Συνέντευξη Closure In Moscow (Christopher de Cinque)

«Η τραγουδοποιία ως τέχνη είναι μια αναζήτηση χωρίς όρια και θέλουμε να δούμε πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 15/07/2014 @ 11:50
Το νέο άλμπουμ των Closure In Moscow, "Pink Lemonade", είναι ήδη ανάμεσα στα καλύτερα άλμπουμ για την τρέχουσα χρονιά και οι λόγοι που ήθελα πολύ να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη, ήταν αφενός για να μιλήσουμε για τη μουσική του άλμπουμ, αλλά κυρίως για να διαπιστώσω αν η τρέλα που βγάζει η μπάντα μέσα από τη μουσική της αποτυπώνεται και στην πραγματικότητα. Ο τραγουδιστής της μπάντας Christopher de Cinque, μου έδωσε πειστικές απαντήσεις, αλλά μου δημιούργησε ακόμα περισσότερα ερωτήματα. Αναλυτικός κι εκτενής στις απαντήσεις του, άλλοτε χαώδης κι άλλοτε πολύ συγκροτημένος, αλλά κατά βάση απολαυστικός, μου έφερε στο μυαλό την μουσική της μπάντας του...

Γεια σου Chris και συγχαρητήρια για το νέο εντυπωσιακό σας άλμπουμ. Πώς πάνε τα πράγματα στο συγκρότημα και ποιές είναι οι πρώτες αντιδράσεις που λαμβάνετε μετά την κυκλοφορία του "Pink Lemonade";
Τα πράγματα είναι πολύ καλά, είναι ωραίο που είμαστε πάλι ενεργοί και σε πλήρη κίνηση. Το "Pink Lemonade" έχει υπάρξει ως στιγμής ένα άλμπουμ που διχάζει, κάτι το οποίο περίμενα. Στην πλειονότητά του ο κόσμος που έδωσε τον απαραίτητο χρόνο δείχνει να είναι χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα, είτε πραγματικά λατρεύουν την αλλαγή της κατεύθυνσης, είτε δεν το αντέχουν και εύχονται να είχαμε γράψει το "First Temple 2".

Σας πήρε πέντε χρόνια για να το κυκλοφορήσετε. Γιατί τόσο πολύ;
Μερικοί παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό. Χάσαμε και κερδίσαμε κάνα δυο μέλη και όλοι λίγο καήκαμε ζώντας για έντεκα μήνες στην Αμερική. Το μυαλό μου δεν ήταν και στα καλύτερά του βγαίνοντας από αυτή τη φάση και πήρε κάποιο χρόνο να κάνουμε μια επανεκκίνηση και να το προσεγγίσουμε από μια άλλη πλευρά, μια καλύτερη πλευρά!

Δεν χρειάζεται να αναφέρω κι εγώ πόσο διαφορετικό είναι το "Pink Lemonade" σε σχέση με το "First Temple". Αλήθεια, αλλάξατε τόσο πολύ ως μουσικοί σε αυτά τα πέντε χρόνια; Μήπως οι Closure In Moscow είναι μια μπάντα που πάντα θα εξελίσσεται;
Οπωσδήποτε, πάντα θα κοιτάμε να ενδυναμώνουμε τον ήχο μας κατά τρόπους που δεν έχουμε κάνει στο παρελθόν. Η τραγουδοποιία ως τέχνη είναι μια αναζήτηση χωρίς όρια και θέλουμε να δούμε πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε! Το "Pink Lemonade" για εμάς είναι μια ισχυρή δήλωση πως μπορούμε τολμηρά να κάνουμε οτιδήποτε μας ευχαριστεί ως συγκρότημα και να περιμένουμε το απρόβλεπτο στο μέλλον.

