Συνέντευξη Night Knight

Είναι χρόνια ενεργό και δραστήριο μέλος της ελληνικής underground rock μουσικής κοινότητας. Έγινε drummer των Planet of Zeus και έβγαλε το «underground» απ' την προηγούμενη φράση. Τώρα που έδωσε πνοή στο προσωπικό του project, Night Knight, τι θα καταφέρει ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος;

Μπορείτε να το μάθετε στο live της Πέμπτης 28/5 στο An, αφού, πρώτα διαβάσετε ό,τι πρέπει να γνωρίζετε για τον «Νυχτερινό Ιππότη», τον δημιουργό του και το ντεμπούτο του στην παρακάτω συνέντευξη.

Είσαι σε μία απ' τις καλύτερες εγχώριες μπάντες και έχεις και αρκετά projects που τρέχουν παράλληλα. Γιατί να αρχίσεις και ένα καινούργιο;
Τόσα χρόνια σ' όλες τις μπάντες που έπαιζα απ' τους Fingers Crossed στους Modrec μέχρι και τους Planet, έγραφα κομμάτια είτε μόνος μου είτε με τα παιδιά, τα περισσότερα απ' τα οποία δεν είχαν χώρο, ηχητικά, σ' αυτά τα projects. Εγώ, όμως, συνέχισα να πιστεύω σ' αυτά, ώσπου κάποια στιγμή μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω ένα άλμπουμ μόνος μου και στα όργανα και στην παραγωγή, όπου θα μπορούσαν να χωρέσουν. Στην αρχή, η ιδέα του άλμπουμ ξεκίνησε σαν αστείο για να δουν οι κοντινοί μου άνθρωποι και όσοι δουλεύουμε μαζί, «τι σκατά έχω στο κεφάλι μου». Στην πορεία, αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι το πήρα πολύ στα σοβαρά και δημιούργησα τον Night Knight, το οποίο σκοπεύω να είναι full project μαζί με τους Planet Of Zeus και να «τρέξει» κανονικά.

Δηλαδή, δεν είναι μαζοχισμός και θυσία προσωπικού χρόνου, αλλά, ένα πηγαίο πάθος.
Δεν είναι μαζοχισμός, αλλά, η πράξη ενός πράγματος που έχω καταλάβει με το πέρας των χρόνων. Όταν ασχολείσαι με πολλές δραστηριότητες και συνεπώς έχεις λίγο χρόνο είναι πολύ λιγότερες οι πιθανότητες να γυρίσεις σπίτι και να κάτσεις να σκεφτείς «τι έκανα λάθος, τι πάει στραβά στην ζωή μου και πρέπει να το διορθώσω». Είναι τόσο μεγάλη η «παραμύθα» του συνεχούς τρεξίματος που σε κρατάει στον «σωστό» δρόμο διότι δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Στο τέλος της ημέρας, πέφτεις για ύπνο και αναρωτιέσαι αν αξίζεις να κοιμηθείς. Είναι και λίγο σαν ναρκωτικό το θέμα.

Γιατί επέλεξες αυτή τη χρονική στιγμή να παρουσιάσεις την προσωπική δουλειά σου, που οι Planet Of Zeus βρίσκονται στο peak τους, και δεν περίμενες την παρακμή ή ακόμα και τη διάλυση της μπάντας που σε ανέδειξε, όπως κάνουν οι περισσότεροι μουσικοί;
Οι Planet είναι στο peak και θα παραμείνουν στο peak. Απλώς, είναι ένα side-project που δεν αφήνει το περιθώριο σε κανέναν να τα συγκρίνει. Σκέψου, από ντράμερ σ' αυτή την μπάντα παίζω κιθάρα και τραγουδάω. Δεν υπάρχει κανένα είδος διαμάχης. Οι Night Knight είναι κάτι το οποίο είχα ανάγκη να κάνω και να «τρέχουν» παράλληλα. Μάλιστα, οι μεγαλύτεροι fans των Night Knight είναι οι Planet Of Zeus.



