Kaiser Chiefs, Matisse @ Gagarin 205, 01/12/06

Σήμερα θα κάνουμε ένα συγκριτικό τεστ. Έχουμε λοιπόν και λέμε, Βέλγιο: 23 ευρώ. Ολλανδία: 25 ευρώ. Ισπανία και Ιταλία: 20 ευρώ. Γερμανία: 27 ευρώ. Δανία: 29,5 ευρώ. Και το καλύτερο για το τέλος. Αθήνα: 40 Ευρώ. Σε τι αναφέρομαι; Μα φυσικά στις τιμές των εισιτηρίων που είχαν οι Kaiser Chiefs ανά την Ευρώπη. Μήπως κάτι δεν πάει καλά; Όχι, όχι. Ας μην είμαστε αφελείς! Αφού είναι γνωστό πως η Ελλάδα είναι αποκομμένη από την κεντρική Ευρώπη. Οπότε τι πιο λογικό η τιμή σε σχέση με την, απέχουσα τόσα χιλιάδες χιλιόμετρα από τη χώρα μας, Ιταλία να είναι διπλάσια!



Άλλωστε το γκρουπ είχε να μεταφέρει και τόσο εξοπλισμό. Μεγαλύτερο και από αυτόν των Rolling Stones να φανταστείτε: Σκηνή, γιγαντοοθόνες, φωτισμό. Είχαν μαζί τους και τα support group που είχαν στο εξωτερικό; Ε καλά, προφανώς (όσο ήταν οι Matisse support στις υπόλοιπες συναυλίες της τουρνέ, άλλο τόσο ήταν support το συγκρότημα μου στην τελευταία περιοδεία των Metallica)! Ας μην ξεχνάμε τέλος πως οι Kaiser Chiefs έχουν πολύχρονη πορεία στη διεθνή μουσική (2 χρόνια;). Και μία ατελείωτη σειρά από δίσκους σαφώς (έναν).

Το αστείο ποιο είναι; Ότι παρά την εξωφρενικά υψηλή τιμή του εισιτηρίου, το Gagarin την Παρασκευή ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Γεγονός το οποίο δίνει απλόχερα στο διοργανωτή το δικαίωμα να συνεχίσει ακάθεκτος να «χτυπάει» αντίστοιχες «τρελές» τιμές.

Τέλος πάντων. Κατά τις 22:00 το βράδυ εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Matisse, ένα από τα σχετικά γνωστά indie / alternative αθηναϊκά γκρουπ. Δεν ξέρω σε τι επίπεδα κυμαίνονται γενικά οι συναυλίες τους, πάντως εμένα μου φάνηκαν κάτω του μετρίου. Χιλιοπαιγμένοι indie ήχοι χωρίς καμία πρωτοτυπία ή ιδιαιτερότητα, μουντός ήχος (που εν μέρει οφείλεται και στο ότι δύο κιθάρες είναι υπερβολή για το συγκεκριμένο είδος) και ουκ ολίγες ασυναρτησίες του τραγουδιστή ανάμεσα στα κομμάτια που με έκαναν να βάλω τα γέλια. Ο φίλος μας ή είχε πιει τα κέρατα του ή έκανε πως τα είχε πιει. Όπως και να 'χε, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: «Σήμερα έχουμε πρώτη του μηνός, οπότε... Χρόνια Πολλά!»... Μπανγκ! «Το επόμενο κομμάτι λέει για μια θεατρική ομάδα που θέλει να ανεβάσει στην Επίδαυρο τη Χιονάτη και τους 7 Νάνους αλλά τα πράγματα δεν πάνε καλά γιατί έχουν πάρει πολύ κόκα»... Αλληλούια! Κάποιος μπέρδεψε τα πρόσωπα μάλλον.

Μισή ώρα κράτησε το set των Matisse και κατά τις 23:00, ενώ το Gagarin είχε πλέον γεμίσει ασφυκτικά από άτομα κάθε ηλικίας (με εντονότερη την παρουσία του σχολικού στοιχείου), τα φώτα έσβησαν, το "Money For Nothing" των Dire Straits και του Sting έδωσε το ρυθμό και ένα ένα τα μέλη του γκρουπ από το Leeds έκαναν την εμφάνιση τους εν μέσω πανζουρλισμού και ζητωκραυγών. "Na Na Na Naa" (εμπνευσμένος τίτλος) και το πάρτι ξεκίνησε.

Είναι πραγματικά ωραίο να βλέπεις ένα γκρουπ να τα δίνει όλα, και αυτό ακριβώς έκαναν οι Kaiser Chiefs. Είναι η πρώτη φορά που δε διαμαρτύρομαι για τη μικρή διάρκεια του set. Μία ώρα μόλις έπαιξαν αλλά χαλάλι τους. Δε νομίζω άλλωστε πως άντεχε και πολύ παραπάνω ο τραγουδιστής τους μετά από τόσο κοπάνημα. Ο τύπος έτρεξε πάνω κάτω, χοροπήδησε, ακροβάτησε αρκετές φορές στα κάγκελα που χωρίζουν το κοινό από τη σκηνή, ενώ πριν το δεύτερο ρεφρέν του "I Predict A Riot" έκανε και μία μεγαλοπρεπέστατη βουτιά στο κοινό! Πραγματικά απολαυστικός!



Απολαυστικός όσο και το κοινό. Φωνές, κραυγές, σπρώξιμο... αλλά και όλοι οι στίχοι απ' έξω! Κορυφαία στιγμή δε θα μπορούσε να είναι άλλη από το "Everyday I Love You Less And Less": Το γκρουπ έπαιξε την εισαγωγή και φτάνοντας στο ξεκίνημα του πρώτου couple σταμάτησε απότομα. Χίλια άτομα ξεκίνησαν να τραγουδούν με τη μία, λέξη προς λέξη, όλο το πρώτο couple μέχρι και το refrain! Ανάλογα «ηλεκτρισμένη» ατμόσφαιρα επικράτησε και σε όλα τα κομμάτια που ακούστηκαν από το μοναδικό, μέχρι τον ερχόμενο Φεβρουάριο, δίσκο των Chiefs: "Modern Way", "Born To Be A Dancer", "Oh My God" κτλ...

Με λίγα λόγια: Μια πολύ ωραία και δυναμική συναυλία από ένα γκρουπ που δείχνει πως ζωντανά είναι τόσο εντυπωσιακό, όσο εντυπωσιακές είναι και οι πωλήσεις του σε παγκόσμιο επίπεδο. Το μέλλον και δη το πάντοτε μεγάλο κριτήριο του «δεύτερου δίσκου» θα δείξει το κατά πόσο θα μπορέσουν να μείνουν ψηλά στη συνείδηση του κόσμου. Άλλωστε είναι γνωστό πως το δύσκολο στη μουσική -αλλά και γενικότερα- είναι να μείνεις στην κορυφή και όχι να την πατήσεις.