Euphrosyne

Οι Euphrosyne συστήθηκαν στο εγχώριο, και μη, metal κοινό, με το EP "Keres" το 2022. Με πληθώρα εξαιρετικών ζωντανών εμφανίσεων να έχουν μεσολαβήσει έκτοτε, το αθηναϊκό σχήμα επιστρέφει με το πρώτο του full-length άλμπουμ. Το ντεμπούτο του post-black metal σχήματος με τις ελεγειακές doom ανησυχίες, ονομάζεται "Morus" και ηχεί ως μια πρόωρη υπέρβαση για την μπάντα. Εμπνευσμένο θεματικά από το πένθος, τα επακόλουθα στάδια, έως την συνειδητοποίηση, του κιθαρίστα Αλέξανδρου Δεσποτίδη, της απώλειας της μητέρας του το 2017, το "Morus", είναι πράγματι ένα αιχμηρό συναισθηματικό και βιωματικό ταξίδι, όπως προλογίζει και το συνοδευτικό δελτίο τύπου.

Σε αυτό, όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό και από το lead single "Μητέρα", καθοριστικό ρόλο παίζουν η στιχουργία και οι φωνητικές ερμηνείες της Efi Eva. Με ισορροπημένες μεταβάσεις ανάμεσα σε δυναμικά καθαρά φωνητικά με σαφείς ατμοσφαιρικές και ελεγειακές goth προεκτάσεις και επιρροές, όσο και γνήσια post-black harsh, τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ αποκτούν ενδιαφέρουσες δυναμικές. Σε αυτό, συνηγορεί και η καθαρή παραγωγή και μείξη του δίσκου, και έτσι, στιγμές όπως το "Asphodel" βρίσκουν ένα σχήμα με σαφή επίγνωση των δυνατοτήτων του, όσο και των ορίων του ηχοχρώματός του.

Ηχητικά, τα 43 λεπτά του άλμπουμ εμβαθύνουν σε όλες τις πτυχές που μας είχε ήδη αποκαλύψει το συγκρότημα με την άφιξή του. Μουσικά, το extreme metal των Euphrosyne ξεκινάει μεν από τους Alcest και τους Deafheaven αυτού του κόσμου, αλλά νιώθει, θαρρώ, πιο άνετα δίπλα σε μεταγενέστερα σχήματα όπως οι Der Weg Einer Freiheit, Gaerea, Bosse-De-Nage και ύστερων Oathbreaker, Ghost Bath, The Great Old Ones, Møl κ.ό.κ. Κοινώς, πέραν των σαφών κιθαριστικών leads και περασμάτων, οι διανθίσεις από doom/blackgaze στοιχεία επιτρέπουν σε στιγμές όπως το "Valley Of White" ή το "Funeral Rites" να ισορροπούν ανάμεσα στις υφολογικές τους εναλλαγές.

Ομολογουμένως, όπως φανερώνει και το φινάλε του δίσκου με το υποβλητικό "Lilac Ward", το θεματικό "Morus" είναι μεγαλεπήβολο για τα δεδομένα του. Οι Euphrosyne στο πρώτο μόλις full-length τους ηχούν αξιοσημείωτα δουλεμένοι, με σφιχτές συνθέσεις, σαφή στόχευση στην εξέλιξη της ιστορίας, εκμεταλλευόμενοι τα post-black ηχητικά ισοδύναμα της απελπισίας, του θρήνου αλλά και της κάθαρσης, επιχειρώντας να παρουσιάσουν μια ολιστική κυκλοφορία. Βέβαια, σε αυτό το σημείο, εμφανίζεται μια ομοιομορφία και συμπάγεια που συχνά επιτρέπει σε στιγμές και όχι ολόκληρες συνθέσεις να εδραιωθούν στη μνήμη, ενώ το βάρος στις ερμηνείες και τα τύμπανα, δεν αφήνει άλλες στιγμές, αρκετό περιθώριο στις κιθάρες να «απογειώσουν» τις κορυφώσεις και τα post ηχητικά οικοδομήματα σε αυτόνομες κορυφές.

Το "Morus", αντλεί τη δύναμή του από την συνοχή, το μήνυμα και την ατμόσφαιρά του. Μια ένταση και δυναμική, που μονομιάς το καθιστούν ιδιαίτερα αναζωογοννητικό στην εγχώρια extreme metal σκηνή. Δίχως να καινοτομούν, αλλά με σαφή μοντέρνο προσανατολισμό και χωρίς επιφανειακά συνθετικά κόλπα, οι Euphrosyne κερδίζουν τις εντυπώσεις με το "Morus", ένα άλμπουμ που (ελπίζω πως) θα ακουστεί από τους εγχώριους σχετικούς κύκλους. Ταυτόχρονα, χάρη στην ισχυρή τους στόχευση και το ξεκάθαρο και ειλικρινές όραμα τους, όσο και αν σε στιγμές του άλμπουμ φαντάζει πως ισορροπεί σε μια πολυεπίπεδη επιφάνεια, οι Euphrosyne αφήνουν μεγάλες υποσχέσεις για τη χάραξη μιας πορείας που πιθανώς να μνημονεύεται στο μέλλον.

Bandcamp