Άρα, ο Night Knight δεν είναι το alter-ego σου, αλλά μια full μπάντα.
Κοίτα, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε από μένα. Μπήκα τον Αύγουστο στο στούντιο και τα έγραψα όλα μόνος μου. Αυτό που ήθελα να παρουσιάσω μόνος μου ως έκπληξη σε κάποιους φίλους μουσικούς, κατέληξε στη δημιουργία της full μπάντας με τους ίδιους που ήθελα να εκπλήξω και να δείξω τι έχω στο κεφάλι μου. Δεν ήταν εύκολο να συγκεντρώσω την ομάδα που είναι τώρα οι Night Knight, καθώς έπρεπε να συνδυαστούν τα προγράμματα όλων: του Μανόλη Γιαννίκιου που είναι στους Whereswilder, του Στέλιου Προβή που παίζουμε μαζί στους Planet και τον Μηνά Λιάκου που έλειπε πέντε-έξι χρόνια στην Νέα Υόρκη. Από 'δω και πέρα η γραφή θα είναι ομαδική. Προφανώς και θα έχω μια παραπάνω σφραγίδα επειδή το project ξεκίνησε όπως ξεκίνησε, αλλά ο Night Knight είναι μπάντα, δεν είμαι εγώ.

Όπως, επίσης, σε όλες τις φωτογραφίες και τα εξώφυλλα ο ιππότης δεν είμαι εγώ. Μπορεί να φοράω εγώ την μάσκα, αλλά, συμβολίζει έναν χαρακτήρα που αναζητούμε και οι τέσσερις.

Τι συμβολίζει ο ιππότης; Πώς σου 'ρθε το όνομα;
Είχα περάσει από διάφορα ονόματα, ώσπου μία μέρα ενώ οδηγούσα -και συνήθως τότε σου έρχονται οι πιο πολλές ιδέες- έψαχνα για έναν άλλο λόγο, ομόηχες λέξεις οι οποίες έχουν τελείως διαφορετικό νόημα. Ένα απ' τα πρώτα που βγήκαν ήταν η νύχτα και ο ιππότης. Πέρα απ' το γεγονός ότι μου άρεσε πολύ ηχητικά το να είναι δύο λέξεις που να ακούγονται ίδια αλλά να σημαίνουν κάτι διαφορετικό, ο νυχτερινός ιππότης είναι κάτι το οποίο θα με εξέφραζε ως persona είτε γινόταν μπάντα είτε μια έκθεση φωτογραφίας ή βιβλίο. Ιππότης της νύχτας νιώθω κι εγώ και πολλοί κολλητοί μου, με την έννοια του ότι είμαστε παιδιά της νύχτας, αφού εκεί κορυφώνεται η σκέψη και η απόδοσή μας. Αλλά, και επειδή συμβολίζει έναν τύπο ο οποίος έρχεται από το παρελθόν έχοντας ζήσει όλα τα ενδιάμεσα χρόνια και έρχεται να επαναδιεκδικήσει κάποια πράγματα που χάσαμε στην πορεία. Είναι λίγο Δον Κιχώτης, είναι ρομαντικός, φοράει τα πέτσινα μαζί με την περικεφαλαία και προσπαθεί να αναμειχθεί στην τωρινή πραγματικότητα, αλλά, δεν τα καταφέρνει.

