Execration

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε αντιληφθεί τον κακό χαμό που έχει γίνει με τις death metal κυκλοφορίες φέτος. Προφανώς δεν εννοώ ότι αριθμητικά είναι περισσότερες σε σχέση με άλλες χρονιές ή ότι υπάρχει έξαρση του ιού που ακούει στο όνομα death metal στον μεταλλικό μικρόκοσμο. Εννοώ ότι υπάρχουν πολλά καλά, και υπογραμμίζω το καλά, death metal άλμπουμ με χρονιά κυκλοφορίας το 2011. Μια αναβαθμισμένη ποιότητα δίσκων που ναι μεν είναι ευχής έργον, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις σε καθιστά ανήμπορο να παρακολουθήσεις όσο καλά και μεθοδικά θα επιθυμούσες τις εξελίξεις.

Όπως και να 'χει, δε μπορώ να πω ότι χαλιέμαι κιόλας, μιας και φέτος έχω καταναλώσει death metal αχόρταγα και, όπως φαίνεται, θα συνεχίσω να το κάνω με σημαία το "Odes Of The Occult" των Νορβηγών Execration. Ναι, είναι Νορβηγοί και μπαίνοντας στη διαδικασία να θυμηθώ πόσα death metal συγκροτήματα γνωρίζω από τη χώρα που δικαίως θεωρείται η μητέρα του black metal, στέρεψα γρήγορα. Οι μπάντες που κατάφεραν να περάσουν τα όρια της χώρας τους και να γίνουν ευρύτερα γνωστές μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, με τους Blood Red Throne, τους Zyklon και μία-δύο ακόμα να ξεχωρίζουν. Μέσα σε αυτές τις μπάντες καλά θα κάνετε να προσθέσετε και τους Execration.

Ένα εξαιρετικό δείγμα old-school death metal είναι το "Odes Of The Occult". Ενθουσιάστηκα με τη σκοτεινή ακουστική του, με την τόσο καλά ενορχηστρωμένη ηχητική βία του και με τον «ώριμο» τρόπο που αναπαράγουν μια μαύρη ατμόσφαιρα. Έχει riffάρες με το κιλό, οι οποίες πότε ισοπεδώνουν τα πάντα με την ένταση τους και πότε έρπουν αργά και βασανιστικά, ζωγραφίζοντας ένα βαρύ, θολό τοπίο. Αυθεντικό old-school συναίσθημα, που φέρνει στο μυαλό τους Autopsy, δηλώνοντας εμφατικά τον occult χαρακτήρα του σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ο ψύχραιμος τρόπος με τον οποίο οι Execration αντιλαμβάνονται το death metal τούς δίνει τη δυνατότητα να πειραματιστούν αρκετά με τον ήχο τους. Θα εντοπίσετε σημεία στην καθαριστική δουλειά που πλησιάζουν τον post προσδιορισμό και το κάνουν τόσο καλά που μόνο παράταιρο δεν ακούγεται.

Οι διάρκεια του άλμπουμ ξεπερνάει τη μία ώρα (υπάρχουν δύο "Intermezzo", διάρκειας περίπου οκτώ λεπτών) και προσωπικά δε βαρέθηκα σε κανένα σημείο. Ακόμη και τα doomy, μονότονα περάσματα τα βρήκα καθηλωτικά. Από το εισαγωγικό "Ode To Obscurity" μέχρι το "High Priest" και τη riffάρα που ξεκινάει, όλα τραγούδια παίζουν τον ίδιο σημαντικό ρόλο για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος.

Μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς για το old-school death metal, και όχι μόνο, είναι το "Odes Of The Occult". Ο επιβλητικός του χαρακτήρας υψώνει ανάστημα σε πολλές παλιοσειρές του ακραίου ήχου και μαυρίζει τις μέρες μας, παρέα με το φετινό πόνημα των πατέρων Autopsy.