Θεωρώ το νέο σας άλμπουμ αριστούργημα, αλλά δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ πως θα κάνει σε όλους, καθώς είναι αρκετά απαιτητικό για έναν μέσο ακροατή. Αναλογιστήκατε αν θα έπρεπε να κάνετε τα τραγούδια σας μικρότερα σε διάρκεια ή πιο απλά για να κάνετε αίσθηση σε μεγαλύτερο ακροατήριο;
Πρώτα και κύρια μορφοποιούμε αυτά τα τραγούδια για τους εαυτούς μας, με σκοπό να φτιάξουμε ένα άλμπουμ που θα μας αρέσει ως ακροατές της μουσικής, οπότε το πόσο απαιτητικό ή πόσο εύκολο είναι για να το αποδεχτεί κάποιος, δεν είναι κάτι που μας απασχολεί στο ελάχιστο. Αυτό που μας απασχολεί, είτε πρόκειται για ένα εννιάλεπτο τραγούδι χωρίς επαναλαμβανόμενο chorus, είτε για ένα ωραίο, απλό pop τραγούδι, είναι να είναι καλά γραμμένο και εκτελεσμένο. Αν και δεν είναι για όλους, θεωρούμε πως ανάμεσα στα γούστα όλων μας υπάρχει αυτή η ανείπωτη, κοινή ιδέα του από τι αποτελείται ένα καλό τραγούδι, το οποίο θέλουμε να διαπεράσουμε μέσα από όλα και για αυτούς που θα του αφιερώσουν χρόνο, το γεγονός πως δημιουργούμε αυτή τη μουσική για τους εαυτούς μας θα πρέπει να μεταφραστεί ως κάτι το αληθινό και κάτι που διαρκεί περισσότερο... Για τους απέξω αυτό το άλμπουμ ίσως δείχνει λίγο αποθαρρυντικό, αλλά θεωρώ πως αν ο κόσμος κάνει μια μικρή προσπάθεια για να κάνει το κλικ και να ανθήσει, θα ανταμειφθεί σε μεγάλο βαθμό.

Ξέρεις, επιμένω να το ρωτάω αυτό γιατί στα τραγούδια σας μπορώ να ακούσω πιασάρικες μελωδίες ή στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα πολύ εμπορικό τραγούδι, αλλά ξαφνικά το τραγούδι παίρνει μια αναπάντεχη τροπή, που το κάνει μεν πιο ενδιαφέρον για έναν ακροατή σαν κι εμένα, αλλά ίσως χάνει πολύ περισσότερους. Θα μπορούσε μήπως η καλλιτεχνική σας προσέγγιση να περιγραφεί ως «mainstream μουσική, δοσμένη κατά έναν αντισυμβατικό τρόπο»;
Σίγουρα, όπως επεσήμανα προηγουμένως, θεωρώ πως αν έκανες ένα διάγραμμα Venn (σ.σ.: κύκλοι με κοινά πεδία τιμών) με τις μουσικές επιρροές όλων όσων απαρτίζουν τη μπάντα, στην κοινή τους τομή δεν θα έβρισκες κάτι συγκεκριμένο, αλλά όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία ξεπερνάνε τα όρια της ταμπέλας και απλά αντιπροσωπεύουν την καλή σύνθεση και τη δημιουργία μουσικής. Το mainstream, top 40 υλικό για μένα είναι σα να έχει έτοιμη μια φόρμουλα, τα τραγούδια έχουν μια πιασάρικη φωνητική μελωδία, έναν πιασάρικο ηχητικό / αισθητικό σχεδιασμό, κάποια άλλη πιασάρικη μελωδία, όλα αυτά είναι όμορφα συσκευασμένα μέσα σε τρία λεπτά και απλά σου δίνουν αυτά τα πιασάρικα στοιχεία. Αυτό είναι μια χαρά, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του παρά είναι fast food, πολύ αναλώσιμο. Πολλά από αυτά τα τραγούδια που ακούω στο ραδιόφωνο δεν έχουν την απαιτούμενη ποιότητα για να διαρκέσουν στον χρόνο, είναι απλά ευχάριστα νανουρίσματα για ενήλικους, γύρω από το πώς κάποιος μπορεί να περάσει το Σαββατοκύριακο ή για τον πόθο και την αγάπη. Υπάρχουν κάποιες σπουδαίες εξαιρέσεις στον κανόνα, που ξεφεύγουν από αυτή την κοινοτοπία, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αυτό είναι το σύνηθες.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος ως προς μια πτυχή που με ενοχλεί, η mainstream μουσική παίζει πάρα πολύ εκ του ασφαλούς στο κομμάτι της αρμονίας. Η παραφωνία είναι κάτι που απαγορεύεται, ενδεχομένως να είσαι αρκετά τυχερός να ακούσεις μια αλλαγή τόνου από ματζόρε σε φυσική μινόρε, αλλά αυτό είναι όλο. Τα τραγούδια προορίζονται για να παιχτούν σε χώρους δουλειάς και στο σούπερ μάρκετ, οπότε δεν μπορείς να έχεις πολλούς αρμονικούς χρωματισμούς να σου γαμάνε το πρόγραμμα και να ενοχλούν τον κόσμο! Και πάλι, θα πρέπει να είναι πάντα ευχάριστο στο αυτί, ώστε να χάνεται στο background αν χρειάζεται ή να μπορείς να δεθείς μαζί του και να χορέψεις μαζί του σε περίπτωση που θες να είσαι πιο ενεργός ακροατής.

