέ από τα τραγούδια και τα κλείνουν εκεί που για εκείνους χρειάζεται να κλείσουν. Κοινώς, δεν περισσεύει τίποτα. Τις περισσότερες φορές αυτή τους η εγκράτεια τους «βγαίνει», και έτσι αποφεύγεται η μεγαλύτερη παθογένεια του είδους: Η φλυαρία. Υπάρχουν όμως και στιγμές, σαν το απόλυτα κινηματογραφικό (και όχι μόνο από τον τίτλο του) "Droog Party", που χάνεται πρόωρα και που θα ήθελε λίγο ακόμα χώρο να αναπνεύσει να δούμε αυτούς τους Droogs να μας επιτίθονται και να μεταφερθούμε για λίγο στο Κουρδιστό Πορτοκάλι.

Από την άλλη, αυτό που οι Fog Ensemble πετυχαίνουν παρόλη τη μικρή διάρκεια του δίσκου, αν και αρχικά φαινόταν το αντίθετο, είναι ότι όταν τελειώνει η τελευταία νότα του μυστηριώδους post-punk Breathe, νιώθεις γεμάτος. Τόσο από εικόνες, όσο και από συναισθήματα που γεννιούνται μετά από μια ακρόαση του Throbs. Συναισθήματα πολλές φορές αντιφατικά, σαν αυτά που βγάζουν τραγούδια σαν το παγωμένο και απόκοσμο "Fever Bliss" ή το ονειρικό shoegaze "Fever Girl", το μοναδικό τραγούδι του δίσκου που φαντάζεσαι τα φωνητικά και που - ας μου επιτραπεί η υπερβολή - θα χωρούσε άνετα στον τελευταίο δίσκο των Slowdive.

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι Fog Ensemble δεν είχαν ποτέ τη διάθεση να μπουν σε κανένα είδους bandwagon και ότι δεν τους αφορά καμία ηχητική μόδα. Όπως ακριβώς και στο προ τριετίας, επίσης πολύ καλό ντεμπούτο τους, έτσι και στο Throbs, η πρώτη τους και μεγαλύτερη προτεραιότητα ήταν να δημιουργήσουν έναν δίσκο πλούσιο σε εικόνες και συναισθήματα. Και τα κατάφεραν.