Death Wolf

Το πρόβλημα των Σουηδών Death Wolf είναι απλό. Τους αρέσουν διαφορετικά είδη μουσικής κι αντί να επικεντρωθούν στο ένα, ή έστω να εκφυλίσουν και τα δυο προκειμένου να βρεθεί κάποια κοινή συνισταμένη, προσπαθούν -εκτός εξαιρέσεων- να τα χωρέσουν στο ίδιο σακί αυτούσια. Το thrash punk με το οποίο κάποτε ασχολήθηκαν οι Slayer, δεν είναι δύσκολο να το υιοθετήσεις, ούτε και την horror αισθητική/θεματολογία του Glenn Danzig.

Εκεί όμως που ο δρόμος λοξεύει για τον δίσκο, είναι η επιλογή των Death Wolf να μην δημιουργήσουν ένα γοητευτικό μπάσταρδο. Και αναφέρομαι σε επιλογή, καθώς την ικανότητα την έχουν και το αποδεικνύουν με τα "Darkness Of Hell", "Night Stalker" και "Death Wolf March", για παράδειγμα. To "ΙΙ: Black Armoured Death" είναι άνισο, τη στιγμή που θα μπορούσε κάλλιστα όχι μόνο να τα φέρει ίσα βάρκα, ίσα γιαλό, αλλά να βγει κι από πάνω με το ανεπαίσθητο black metal μικρόβιο που κουβαλάει ο μπασίστας τους.

Η εξαιρετική διασκευή τους στο "Little Black Angel" των Death In June, είναι ίσως η ιδανικότερη συνοχή που δεν έπραξαν σε ολόκληρο τον δίσκο, συν του ότι οι 13 συνθέσεις έστω και μικρής διάρκειας, αποτρέπουν από το να ακουστούν στο σύνολό τους για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Κρίμα, γιατί τα growl/επικά φωνητικά του Valentin Mellström προδιαθέτουν σπουδαία κατορθώματα. Τελικά, οι Death Wolf δεν χρειάζονται μοντάζ να κόβει και να ράβει, προκειμένου να επέλθει το ιδανικό στην μουσική τους προσωπικότητα. Αυτό που τους πρέπει, είναι να το γυρίσουν στο  downtempo επικό black metal με καθαρά φωνητικά. Αμέ...