Νομίζω, πως -αν το δει κανείς αναλογικά- είναι σαν να ζωγραφίζεις χρησιμοποιώντας μόνο πράσινο και κόκκινο, ίσως κάπου-κάπου να πετάς και λίγο κίτρινο, αλλά ως εκεί! Υπάρχει μια ολόκληρη παλέτα χρωμάτων να χρησιμοποιήσεις, οπότε γιατί να μην το κάνεις; Νομίζω πως λίγη ασχήμια είναι κάτι το καλό μερικές φορές, κάποιες άβολες στιγμές.

Μου αρέσει να κουνάω το κεφάλι μου και να λικνίζομαι στον ρυθμό ενός ευχάριστου ακούσματος όσο κι ο καθένας, αλλά μερικές φορές θέλω να νιώσω άβολα ή απλά να δω το σαγόνι μου να πέφτει από κάτι που μόλις άκουσα. Βασικά, τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας. Αν έπρεπε να ακούω ένα τραγούδι από τα top 40 για πάντα θα ήθελα να μαχαιρώσω τον εαυτό μου στα αυτιά, αλλά και το να μην ακούω τίποτα παρά μόνο John Cage όλη μέρα, κάθε μέρα θα ήταν γαμημένα μονότονο, οπότε γιατί να μην συνδυάσω τις βασικές αρχές της Beyonce και του Bartok μαζί, ώστε να δημιουργήσω κάτι αρμονικά περιπετειώδες, με στοιχεία έκπληξης  με τα οποία, επίσης, μπορείς να χτυπήσεις το πόδι σου στον ρυθμό τους και να τα τραγουδήσεις, προσθέτοντας λίγη sexy, γυαλισμένη παραγωγή;

Θα συνεχίσω πάντως να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και θα επισημάνω πως αν κρατάγατε το "That Brahmatron Song" στα τέσσερα ή πέντε λεπτά θα ήταν ένα προφανές single, έτοιμο να παιχτεί στο ραδιόφωνο. Δεν υπήρχε κάποιος που να σας συμβούλευσε να το κρατήσετε σε αυτή τη διάρκεια; Σκοπεύετε μήπως να κάνετε κάποιο radio edit ή κάτι σχετικό; Το ίδιο θα έλεγα πως ισχύει με το ομώνυμο τραγούδι...
Αν αποφασίζαμε να στοχεύσουμε αυτό το τραγούδι στο ραδιόφωνο θα το τελειώναμε μετά το πρώτο μισό, αλλά κανείς δεν μας συμβούλευσε να το κάνουμε, διότι ήταν μάλλον εύκολη τροποποίηση για να πραγματοποιηθεί.