Μίλησέ μου για το εξώφυλλο.
Το εξώφυλλο προέκυψε αφότου είχα δημιουργήσει την εικόνα του ιππότη, ποιός θα είναι, τι θα φοράει κλπ. και αφού «έφαγα τον κόσμο» να βρω αυτή την περικεφαλαία, που δεν ήταν όσο εύκολο νομίζεις, διότι η Ελλάδα δεν λες ότι έχει και παράδοση στο να γυρίζει τέτοιου είδους ταινίες και θα πας σ' ένα βεστιάριο και θα την βρεις, πήρα έναν καλό μου φίλο, τον Εβάν Μαραγκουδάκη απ' την G.N.P για να τραβήξουμε τις φωτογραφίες. Ήθελα, γενικότερα, το άλμπουμ να βασιστεί στην φωτογραφία, όπως γινόταν στα παλαιότερα άλμπουμ, χωρίς τη χρήση της σημερινής τεχνολογίας. Το γραφιστικό κομμάτι, τότε, ήταν σαν να το έκανε κάποιος στο paint, όπου θα έφτιαχνε το logo θα το ακούμπαγε πάνω στην φωτογραφία, θα έκανε μια σύνθεση, θα την φωτογράφιζαν και αυτή θα γινόταν το εξώφυλλο. Είχε μια πλάκα ως διαδικασία και γι’ αυτό όλα εκείνα τα εξώφυλλα σου αποτυπώνονταν πιο εύκολα στο μυαλό και σου προκαλούσαν συναισθήματα, τα οποία πολλά απ' τα σημερινά εξώφυλλα, ενώ είναι πολύ όμορφα εμφανισιακά και σου «τραβούν» το μάτι, δεν καταφέρνουν να στα προκαλέσουν και να σου αφήσουν «κάτι». Όλα πρέπει να «φωνάζουν».

Και το δικό σου φωνάζει, αλλά...
...με άλλον τρόπο. Κάναμε ένα ταξίδι στην Μάνη, απ' όπου κατάγομαι κατά το ήμισυ και πήγαμε σε πολλές τοποθεσίες, απ' το Λιβάδι του Άδη στο Ταίναρο που είναι στο κομμάτι "Us", σε κάτι βράχια στο Οίτυλο, που είναι το χωριό μου. Γενικά, όπου βρίσκαμε σταματούσαμε για φωτογραφίες. Επειδή ακριβώς σε καλύπτει το προσωπείο και δεν έχεις το άβολο συναίσθημα του να φωτογραφηθείς, σου δημιουργείται ένα αίσθημα παιχνιδιού που τα κάνει όλα πιο εύκολα και ανάλαφρα στην φωτογράφηση.

Μετά απ' την διαδικασία, πήγα σπίτι του Προβή και βλέπαμε το υλικό, που μάλιστα όλες οι φωτογραφίες ήταν  σε φιλμ, και οποιαδήποτε φωτογραφία και να διαλέγαμε, φτιάχναμε εξώφυλλο για ένα διαφορετικό άλμπουμ. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ρωτήσαμε τους φίλους μας για γνώμες και αποφασίσαμε οι δυο μας, διότι ο καθένας θα μας έλεγε και μία διαφορετική. Δυσκολευτήκαμε πολύ να καταλήξουμε σ' αυτό το εξώφυλλο, αλλά, πιστεύω βρήκαμε αυτό που άρεσε και στους δύο μας και ταιριάζει στο άλμπουμ, ενώ ταυτόχρονα, το κρατήσαμε πολύ απλό.

Σαν τα τραγούδια του άλμπουμ, δηλαδή, που ο καθένας έχει να προτείνει και ένα διαφορετικό.
Ναι, κάπως έτσι. Ο καθένας θα αγαπήσει και θα νιώσει κάτι διαφορετικό. Αυτό που θέλει, χωρίς να τον προβληματίσει, ιδιαίτερα, μουσικά. Θα νιώσει ότι κάπου τα έχει ξανά ακούσει, αλλά, όταν τελειώσει το άλμπουμ, θα πει ότι «αυτοί οι τύποι με πήγαν ένα γνώριμο ταξίδι με τον δικό τους, όμως, τρόπο».



Μέσα σ' όλη αυτή την πίεση για ηχητική καινοτομία, εσύ προτίμησες να πατήσεις στις βάσεις και να κάνεις εμφανείς τις επιρροές. Ήταν κάτι που έγινε συνειδητά;
Έγινε πολύ συνειδητά, διότι νιώθουμε ως άνθρωποι ότι έχουμε μπουχτίσει λίγο απ' αυτό. Αυτό που είπες για την ηχητική καινοτομία, ήταν πολύ σωστό, γιατί όταν είσαι 18-19 ετών και παίζεις ή γράφεις κομμάτια έχεις ακούσει όλα αυτά τα τσιτάτα «για να ξεχωρίσεις στο εξωτερικό χρειάζεται να κάνεις κάτι διαφορετικό» και καταλήγεις να κάνεις κάτι που δεν εκφράζεσαι ο ίδιος μέσα απ' αυτό. Κατάλαβα πως όσο μεγαλώνεις και αφήνεσαι και δεν σε νοιάζουν πολύ αυτά τα πράγματα, αρχίζεις και δημιουργείς πιο αυθεντικά και κατέληξα στο ότι είναι προτιμητέο να «φωνάζουν» όλες οι επιρροές απ' το να κρύβονται. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην φωνάξω τις επιρροές μου μέσω εμού. Και τα ίδια πράγματα να ακούς με τον διπλανό σου, θα τα εκφράσετε με διαφορετικό τρόπο.

