U2 @ Ziggo Dome Arena (Ολλανδία), 12-13/09/15

I Will Follow, Until The End Of The World - U2 live from Ziggo Dome Arena, Amsterdam, 12-13 Σεπτεμβρίου 2015 - Innocence And Experience Tour.

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία περιοδεία των U2 (360 tour), στα πλαίσια της οποίας είχαν επισκεφθεί και την Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι ανέμενα με μεγάλη ανυπομονησία την έλευσή τους στην Ευρώπη, με αφορμή την κυκλοφορία του πρόσφατου "Songs Of Innocence".



Αν και το άλμπουμ προσωπικά δεν με ενθουσίασε, έχοντας παρακολουθήσει τη μπάντα ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν και γνωρίζοντας τις επί σκηνής ικανότητές τους, ήμουν σίγουρος ότι και αυτή τη φορά θα έφευγα απόλυτα ικανοποιημένος. Το πρόγραμμα της I&E Tour περιελάμβανε τέσσερις στάσεις στο Amsterdam, στις 8, 9, 12 και 13 Σεπτεμβρίου. Επιπλέον, όλες οι live εμφανίσεις του συγκροτήματος, γίνονται αποκλειστικά σε κλειστούς χώρους, με συνέπεια το σκηνικό να είναι εντελώς διαφορετικό απ' ό,τι είχαμε δει αρκετοί εξ ημών στην Αθήνα. Μια κεντρική σκηνή και μια μικρότερη κυκλική. Ένας ενδιάμεσος διάδρομος που ενώνει τις δύο σκηνές και ένα απλό video-wall. Αυτά και τίποτα άλλο. Περισσότερη μουσική επομένως και λιγότερο σόου. Αυτός θεωρώ ότι ήταν εξαρχής ο στόχος των τεσσάρων Ιρλανδών και, αν κρίνω εκ των υστέρων από το αποτέλεσμα, επιτεύχθηκε απόλυτα.



Σύμφωνα με το πρόγραμμα και των δύο ημερών που παρακολούθησα, τα live ήταν προγραμματισμένα να ξεκινήσουν στις 20:00 με τις πόρτες να ανοίγουν στις 18:30. Γύρω στις 19:15, ο πολύ όμορφος χώρος της Ziggo Dome Arena είχε γεμίσει με περίπου 20.000 θεατές και τα πάντα ήταν έτοιμα για το κυρίως πιάτο, την εμφάνιση δηλαδή των ίδιων των U2.

Εισαγωγικά -και πριν ξεκινήσω την παρουσίαση των δύο συναυλιών- να αναφέρω ότι η δεύτερη μέρα είχε ελάχιστες αλλαγές κομματιών, σε σχέση με την πρώτη. Άλλαξαν συνολικά τέσσερα τραγούδια, κυρίως της Experience περιόδου. Για τον λόγο αυτό, οι δύο συναυλιακές ημέρες παρουσιάζονται ουσιαστικά μαζί.

Υπό τους ήχους του "People Have The Power" (και περίπου στις 20:30), οι U2 εισήλθαν στις δύο σκηνές. Στην κυκλική ο Bono και στην κεντρική οι υπόλοιποι. Το, μέτριας δυναμικής, "Miracle (Of Joey Ramone)", άνοιξε τις συναυλίες και των δύο ημερών. Ένα εύπεπτο rock-anthem και τίποτα περισσότερο. Δεύτερο τραγούδι της πρώτης ημέρας, το άκρως κιθαριστικό "Electric Co", από το μακρινό 1980 και το άλμπουμ "Boy". O Edge έδωσε ρέστα όπως ήταν αναμενόμενο και η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται. Την επόμενη βραδιά, αντί του "Electric Co", είχαμε το "Out Of Control", κομμάτι-σταθμός για τους φαν των U2, αφού πρόκειται για το πρώτο single του σπουδαίου γκρουπ. Απόλυτα επιτυχημένες επιλογές και τα δύο τραγούδια, που φανέρωναν και τη διάθεση της μπάντας να δώσει μια περισσότερο rock χροιά στη φετινή της περιοδεία. Για rock δεν μιλάμε; "Vertigo" και "I Will Follow" για τη συνέχεια, ώστε όλοι να βιώσουν ότι δεν ήρθαν να παρακολουθήσουν ένα καλοσχεδιασμένο σόου, αλλά μια rock συναυλία.