Όμως το κρατήσατε απλό με το "Seeds Of Gold" που είναι ήδη το αγαπημένο μου τραγούδι για το καλοκαίρι που διανύουμε εδώ. Δεν είναι κρίμα που έχετε χειμώνα στην Αυστραλία τώρα; Αυτό το τραγούδι δεν θα έπρεπε να είναι καλοκαιρινό hit σε έναν δίκαιο κόσμο;
Οπωσδήποτε έχει κάτι το «καλοκαιρινό», αλλά κανείς δε θέλει να το παίξει στο ράδιο εδώ και έχω την αίσθηση πως ακόμα κι αν ήταν καλοκαίρι δεν θα άλλαζε κάτι. Όταν ολοκληρώθηκε αυτό το τραγούδι ελπίζαμε ότι κάποιοι σταθμοί θα το επιλέξουν, αλλά δε συνέβη κάτι τέτοιο. Θεωρούσαμε πως δεν θα χρειαζόταν καν δεύτερη σκέψη, αλλά από ότι φαίνεται το άλμπουμ είναι «αρκετά μπερδεμένο» κι ως εκ τούτου το συγκεκριμένο τραγούδι δεν μπόρεσε να μιλήσει από μόνο του.

Από την άλλη πλευρά, έχετε τραγούδια σαν το "Beckon Fire" που θεωρητικά μοιάζει εκτός της ροής του άλμπουμ και φυσικά το ιαπωνικό τραγούδι στο τέλος του άλμπουμ. Ποιά είναι η ιστορία πίσω από αυτά τα τραγούδια;
Τα δύο αυτά κομμάτια βγάζουν νόημα αν τα αντιληφθείς μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αφήγησης. Στο τέλος του Technochrist, ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να ματαιώσει μία μεταφόρτωση συνείδησης και για να το καταφέρει αυτό, το μηχάνημα με το οποίο είναι συνδεδεμένος -το μηχάνημα το οποίο του προσφέρει την τεχνοθεία κοινωνία αν θες- πρέπει να διπλώσει το φάσμα του χρόνου. Κάπως έτσι, ο Fool καταλήγει περίπου 6000 χρόνια στο μέλλον όπου όλα είναι ερημωμένα. Υπέστη ολική επαναφορά, αλλά σε κβαντικό επίπεδο όλα έχουν αλλοιωθεί, έτσι έχει αλλάξει και η φωνή του. Όλα είναι θολά και μπερδέμενα, είναι σχεδόν να περπατάει μέσα σε ένα όνειρο, ή έτσι απλά το αντιλαμβάνεται. To "Happy Days" είναι το τέλος της ταινίας, έτσι το "Pinku Remoneddo" είναι η μουσική για τους τίτλους τέλους. Η αρχική ιδέα ήταν να έχουμε ένα όμορφο και αργό κομμάτι, το οποίο να σου προκαλεί σκέψεις, κάτι παρόμοιο με αυτό που θα συναντούσες στο τέλος κάποιας ταινίας του Miyazaki. Αυτό γρήγορα εξελίχθηκε στην chiptunική (σ.σ.: μουσική βασισμένη σε ήχους ρετρό video games στην ουσία) θύελλα cuteness που ακούμε. Έτσι μεταλλάχθηκε κάπως σε "Pink Lemonade", κάτι σαν τυπικό anime και αυτό είναι το theme song στο τέλος.

Οφείλω να πω πως το Ιαπωνικό τραγούδι με πήγε πίσω στην παιδική μου ηλικία και σε video games όπως το "Double Dragon", αλλά και σε παιδικά όπως το "Plawres Sanshiro" (το "Τζουμαρού" ντε!) ή το "Igano Kabamaru". Μήπως ήσουν στην ίδια φάση; Επίσης, το drum solo είναι φοβερό, γέλασα πολύ μπορώ να πω. Σκοπεύετε μήπως να παίξετε το τραγούδι με κανονικά όργανα;
Ναι, τα video games και τα anime είχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου μεγαλώνοντας και ήταν πραγματικά φοβερό το ότι είχαμε τους YMCK να κάνουν παραγωγή σε ένα τραγούδι μας και να του προσδίδουν την αυθεντικότητα που χρειαζόταν. Δεν νομίζω πως θα το παίξουμε ποτέ ως μπάντα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις!

Αλήθεια, γιατί ονομάσατε το άλμπουμ "Pink Lemonade"; Τι στο καλό είναι μια ροζ λεμονάδα;
Η ροζ λεμονάδα είναι το ζαχαρώδες γιατρικό που χρειάζεσαι για να λύσεις όλα σου τα διλήμματα! Δεν είναι απλώς ένα ευτελές αναψυκτικό, αστειεύεσαι; Αυτό το πράγμα θα σε βάλει στον δρόμο για την δικαιωματική δόξα, ΣΙΓΟΥΡΑ δεν θα σε αφήσει να ξεφύγεις.

