Body Count

Ήταν το μακρινό 1991 όταν η 15χρονη Αφροαμερικανή Latasha Harlins έπεφτε νεκρή από τις σφαίρες μιας Κορεάτισας υπαλλήλου ενός μαγαζιού στο Λος Άντζελες. 13 μέρες πριν ο Rodney King είχε ξυλοφορτωθεί από ένα μάτσο ρατσιστές αστυνομικούς. Δύο γεγονότα που πολλοί εικάζουν ως την αφορμή για τα επεισόδια του 1992 στην πόλη που την άφησε κατεστραμμένη, με 63 νεκρούς, και που ώθησε την πένα του νεαρού τότε Ice T να γράψει το θρυλικό "Cop Killer" και φυσικά η Αμερική του Bush έχασε το μυαλό της. Εν τέλει το τραγούδι αποσύρθηκε από το ντεμπούτο των Body Count αλλά ο ομότιτλος δίσκος είχε αρκετά κομμάτια που επίσης τρέλαναν τον πουριτανισμό της Αμερικής και μιλούσαν για το ρατσισμό, την κοινωνική αδικία, τη συστημική καταπίεση και την αστυνομική αυθαιρεσία. Δυστυχώς -και όχι μόνο στην Αμερική- δεν έχουν αλλάξει και πολλά 30 χρόνια μετά οπότε όσο υπάρχουν τύποι σαν τον Ice T θα συνεχίζουν να βγάζουν οργισμένη πολιτικοποιημένη μουσική καταδικάζοντας όλα αυτά που βλέπουν γύρω τους.

Στα χνάρια του πολύ καλού "Bloodlust" του 2017 λοιπόν, το "Carnivore" υψώνει ένα τεράστιο middle finger στους vegans (μαζί τους) και κραυγάζει ότι εμείς γουστάρουμε το κρέας αλλά αυτό είναι απλά το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης του άλμπουμ αφού φυσικά μιλάει για όλα τα θέματα που μιλούσαν ανέκαθεν οι Body Count. Μπάτσους, ρατσισμό, αδικία. Μουσικά κινούνται στα ίδια στάνταρ σκληρού hardcore, thrash με ραπάρισμα και φυσικά την κλασική διασκευή. Στο προηγούμενο άλμπουμ είχαμε Slayer και την κακή διασκευή του "Raining Blood" εδώ τα πράγματα είναι ολίγον καλύτερα με το μικρό λογύδριο-εισαγωγή του Ice T να ακολουθεί μια αξιοπρεπέστατη διασκευή στο "Aces Of Spades". Επίσης υπάρχουν δύο πολύ ενδιαφέρουσες διασκευές σε τραγούδια από τη σόλο καριέρα του Ice-T, το "Colors" και το πολύ δυνατό “6 In Tha Morning” ένα ούτως ή άλλως εξαιρετικό δείγμα gangsta κομμάτι που πραγματικά οι κιθάρες το απογείωσαν σε μια φανταστική rap-metal διασκευή.

Η επιλογή του “Carnivore” ως πρώτο single -ακούγοντας πλέον όλο το άλμπουμ- με ξένισε. Και εξηγούμαι. Στιχουργικά είναι ο εφιάλτης των vegan αλλά φυσικά δεν αναφέρεται σε αυτούς αλλά στην ίδια την ανθρώπινη φύση και τη σκληρότητα της. Αλλά μουσικά δεν είναι η καλύτερη στιγμή. Πρόκειται για ένα άλμπουμ όπου ο θησαυρός κρύβεται στα ενδότερα. Η συνεργασία με τον Riley Gate (Power Trip) μας μεταφέρει στους δρόμους του LA με συνοδεία ένα thrash ύμνο και τους ήχους από τα αστυνομικά πιστόλια. Το δεύτερο single είναι πολύ καλύτερο. Ένα larger than life κομμάτι ("Bum Rash") με drums να σε παρασύρουν σε ένα παραληρηματικό moshing, groove από τα λίγα. Η συνεργασία με τον Jamey Jasta στο low tempo “Another Level” δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στο μάλλον πιό αδιάφορο σημείο του άλμπουμ και το “No Remorse” στιχουργικά είναι ένα μικρό διαμάντι in-your-face μίσος με στίχους όπως "If you was on fire, I wouldn't piss on you-If you was starvin', I wouldn't fix you a hot bowl of shit" .

H Amy Lee (Evanescence) συνοδεύει το με νόημα "When I’m Gone" που γράφτηκε με αφορμή τον θάνατο του ράπερ Nipsey Hussle και το ότι πρέπει να εκφράζουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους όσο είναι εν ζωή και όχι αφού πεθάνουν.Ποιός μπορεί να διαφωνήσει με αυτό; Είναι ότι κοντινότερο θα γράψουν ποτέ οι Body Count σε μπαλάντα. Μπαλάντα με ριφάρες. Riffάρες που συνεχίζονται με δύο κομματάρες. Τα "Thee Critical Beatdown" και "Hate Is Real" (με τις φανερές επιρροές από Slayer) δείχνουν πόσο σε φόρμα είναι οι Body Count και πόσο ξέρουν να γράφουν ύμνους και οτι και στα γεράματα ο Ice T με το attitude του παραμένει αληθινός, αυθεντικός και γράφει στίχους απλούς μεν αλλά με βάθος και νόημα. Η κοινωνική αδικία και ο ρατσισμός που υπάρχουν στην Αμερική (και όχι μόνο) αποτελεί το καύσιμο που κάνει την ψυχή των Body Count να φλέγεται, αέναα εμπνεόμενη και που θα συνεχίζει να τους κάνει να φτύνουν ρίμες μπολιασμένες με αλήθειες που πονάνε και riff που τσουρουφλίζουν ευαίσθητα αυτάκια. Χρειαζόμαστε περισσότερους Ice T διάολε.