Στο σημείο αυτό, και όπως μας προϊδέασε ο ίδιος ο Bono, θα έπαιζαν κάποια τραγούδια από το "Songs Of Innocence", άρρηκτα συνδεδεμένα με την εφηβική τους ηλικία ως προς τη θεματολογία τους (εξ ου και η αναφορά στην Innocence περίοδο). Συνεχίζοντας ο frontman των U2 και προλογίζοντας το επόμενο κομμάτι, που ήταν το "Iris", αναφέρθηκε στην απώλεια της μητέρας του (έμεινε ορφανός στα 14 χρόνια του) και παράλληλα αφιέρωσε το τραγούδι σε όλες τις μητέρες του κόσμου, αναφορά που, όπως ήταν φυσιολογικό, δημιούργησε ιδιαίτερη συγκίνηση. Ωραίο τραγούδι, χαρακτηριστικό των ύστερων U2.

Με το "Cedarwood Road" -από τα κομμάτια που ξεχωρίζω από την τελευταία τους δουλειά- ήταν σαν να επιστρέφαμε στα χρόνια του "War", με την κιθάρα να κυριαρχεί και την μπάντα να παρουσιάζει τον χαρακτηριστικό, για εκείνα τα χρόνια, post-punk, rock ήχο της. Η άτυπη «τριλογία» του "Songs Of Innocence" έκλεισε με το "Song For Someone" (επίσης από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου δίσκου τους) και κάπου εκεί επιστρέψαμε στα γνώριμα μονοπάτια, με το "Sunday Bloody Sunday". Η low- tempo εκτέλεσή του, με τα τέσσερα μέλη να μαζεύονται στον κεντρικό διάδρομο, είχε συμβολικό χαρακτήρα και σε συνδυασμό με το «Justice For The Forgotten» που περνούσε ως μήνυμα από το video-wall, απέδιδε τον πρέποντα φόρο τιμής στα θύματα της Ματωμένης Κυριακής. Ενδιαφέρουσα εκτέλεση (μας έχουν συνηθίσει και σε καλύτερες είναι η αλήθεια), που προλείανε ιδανικά το έδαφος, για το "Raised By Wolves". Προσωπικά, αυτούς τους U2 επιθυμώ, του "Raised By Wolves". Με στίχους άκρως πολιτικοποιημένους και με το rock-feeling στα υψηλότερα επίπεδα. Το Innocence σκέλος έκλεισε με το "Until The End Of The World", κομμάτι-σύμβολο του "Achtung Baby" και ό,τι καλύτερο για τον επίλογο του άτυπου Α' μέρους των συναυλιών τους.

Κάπου εκεί έγινε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, με το video-wall να προβάλει συνεχώς μηνύματα από τα χρόνια της Zoo-TV tour, το κοινό να χαλαρώνει προσωρινά και τη μπάντα να επανέρχεται με dance διάθεση και το "Invincible". Μέτριο τραγούδι και ειλικρινά απορώ, πώς είναι δυνατόν να βρίσκει θέση στο setlist των U2. Ευτυχώς που συνέχισαν με τα "Even Better Than The Real Thing" και "Mysterious Ways", στην κυκλική πλέον σκηνή, ξαναζεσταίνοντας το κοινό. Για το τελευταίο, φρόντισαν και οι δύο κοπέλες που ανέβηκαν στη σκηνή, τα δύο βράδια, κάτι που συνηθίζει να κάνει το συγκρότημα όταν παίζεται το "Mysterious Ways".



