Diagonal

Ως διαγώνιος ορίζεται η γραμμή εκείνη που μπορεί να ενώσει δυο μη διαδοχικές γωνίες ενός πολυγώνου ή πολυέδρου, ορισμός που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Ευκλείδη για να ονοματίσει την ευθεία εκείνη που ένωνε δυο γωνίες ενός ρόμβου ή κύβου. Κάπου εκεί μάλλον βασίστηκαν και οι Βρετανοί Diagonal: ετερόκλητη prog αυτοαναφορικότητα σε βαθμό που φέρνει πιο κοντά (αν δεν ενώνει) τις απέναντι psych και jazz rock πλευρές. Μπερδευτήκατε;

Και μόνο το ότι η επταμελής μπάντα βρήκε στέγη υπό την αγία σκέπη της Rise Above Records λέει πολλά. Πότε έκανε λάθος ο Lee Dorian άλλωστε; Σκεφτείτε το λίγο. Μόνο που δεν έχουμε να κάνουμε με ασήκωτους σταυρούς, μαρτυρικό tempo που βαριανασαίνει και doom διάθεση. Εδώ η μουσική είναι πιο φωτεινή, απαστράπτουσα, και θαρρεί κανείς πως το άγγιγμα του Ήλιου είναι παιχνιδάκι. Οι David Wileman, Nicholas Whittaker, Alex Crispin, Daniel Pomlett, Nicholas Richards, Ross Hossack και Luke Foster φαίνεται πως γαλουχήθηκαν μέσα στις ζεστές μήτρες των μανάδων τους με χίπικες μουσικές των '60s και '70s, το αλφαβητάρι τους ήταν το acid, prog, jazz, fusion rock και τα πρώτα τους παιχνίδια το κλαρινέτο, το alto saxophone και τα πλήκτρα των The Doors.

Το "Diagonal" ήταν από τις ωραιότερες προκλήσεις του 2008: βγαλμένο αδιαμφισβήτητα από τον 40χρονο τόμο της βρετανικής Ψυχεδέλειας, κατάφερε να μυρίζει τόσο φρέσκο και τόσο προκλητικά όμορφο που δύσκολα θα του αντισταθεί κάποιος μουσικόφιλος. Κάτι τέτοιες στιγμές, η μουσική δε χρειάζεται ταμπέλες, μόνο έμπνευση. Κι εδώ υπάρχει μπόλικη, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που νομίζεις ότι ασφυκτιά μέσα στα 46 λεπτά του cd, με κορυφαία στιγμή τη σχιζοειδή ψυχεδελική διάθεση του "Pact" και τη σπαραχτική, ερωτοχτυπημένη φωνή που άνετα κοιτάζει κατάματα το "Comfortably Numb" των Pink Floyd (περιττή προσθήκη το όνομα του γκρουπ, το ξέρω), κρατώντας ελαφρά τους σφυγμούς του στο 11':15".

Ένα μικρό, πολύχρωμο αστεράκι μόλις άναψε πάνω από το Brighton της Αγγλίας και ο μικρός πρίγκιπας έμεινε εκεί να το κοιτάζει με τα πελώρια μάτια του, μην πιστεύοντας στα αυτιά του...