Abhomine

Proselyte Parasite Plague

Osmose Productions (2020)
Από τον Γιάννη Δούκα, 21/02/2020
Τα λυσσασμένα δόντια του αρχέγονου χάους στάζουν αρρώστια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι δουλειές στις οποίες είναι μπλεγμένος ο Pete Helmkamp, ασχέτως αν σας αρέσουν ή όχι, δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι έχουν το δικό του χαρακτήρα. Ειλικρινά, με το που σκάει το πρώτο riff του "Heresy Pulpit", ακόμα και τουρίστες να είστε με group τύπου Order From Chaos, Revenge, Kerasphorus ή Angelcorpse, η αναγνωρισιμότητά του σε πάει καρφί προς τον πενηντάρη Αμερικάνο. Αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα κατά τη γνώμη μου διότι δείχνει αυθεντικότητα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 90 έως τώρα ο Pete κάνει του κεφαλιού του, χωμένος στο underground μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, πάντοτε έχοντας ως εργαλεία εκφραστικής εκείνα τα σκουριασμένα λεπίδια που έχυναν κα συνεχίζουν να διοχετεύουν δηλητήριο, στοιχεία κλασικά για το death metal.

Αυτή η πικρή χολή που μας ταΐζει η φωνή του θα εκτοξεύσει τόνους οργής και μαύρου μίσους, με όχημα αυτή τη φορά τους Abhomine. Κάπως μακριά απ’ την αίσθηση ότι σου έκαναν αποκρυφιστικά πειράματα εξωγήινες μορφές (Order From Chaos) αλλά και με περισσότερο Necrovore χάος εν συγκρίσει με τους Revenge. Το αποτέλεσμα είναι μια αποστροφή σε καθετί που περικλείει τους ανθρώπους εκφρασμένο δια μέσω του τοξικού και γδαρμένου ουρανίσκου του Helmkamp πάνω από τα όξινα riff της κιθάρας του. Σε τούτο το σχήμα φαίνεται να έχει τη παντελή ελευθερία έκφρασης με τον επίσης γερόλυκο The Black Lourde Of Crucifixion να τον βοηθά στα τύμπανα αλλά και στα φωνητικά. Η δουλειά του δε είναι πραγματικά αξιόλογη. Τα τύμπανα φέρουν παλιομοδίτικο αέρα, σαν να παίζει death metal κάποιος πιο αρχαίος απ’ το ιδίωμα και τις ιδιαιτερότητες που ανέπτυξε (αρχές 90) ενώ τα πιο βορβορώδη γκαρίσματά του κάνουν την αίσθηση ότι βάλλεσαι από μια εντονότερη και πιο ασφυκτική επίθεση.

Το στυλ του εξωφύλλου κινείται παράλληλα της μουσικής. Το κυρίαρχο ασπρόμαυρο δεικνύει την παλαιάς κοπής νοοτροπία των κιθαριστικών θεμάτων αλλά και τον τόνο των εγχόρδων. Δεν υπάρχουν μοντέρνα τερτίπια που θα καμουφλάρουν ή θα αλλοιώσουν κάτι. Η επίθεση που έρχεται καταπάνω σας, αυτή η αποστροφή, δεν έχει φτασίδια. Είναι ωμή και λυσσασμένη. Επίσης βιώνεις ότι αυτό που μαίνεται εμπρός σου είναι χαοτικό. Αλλά όσο το διαβαίνεις, παρά την αλλοπρόσαλλη ώρες ώρες γεωμετρία των κομματιών, σου φαίνεται γνώριμο και στρωτό.

Έτσι το riff μετά την πρώτη νοσηρή εκφορά των λέξεων infidel and unclean’ θα σας αποστομώσει. Το "Gogamgoz" θα σας κάνει να νιώθετε ότι κάτι υποχθόνιο κρύβεται πίσω. Ας πούμε ακόμα και για το βασικό θέμα του "Blacklist" το οποίο συγκεφαλαιώνει αυτή την κοντινή αλλά και τόσο απόμακρη αλλοτρίωση που επιφέρει σε οποιοδήποτε αίσθημα θετικότητας. Μίσος και οργή. Στο τέλος αυτής της 23 λεπτών λύσσας (δεν χρειάζεστε παραπάνω, πιστέψτε με) νιώθεις σαν σε έχουν γδάρει, να σου χουν βγάλει το δέρμα και να σε βουλιάζουν σε ένα λάκκο από αλάτι. Αναμφίβολα έχουμε ακούσει πολύ καλύτερα πράγματα από τον Helmkamp κατά καιρούς αλλά κάθε φορά, όπως κι εδώ, βάζει τόσο έντονες εκφραστικές μεθόδους που δεν δύναται να περάσει απαρατήρητος.

  • SHARE
  • TWEET