Μια ατμόσφαιρα άτυπου πάρτι άρχισε να δημιουργείται και το χαρωπό feeling κυριολεκτικά εκτοξεύτηκε με το "Elevation". Σαφώς επιτυχημένη επιλογή και πολύ καλύτερο από το ολίγον τι άχρωμο "Magnificent" της επόμενης ημέρας. Και μιας και μιλήσαμε για «άχρωμα» κομμάτια, σίγουρα το "Sweetest Thing", της δεύτερης βραδιάς, υστερούσε εν συγκρίσει με το "Volcano" της πρώτης. Περισσότερο rock το τελευταίο, απλά εύπεπτο το πρώτο. Ακολούθησε η ακουστική εκτέλεση του "Every Breaking Wave", με τον Edge στο (λευκό) πιάνο και τον Bono να δίνει ρέστα φωνητικά και το μεγαλειώδες "October", ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της ιστορίας των U2. "Bullet The Blue Sky" για τη συνέχεια, που ίσως και να είναι το πιο heavy-rock κομμάτι που έχουν γράψει ever (μαζί με τα "Exit" και "Acrobat"). Στο video-wall περνούσε ως μήνυμα, μεταξύ των πολλών άλλων, το γνωστό πλέον «Unfuck Greece» και παράλληλα προβάλλονταν εικόνες από τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα. Η πλέον πολιτικοποιημένη στιγμή και των δύο συναυλιακών ημερών ήταν αναμφίβολα η εκτέλεση του "Bullet The Blue Sky".

Το main set της Experience περιόδου τελείωσε ιδανικά και τις δύο ημέρες. Το "Zooropa" πλασαρίστηκε ως ευχάριστη έκπληξη και δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγραφεί η κατάσταση που επικρατούσε στη Ziggo Dome Arena, όταν παίζονταν τα "Where The Streets Have No Name", "Pride" και το "With Or Without You". Ιδανικό φινάλε δύο ιδανικών ημερών. Η μπάντα αποχώρησε προσωρινά εν μέσω μαζικής αποθέωσης και όλοι περιμέναμε το πολυαναμενόμενο encore.

"City Of Blinding Lights" για αρχή, που πλέον συγκαταλέγεται στα κλασικά κομμάτια της νέας χιλιετίας. "Beautiful Day" για τη συνέχεια που και αυτό συμπεριλαμβάνεται στην παραπάνω κατηγορία, χωρίς όμως να φτάνει τη μαγεία του πρώτου. Στον επίλογο του encore είχαμε την τέταρτη και τελευταία αλλαγή μεταξύ των δύο ημερών. Αφού ο Bono έκανε την απαραίτητη πολιτικού περιεχομένου διακήρυξή του, αναφερόμενος στους πρόσφυγες και την αποδοχή που πρέπει να τους επιφυλάσσει η εκάστοτε κοινωνία, ήρθε το "One", για το κλείσιμο της πρώτης ημέρας και αφού προηγήθηκε ως άτυπη εισαγωγή το "Mother And Child" του Paul Simon (το κομμάτι ουσιαστικά παίχθηκε ολόκληρο). Ποιός τραγούδησε το "One"; Πολύ απλά το κοινό, με τον Bono να σιγοντάρει ελάχιστα, με ένα ανεπαίσθητο «Is it getting better».

Το βράδυ της 13ης Σεπτεμβρίου, στη θέση του "One", έπαιξαν το "Bad". Με τις πρώτες νότες και αφού όλοι κατάλαβαν τι θα επακολουθούσε, το κοινό εκστασιάστηκε κυριολεκτικά. Το "Bad" είναι ένα πολύ μεγάλο τραγούδι, που καθιέρωσε μια πολύ μεγάλη μπάντα, από τα χρόνια του μακρινού Live Aid. Ήταν, είναι και θα είναι το έπος των τεσσάρων Ιρλανδών. Οι τίτλοι τέλους των ολλανδικών ημερών έπεσαν με το "40-Forty". Το «How long to sing this song» συνοψίζει τη σχέση μεταξύ των U2 και των οπαδών τους και η απάντηση είναι απλή: για πάντα και παντού.

140 λεπτά την πρώτη ημέρα, περίπου 2,5 ώρες τη δεύτερη. Δύο πολύ μεγάλα live, από ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα.

Κείμενο / φωτογραφίες: Απόστολος Κουφοδήμος (αναγνώστης)