Το αστείο ήταν ότι όλα τα demos που είχα φτιάξει είχαν τίτλους από τις μπάντες- επιρροές. π.χ. το "Turn Back Blues" θα λεγόταν "Bruce".

Θα μπορούσες να τα κυκλοφορήσεις κι έτσι. Ποιό κομμάτι πιστεύεις ότι θα έκανε το καλύτερο soundtrack;
Δεν το έχω σκεφτεί. Ίσως το "Turn Back Time" ή το "Nadia" λόγω διάρκειας, αλλά σε βουβή ταινία.

Το άλμπουμ το κυκλοφόρησες μόνος σου, σωστά;
Σωστά, μέσα απ' την δισκογραφική μου, την ihaveadrum records, και τώρα υπέγραψα συμβόλαιο με την Inner Ear, η οποία θα αναλάβει το κομμάτι των μαγαζιών, του βινυλίου και της διεθνούς κυκλοφορίας.

Πώς ήταν να είσαι αφεντικό του εαυτού σου και των φίλων σου;
Ήταν η δεύτερη φορά που πήρα αυτόν τον ρόλο μετά το "Vigilante" των Planet Of Zeus και ναι, μεν, είναι παραπάνω αρμοδιότητες, αλλά, μέχρι στιγμής μου έχει βγει σε καλό.

Πολλοί άνθρωποι εκεί έξω έχουν μία εσφαλμένη εικόνα για το τι σημαίνει δισκογραφική. Η ihaveadrum δεν είναι δισκογραφική με την έννοια του θα βγει έξω και θα ψάξει μπάντες να επενδύσει σε αυτές και να τις προωθήσει, αλλά οι μπάντες που μας αρέσουν και αποτελούνται από φίλους, όταν θα έχουν πρόβλημα με δισκογραφικές και δεν βρίσκουν πώς να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ τους, πολύ απλά μπορούν να έρθουν σε μας και αν μας αρέσει το άλμπουμ τους, θα βρούμε μια λύση.



Πριν είπες ότι το "God Is A Motherfucker" θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο. Είσαι fan του βινυλίου;
Δεν είμαι ιδιαίτερα fan, να σου πω την αλήθεια. Με CD μεγάλωσα. Είχα κλασικά βινύλια των γονιών μου. Προσωπικά, όμως, το βινύλιο είναι ένα πολύ ωραίο στολίδι και αυτό που λέμε για τον ήχο δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Είναι σαν να συγκρίνεις μια κρύσταλλο παραγωγή με μια lo-fi, που η lo-fi αμέσως είναι ζεστά χρωματισμένη, πιο προσιτή και ευχάριστη στ' αυτιά. Πρακτικά και τεχνολογικά το CD δίπλα απ' το βινύλιο, δεν συγκρίνεται.

Σίγουρα, αλλά, αυτό το «χρούτσου χρούτσου» μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου.
Αυτό είναι αλήθεια. Τόσο αλήθεια που έχουμε φτάσει στο σημείο να προσθέτουν τα «χρούτσου χρούτσου» στην ψηφιακή μορφή.
Δεν χρειάζεται να είσαι λάτρης του βινυλίου. Είμαι λάτρης της μουσικής και όχι του μέσου. Ένα καλό τραγούδι, θα είναι καλό είτε το ακούσεις απ' το youtube, είτε σε flac, ή σε βινύλιο. Αλλά, σίγουρα το μέγεθός και η μυρωδιά του βινυλίου τα κάνει όλα πιο εντυπωσιακά.

