Destrage

A Means To No End

Metal Blade (2016)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 09/11/2016
Τι γίνεται όταν θες να μισήσεις έναν δίσκο και τελικά τον αγαπάς;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυτοί οι Ιταλοί είναι από αυτές τις κλασικές περιπτώσεις, που ενώ δεν υπάρχει κάποιο εξόφθαλμο σημάδι ότι ο δίσκος τους έχει αρνητικά χαρακτηριστικά, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι προέρχεται από ένα συγκρότημα που δεν έχει το απαραίτητο gravitas είναι καταδικασμένος στην αφάνεια.

Βέβαια, αν αυτά τα τραγούδια τα είχε ερμηνεύσει ένα πιο παραδοσιακό συγκρότημα του είδους, σίγουρα θα είχαν τελείως διαφορετική αντιμετώπιση. Αλλά αυτό δεν είναι υποκρισία; Φυσικά και είναι, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι έτσι λειτουργεί ο κόσμος από το pop culture μέχρι την πολιτική. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό εν τη προκειμένω; Απλά γιατί ο δίσκος δεν ξεχωρίζει και ιδιαίτερα.

Όταν ένα μεγάλο, καθολικά αναγνωρισμένο, συγκρότημα βγάζει μία κουράδα, το fandom την αγκαλιάζει, τη βάζει στο σπίτι του και μετά από λίγα χρόνια γράφονται και άρθρα και αφιερώματα γι' αυτό.

Το "A Means To No End" (προφητικός τίτλος;) είναι και καλοδουλεμένο και με παραγωγή 24 καρατίων και έναν κιθαρίστα και έναν ντράμμερ να παίζουν τις κάλτσες τους. Αλλά και τι έγινε; Μπορεί να μπει σε ένα playlist, αλλά μετά από δύο-τρεις ακροάσεις έχεις περάσεις το σημείο χωρίς επιστροφή και αυτό έχει εκπληρώσει τον σκοπό του και πάμε στην επόμενη αναζήτηση περιστασιακού έρωτα. Άλλωστε, δύσκολα ένα άλμπουμ ξεπερνά αυτήν τη μοίρα πλέον.

Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, βέβαια, το γεγονός ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις ακροατών που ερωτεύονται δίσκους της μίας βραδιάς. Αυτοί μπορούν να του δώσουν μια ευκαιρία και να το βάλουν στο μικρό πάνθεον των υπερτιμημένων κατακτήσεων τους.

Γι' αυτούς τους λίγους, λοιπόν, που περπατάνε στις σκιές, ας πούμε δυο λόγια για τους Destrage και τον δίσκο τους. Κατά πρώτον διαπιστώνεις αμέσως ότι δεν μπορεί να είναι τελείως άμπαλοι, γιατί έχουν ήδη τρεις δίσκους στην πλάτη και έχουν υπογράψει στη Metal Blade. Αυτό, τουλάχιστον, εγγυάται ότι ο δίσκος δεν θα είναι έμπνευση για την επόμενη παράσταση του εθνικού μας κωμικού στο Δελφινάριο.

Η μουσική των Ιταλών, αν και σύμφωνα με το δελτίο τύπου δεν περιγράφεται, μπορώ να σας πω με ασφάλεια ότι περιγράφεται. Σε γενικές γραμμές τα παιδιά ακούνε djent, nu-metal, πολύ λίγο thrash και αρκετό progressive metal και μερικά ακόμα είδη που τελειώνουν σε -core και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Υπάρχει και μία ελαφρά post-hardcore διάθεση, που εμφανίζεται εδώ και εκεί, αλλά είμαι σίγουρος πως είναι κατά λάθος. Ο τραγουδιστής, επίσης, έχει σχετικά λεπτή και οξεία φωνή -λίγο πιο εκνευριστική από του LaBrie θα έλεγα- και συχνά-πυκνά λόγω djent κάνει και κάτι μπρουτάλ περασματάκια.

Οι φίλοι των παραπάνω ειδών, επομένως, μπορούν να περάσουν με ασφάλεια, γιατί ο μπουφές έχει ανοίξει. Αλλά το πιο περίεργο είναι ότι πραγματικά σε κάθε ακρόαση προσπαθώ επίμονα, αλλά δεν βρίσκω κάτι χοντρό να τους προσάψω. Η ποικιλομορφία είναι όντως διάχυτη και δεν μπορείς να βαρεθείς εύκολα ένα άκουσμα που είναι σε συνεχόμενη ροή. Οι μελωδίες και η τεχνική ικανότητα των μουσικών προσθέτουν στη συνταγή και διαπιστώνω προς έκπληξή μου, ότι μάλλον και εγώ ανήκω σε αυτήν την creepy μειονότητα που θα δώσουν στον δίσκο μια ευκαιρία να μας δείξει πόσο αξίζει.

  • SHARE
  • TWEET