Πάντα προσπαθώ να δίνω σημασία στους στίχους και ρε φίλε με κάνετε να ντρέπομαι για τα αγγλικά μου! Παρόλα αυτά διασκεδάζω πολύ να τους παρακολουθώ, χαχα! Τις περισσότερες φορές δε βγάζω νόημα, οπότε θα εκτιμούσα κάποιες επεξηγήσεις, ίσως για το concept ή ακόμα καλύτερα μια ανάλυση τραγούδι προς τραγούδι...
Τα αγγλικά σου είναι μια χαρά, οι στίχοι μου είναι κάπως ηλίθιοι και πολύ μεταφορικοί! Δουλεύω πάνω σε ένα υπέρ-αναλυτική ανατομία τραγούδι προς τραγούδι αυτή τη στιγμή, οπότε θα σε ειδοποιήσω όταν το τελειώσω για να το μελετήσεις.

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, κάτι που μου κάθισε άσχημα ήταν η αισθητική στο video clip για το "The Church Of Technochrist", η οποία δεν με άφησε σε πρώτη επαφή να εκτιμήσω τη σπουδαία μουσική του τραγουδιού. Το αποδέχομαι ως στυλ σας, αλλά δεν νομίζεις ότι το παρατραβάτε μερικές φορές;
Η αισθητική του video είχε ως σκοπό να περάσει το νόημα πως η παρούσα τεχνολογία την αντιμετωπίζουμε ως εντυπωσιακή και καινοτόμα, πολύ σύντομα θα δείχνει χαζή και ξεπερασμένη, για αυτό και το χαζό παρουσιαστικό, στο στυλ των VHS της δεκαετίας του '70. Υπό αυτή την σκοπιά θεωρώ ότι δένει άψογα με τη θεματολογία του τραγουδιού. Στενοχωριέμαι που δεν σου άρεσε. Δε νομίζω ότι το έχουμε παρατραβήξει ακόμα πάντως!

Είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα διαφωνήσεις, αλλά σας θεωρώ μια progressive rock μπάντα. Στην παρουσίασή μου για το άλμπουμ επισημαίνω πως είστε «οι δικαιωματικοί διάδοχοι του θρόνου των The Mars Volta, πηγαίνοντας τη μουσική τους ακόμα πιο πέρα». Πώς σου φαίνεται εσένα αυτό; Υποθέτω θα σας συγκρίνουν συχνά με τους The Mars Volta, σωστά;
Η σύγκριση όντως προκύπτει συχνά και παρόλο που υπάρχουν οπωσδήποτε κάποιες ομοιότητες, θεωρώ ότι είμαστε απείρως διαφορετικοί. Θεωρώ πως ο κόσμος πρέπει να κοιτάξει πολύ πιο πίσω και να κατανοήσει πως υπήρχαν μπάντες σαν τους Can, τους Henry Cow, τους Mahavishnu Orchestra, τους King Crimson, τους Yes και πολλούς ακόμα που υπήρχαν πριν από εμάς ή από αυτούς και έγραψαν τη βίβλο του είδους της μουσικής που δημιουργούμε. Κανείς ποτέ δεν λέει «αυτό το τραγούδι μου θυμίζει Henry Cow» διότι πιθανότατα δεν τους γνωρίζει καν. Νομίζω πως απλά μας αρέσει πολλή μουσική που προέρχεται από το ίδιο φάσμα που πρέπει να αρέσει και σε αυτούς τους τύπους, αλλά μπορείς να ακούσεις ένα τεράστιο αριθμό επιρροών στο υλικό μας που δεν προσεγγίζει τον ήχο τους. Ο θρόνος πάντως είναι ακόμα κατειλημμένος από τον Robert Fripp.