Πώς «έκατσε» το Fuzztastic Planet Fest στο ξεκίνημα των Night Knight;
Η Δράμα είναι αστεία ιστορία. Όταν ανεβήκαμε να παίξουμε με τους Planet στο Αναγνωστήριο στην Ξάνθη, ο Στεφ που έκανε το live εκεί, με έπιασε όταν είχαμε ανεβάσει μόνο το "Nadia". Χωρίς, να έχει ακούσει ολόκληρο τον δίσκο, με ρώτησε αν θέλω να κυνηγήσει ένα ανοιχτό slot, χωρίς να είναι και σίγουρος αν θα το καταφέρει. Εγώ προφανώς και ήθελα. Τους έστειλα τον δίσκο για να είμαστε και «επίσημοι» και πήρα την θετική απάντηση. Μπορώ να πω ότι είναι οι πρώτοι άνθρωποι που πίστεψαν στους Night Knight.

Πώς βλέπεις, εκ των έσω, την ακμή του stoner στην Ελλάδα;
Η ακμή του stoner στην Ελλάδα είναι πολύ επικίνδυνη και μεγάλη κουβέντα. Όπως εμείς πιάσαμε κιθάρες χάρη στους Nightstalker και των Rotting Christ, συγκροτημάτων που «το κάνανε» καλά και σε δύσκολες εποχές, είναι λογικό και οι νεότεροι μουσικοί βλέποντας του τι συμβαίνει γύρω τους, απ' τα θηρία που συνεχίζουν ακόμα τους Nightstalker, μέχρι τους Planet και τους Mods και άλλες μπάντες που έχουν κάνει πολύ μεγάλα βήματα, τόσο εγχώρια όσο και στο εξωτερικό, να βλέπουν την προσπάθεια και να τους δημιουργεί μία ελπίδα. Συνολικά στην Ελλάδα, τα παραδείγματα καλών μπαντών, που «γυαλίζει το μάτι τους» και θέλουν «να το φτάσουν όσο πάει» προέρχονται απ' τον σκληρό ήχο. Μπάντες που έκαναν ένα «μπαμ» στον indie / pop / rock χώρο, όπως οι Raining Pleasure, δεν άφησαν καμία παρακαταθήκη στις νέες γενιές και σπάνια θα ξεχωρίσουν σ' ένα live που τις είδες. Συνήθως, αυτές που έχουν μεγαλύτερο επίπεδο είναι σκληρού ήχου και αυτό πιστεύω πως έχει να κάνει με την παρουσία της κοινότητας στα live. πχ. Θα παίζουν οι Stonebringer live και θα είναι ο Μπάμπης ή ο Δάνης από κάτω. Πράγμα που δίνει μια καλύτερη και υγιέστερη αίσθηση, καθώς εμείς δεν είχαμε άτομα που θαυμάζαμε μουσικά να μας παρακολουθούν, ενώ παίζαμε. Αυτό το δέσιμο, που δεν θέλω να το γενικεύσω γιατί προφανώς και δεν είμαστε όλοι φίλοι, υπάρχει μόνο στην σκηνή του σκληρού και του stoner ήχου. Δεν υπάρχει στα άλλα είδη και ελπίζω να δημιουργηθεί και να σταματήσει να είναι αυτή η χώρα το Γαλατικό χωριό της Ευρώπης γιατί, όταν ταξιδεύουμε έξω, μας ρωτάνε οι μπάντες πώς μπορούν να έρθουν στην Ελλάδα. Οι Clutch μας λέγανε ότι αυτό της Ελλάδας ήταν το μεγαλύτερο indoor show που έχουν κάνει ποτέ, μεγαλύτερο και απ' της Αμερικής.

