Boris

Φοβού τους Ιάπωνες. Στη θεαματικά πλούσια δισκογραφία των Boris προστίθεται το "Smile" και για άλλη μια φορά το ιαπωνικό πειραματικό alternative συγκρότημα εμπαίζει τις ταμπέλες και τα όρια της αντοχής όποιου τολμήσει να πατήσει το play.

Το 2005, το άλμπουμ "Pink" είχε καταφέρει κατά κάποιο τρόπο να δαμάσει εν μέρει τον αυτιστικό πειραματισμό των τριών από το Τόκυο. Οι συνθέσεις έμοιαζαν πιο συγκροτημένες και προσιτές, δεν έχαναν όμως πιθαμή από την ξέφρενη πειραματική avant-garde / psychedelic / sludge / noise / thrash αισθητική τους. Αυτή η κίνηση εμφανώς εκδημοκράτισε τον υπόγειο μύθο και επέβαλλε τη μπάντα ως εστεμμένη ενός «υποψιασμένου» χώρου. Το "Smile" μοιάζει με πιο θορυβώδης συνεχιστής του κατά "Pink" ευαγγελίου. Ικανοποιεί τις προσδοκίες χωρίς να φτάσει το επίπεδο του προκατόχου και ξανακολλάει τους ενισχυτές στο έντεκα.

Η υποδοχή γίνεται από τη διασκευή του "Flower Sun Rain" των Pyg. Η νωχελική και επαναλαμβανόμενη άκρως ιαπωνική στάμπα της φωνής προκαλεί τοπική αναισθησία στο κρανίο και η ισχυρή έκρηξη βρώμικης ψυχεδέλειας, που έπεται, καταφτάνει σχεδόν ανεπαίσθητα. Ακολουθούν τρία δυνατά κομμάτια, που αποτελούν την ψυχή του άλμπουμ. Ο απερίγραπτος ήχος σκουριάζει τα ηχεία με τη βρώμικη υγρασία που τον χαρακτηρίζει. Οι ωρυόμενες ηλεκτρικές κιθάρες, τα punkώδη φωνητικά, η ψευδοάτεχνη παραγωγή και η ακραία αισθητική είναι τα συστατικά της χειροποίητης βόμβας.

Το "My Neighbor Satan" βρίσκει ήπια σημεία να εναλλάσσονται με noise εξάψεις, χωρίς το πέρασμα ανάμεσά τους να είναι πάντα «ορθά στημένο». Το εννιάλεπτο "Ka Re Ha Te Ta Sa Ki - No Ones Grieve -" (sic) ανακεφαλαιώνει με τον πλέον ενδιαφέροντα τρόπο. Αρκετά μακροσκελές για να συλλάβει jam ιδέες και χαώδη riff με λαβυρινθώδη εναλλαγή και με πιο ενδιαφέρον σημείο τα πρώτα, σα βγαλμένα από μπαλάντα, φωνητικά, ενώ η υπερθορυβώδης υπόκρουση γεννά ένα απολαυστικό décalage. Το άλμπουμ κλείνει με μια δεκαπεντάλεπτη άτιτλη σύνθεση, που χαμηλώνει την ένταση, δημιουργώντας μια ατμοσφαιρική ακαλαίσθητη ψυχεδέλεια, η οποία με την πάροδο των λεπτών ενισχύεται από βαλτώδεις doom κιθάρες.

Η προσφορά των προσκεκλημένων Michio Kurihara και Stephen O’Malley, όπως και στο "Pink", είναι τέλεια ενσωματωμένη στο όλο εγχείρημα - ποιός θα μπορούσε άλλωστε να παράγει έναν ήχο που να ξενίζει μέσα σε ένα τέτοιο άλμπουμ; Το σπάνιο, για τους περί ων ο λόγος, γεγονός ότι όλα τα κομμάτια έχουν φωνητικά, παραδόξως, δεν επηρεάζει τη δυσπεψία που προκαλούν οι συνθέσεις. Ο ήχος είναι τραχύς, η δημιουργικότητα τελείως ελεύθερη και ασεβής κι ο ακροατής χάνεται εύκολα. Φοβού τους Ιάπωνες, σου λέω!