Η δουλειά σου στα φωνητικά είναι φανταστική. Μπορώ σίγουρα να ακούσω κάποιες επιρροές από Freddie Mercury  κι ενδεχομένως κάποιες ομοιότητες εδώ κι εκεί με τον Cedric των Mars Volta, αλλά θα ήθελα να μου πεις τους αγαπημένους σου τραγουδιστές και αυτούς που σε έχουν επηρεάσει περισσότερο.
Ο Freddie σίγουρα έχει αποτελέσει μια μεγάλη επιρροή, τον έχω και τατουάζ στο πόδι μου. Κάποιοι ακόμα είναι ο Prince, η Bjork, ο Anthony Hegarty, ο Floy κι ο Eddie από τους The Turtles / Mothers.

Πριν ένα-δύο χρόνια έγραψα ένα άρθρο, στο οποίο επέλεξα 10 καλλιτέχνες και άλμπουμ με τα οποία θα έπρεπε κάποιος να ξεκινήσει την αναζήτησή του στην alt-prog σκηνή της Αυστραλίας. Στη λίστα περιέχεται και το "First Temple". Ποιοί καλλιτέχνες και ποιά άλμπουμ είναι τα αγαπημένα σου από τη λίστα και ποιά θα μπορούσαν να προστεθούν;
Νομίζω πως οι Cog ήταν απίστευτα cool, είναι κρίμα που δεν συνέχισαν. Ο Flynn, ο τραγουδιστής τους έχει μια νέα μπάντα που λέγεται The Occupants και τους προτείνω ανεπιφύλακτα να τους τσεκάρεις, είναι απίθανοι. Οι A Lonely Crowd θα έπρεπε να είναι στη λίστα, πρόκειται για ένα κρυφό διαμάντι, διαδώστε το!

Ακολουθώ πολλές μπάντες από την Αυστραλία και, παρόλο που έχουν μεγάλη επιτυχία εκεί, φαίνεται πως είναι δύσκολο να κάνουν αντίστοιχη επιτυχία στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Από τη μια το internet έχει κάνει τα πάντα πιο προσβάσιμα, αλλά από την άλλη είναι δύσκολο να χρηματοδοτηθεί μια περιοδεία ή να φτάσει φυσικό προϊόν σε αυτές τις περιοχές. Πώς το αντιμετωπίζετε;
Είναι χάλια το να είσαι τόσο απομονωμένος γεωγραφικά και πρέπει να είσαι σίγουρος πως υπάρχουν αρκετά λεφτά για να υποστηρίξουν το ακριβό ταξίδι εκτός των συνόρων, στο μεγαλύτερο βαθμό που γίνεται. Το να σε προσκαλούν σε άλλα μέρη για να υποστηρίξεις άλλες μπάντες πάντα βοηθάει!

Τι θα πρέπει κάποιος να περιμένει από τις ζωντανές σας εμφανίσεις; Πόσο πιθανή είναι μια ευρωπαϊκή περιοδεία;
Θα πρέπει να περιμένει να γελάσει, να χορέψει και πως θα τσεκάρει τα όριά του. Έχουμε έρθει δυο φορές στην Ευρώπη και θα πρέπει να μας περιμένετε να επιστρέψουμε συντομότερα, παρά αργότερα... Ελπίζουμε πως η Ελλάδα θα συμπεριληφθεί αυτή τη φορά.

Τι κρύβει το μέλλον για τους Closure In Moscow; Ελπίζω να μην πάρει πάλι πέντε χρόνια για το επόμενο άλμπουμ...
Σίγουρα δεν θα πάρει τόσο. Δουλεύουμε πάνω στο επόμενο τώρα, υπάρχει επίσης και μια ειδική μικρή έκπληξη την οποία ετοιμάζουμε για να κρατήσει τον κόσμο μέχρι τον full length διάδοχο του "Pink Lemonade".

Σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, Chris. Ελπίζω το "Pink Lemonade" να λάβει την αναγνώριση και να έχει την επιτυχία που του αξίζει. Μακάρι να σας δούμε σύντομα ζωντανά...
Σ' ευχαριστώ. Διαδώστε το όσο μπορείτε στην Ελλάδα, ώστε να σας έρθουμε σύντομα!
  • SHARE
  • TWEET