Εξαιτίας της Ελλάδας ανοίγει αυτή τη στιγμή ανοίγει ένας τεράστιος δρόμος γι' αυτόν τον ήχο, στην Ανατολική Ευρώπη. Πηγαίναμε στη Βουλγαρία και μας ρωτούσαν πώς μπορούν να φέρουν τους Tuber στον γάμο τους. Μας λέγανε ελληνικές μπάντες, που εμείς εδώ ξέρουμε οριακά και δεν τις αναγνωρίζουμε. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη, αλλά είναι κάτι θαυμαστό. Ταυτόχρονα, όμως, θεωρώ ότι είναι και δίκοπο μαχαίρι, διότι με την ξαφνική αυτή ακμή, αρκετοί promoters άρχισαν να φέρνουν stoner μπάντες «επειδή απλά πιάνει» στην Ελλάδα και ελληνικές μπάντες που «πατάνε κάτω» τις προαναφερθείσες, όπως πάλι οι Stonebringer, να μαζεύουν τον μισό κόσμο.

Πιστεύεις ότι δεν στηρίζουμε τις ελληνικές μπάντες όσο πρέπει;
Όχι, αντιθέτως. Έτσι κι αλλιώς, τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους όταν οι 1000mods γεμίζουν το Gagarin και οι Planet Of Zeus το Iera Odos και οι Nightstalker επίσης μεγάλους χώρους. Και αυτοί οι χώροι δεν γεμίζουν μόνο από stoner-άδες αλλά, έχει γενικευτεί τόσο, σε σημείο που παιδιά στο σχολείο ακούνε τις παραπάνω μπάντες και όχι Miley Cyrus, Ariana Grande ή ό,τι άλλο. Αυτό που λέω είναι πως με κάθε έκρηξη, όπως του grunge στο Seattle, ενώ η όλη φάση θα είναι υγιής και θα βγάλει διαχρονικό υλικό, θα πεταχτεί μετά από τρία χρόνια η Vogue με το «how to get the grunge look» και θα κάνει μια φθηνή ζημιά σε ό,τι είχε δημιουργηθεί.

Η έκρηξη, βέβαια, δεν είναι μόνο σ' αυτά τα είδη. Έχουν «ξεπεταχτεί» αγγλόφωνες μπάντες από παντού.
Πράγματι, πολλές και πολύ καλές. Αυτό είναι το πιο ελπιδοφόρο απ' όλα. Πρέπει επιτέλους να καταφέρουμε να έχουμε μια συνέχεια σε αυτό που κάνουμε και να περνάει ο πυρσός σε φρέσκιες μπάντες, αποδεικνύοντας ότι οι εκρήξεις δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Να δημιουργηθεί μια τεχνογνωσία, το ανάλογο επίπεδο, τα ανάλογα μαγαζιά, να ξέρει ένα παιδί τι πρέπει να κάνει σε δέκα χρόνια, αν θέλει να κυνηγήσει το όνειρό του, στο εξωτερικό.

Δεν είναι πιο δύσκολο, όμως, να ξεχωρίσει μια μπάντα όταν υπάρχει πληθώρα; Πώς θα βγει μια ελληνική μπάντα στο εξωτερικό;
Τελικά γίνεται το ανάποδο. Διότι, έχοντας τόσο μεγάλο ανταγωνισμό στην χώρα, υγιή μεν, ανταγωνισμό δε, από πολύ νωρίς θέτεις τον πήχη υψηλά και έχεις αίσθημα «θα τους πατήσω κάτω αυτούς για τους οποίους θα παίξω support». Έτσι, δημιουργείται ένα επίπεδο το οποίο μετά, όταν πας στο εξωτερικό...

Θα σταθείς ισάξια;
Όχι απλά ισάξια. Το λέω σχεδόν «ψωνίστικα» ότι οι Planet έχουν παίξει με 600-700 μπάντες στο εξωτερικό και μπορώ να πω ότι τέσσερις-πέντε μου έμειναν και τις θυμάμαι. Και όχι επειδή ήταν χειρότερες απ' τους Planet. Δεν τις θυμάμαι επειδή ήταν χειρότερες σε επίπεδο και ήχο από τα 3/4 των μπαντών που έχουμε εδώ. Δεν είναι τόσο μυθοποιημένα τα πράγματα, όσο τα είχαμε στο παρελθόν. Τώρα υπάρχουν παραστάσεις, έχουν πάει μερικοί έξω να δουν πώς είναι.