Coffins

The Fleshland

Relapse (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 16/07/2013
«Η διφορούμενη παραγωγή και οι άπειρες ομοιότητες με Asphyx κρατάνε τον δίσκο σε μέτρια επίπεδα αλλά από εκεί και πέρα η πώρωση είναι εγγυημένη»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μπορεί να έχουν κλείσει πέντε χρόνια από τον τελευταίο full length δίσκο που κυκλοφόρησαν ("Buried Death" - 2008) αλλά οι Γιαπωνέζοι καταστροφείς μόνο ανενενεργοί δεν ήταν όλο αυτό το διάστημα. Κυκλοφορώντας EP και split σε ρυθμό μυδραλιοβόλου, περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να σπείρουν νέο όλεθρο, με αυτόν να έρχεται τελικά φέτος και ονομάζεται "The Fleshland".

Η συνταγή παραμένει ίδια με αυτή των προκατόχων του: Βασανιστικά αργό doom / death  με σποραδικά ξεσπάσματα που περνάνε σε mid-tempo μονοπάτια, σολίδια που παίρνουν κεφάλια, ισοπεδωτικά riff, βορβορώδη φωνητικά που κάνουν τα πάντα μια χαψιά και σκατένια, βαλτώδη παραγωγή που προκαλεί ασφυξία. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Ναι, οι Asphyx είναι η μπάντα-κλειδί, που φαίνεται τόσα χρόνια οι Coffins να προσκυνάνε, όπως και κατ' επέκταση σχεδόν όλη τη death / doom σκηνή των 90s, αλλά παρόλο που στα προηγούμενα άλμπουμ οι Coffins είχαν φτιάξει τον δικό τους ήχο, στο "Fleshland" οι ομοιότητες με τους Ολλανδούς τιτάνες βγάζουν μάτι. Ναι, το "Fleshland" περιέχει riff-άρες και το χτίσιμο των κομματιών είναι αριστοτεχνικό αλλά η ποιότητα του δίσκου τίθεται υπό αμφισβήτηση, όταν ξαφνικά αφαιρεθείς κάνοντας κάτι άλλο και από ένα σημείο και μετά, νομίζεις ότι ακούς το "Last One On Earth", ξέρω 'γω.

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να σταθώ είναι η παραγωγή. Όπως προείπα είναι σκατένια και λασπώδης, κάτι που δεν είναι πάντα κακό. Σε αυτό το είδος μουσικής, μερικές φορές μάλιστα μπορεί να είναι και θετικό αυτό (όπως στο περσινό πόνημα των των Uzala), αλλά το "Fleshland" παίζει ακριβώς πάνω στο μεταίχμιο «καλής» και «κακής» παραγωγής. Όταν μερικές φορές είναι αδύνατο να διακρίνει κανείς τα κιθαριστικά riff, τα οποία θάβονται κάτω από τόνους λάσπης, ένα μικρό πρόβλημα σίγουρα υπάρχει. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι με χαλάει η παραγωγή, απλά μερικές φορές έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται «μήπως το παράκαναν λίγο;»

Για να μη λέμε μόνο τα άσχημα, οι Coffins είναι μάστορες του τρόμου και σίγουρα με αυτόν τον δίσκο βάζουν τα γυαλιά σε μπάντες όπως οι Hooded Menace που νομίζουν ότι φτιάχνουν τρομακτική μουσική. Ο δίσκος είναι κάτι παραπάνω από τρομακτικός και επίσης περιέχει και μερικές κομματάρες που κολλάνε στο μυαλό παρά τα πολλά déjà vu από Asphyx. Το εναρκτήριο "Here Comes Perdition" και το φανταστικό "The Vacant Pale Vessel" σίγουρα έχουν τα φόντα να μνημονεύονται κάμποσο καιρό αφού και θα έχει μπει το "Fleshland" στο ράφι.

Όπως είπαμε, η διφορούμενη παραγωγή και οι άπειρες ομοιότητες με Asphyx κρατάνε τον δίσκο σε μέτρια επίπεδα αλλά από εκεί και πέρα η πώρωση είναι εγγυημένη, όπως και το σπάσιμο της κεφαλής επίσης. Κρατάμε αυτά, περνάμε καλά και πάμε παρακάτω.
  • SHARE
  • TWEET