«10»: No Wave

Το κίνημα που σήκωσε το μεσαίο δάχτυλο στη συμβατικότητα και την εμπορική επιτυχία

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 26/11/2014 @ 11:56
Κάπου εκεί στα μέσα της δεκατίας του '70 ήταν που έκανε την εμφάνισή του το new wave. Έχοντας σαν αφετηρία κυρίως τη Νέα Υόρκη, οι πρώτες μπάντες που το συγκρότησαν σαν είδος, επηρεάστηκαν εμφανώς από το punk rock που μεσουρανούσε την εποχή εκείνη και την ηλεκτρονική μουσική. Μπάντες σαν τους Blondie, Ultravox, Stranglers και Talking Heads, έδωσαν έναν έντονο pop χαρακτήρα στις punk συνθέσεις τους κάνοντας εκτενή χρήση των synthesizers ενώ ένα ακόμα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ήταν η χρήση ενός ιδιότυπου παιξίματος στα κρουστά που παρέπεμπε στην disco.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Όταν όμως ξεκίνησαν κάποιοι από δαύτους να υπογράφουν με δισκογραφικές εταιρείες, όπως, για παράδειγμα, οι Talking Heads που υπέγραψαν στην Sire (και αργότερα στην EMI) κάνοντας αυτοσκοπό την εμπορική επιτυχία (κάτι που πάει κόντρα στην punk φιλοσοφία του ιδιώματος), τότε έγινε απλά το αυτονόητο. Χωρίς να πρόκειται εκατό τοις εκατό για περίπτωση «δράση - αντίδραση», παρόλα αυτά υπήρξαν πολλοί καλλιτέχνες στους οποίους δεν άρεσε αυτή η έντονη εμπορικότητα που λάμβανε το punk. Επιπροσθέτως, αηδιασμένοι από την συμβατικότητα των συνθέσεων αλλά και την απάθεια των εν λόγω καλλιτεχνών απέναντι στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της χώρας (εισβολή στο Βιετνάμ, Watergate, κτλ.), οδήγησαν μια μερίδα ανθρώπων στην άτυπη δημιουργία ενός νέου κινήματος που πήρε το όνομα, no wave.

No WaveΚατά πάσα πιθανότητα, η σύλληψη του ονόματος «no wave» προήλθε σαν μια σατιρική απάντηση απέναντι στο new wave αντλώντας έμπνευση από τον μεγάλο Γάλλο σκηνοθέτη του κινηματογράφου, Jean-Luc Godard, ο οποίος είχε πει κάποια στιγμή για την πορεία του κινηματογράφου: «There are no new waves, there is only the ocean».

Τι είναι λοιπόν το no wave; Πρόκειται για ένα κίνημα που δημιουργήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1977 και διήρκησε μόλις τρία χρόνια μέχρι το 1979. Το κίνημα του no wave περιελάμβανε μεταξύ άλλων και video art καθώς και ταινίες super 8 (βίντεο format που εφηύρε ο Eastman Kodak to 1965) αλλά, αν και όλα έμειναν θαμμένα βαθειά στο underground, αυτό που είχε τον μεγαλύτερο αντίκτυπο ήταν αναμφίβολα η μουσική. Αυτή η τριετία 1977-1979 θεωρείται το πρώτο κίνημα, αυτό που έθεσε τα θεμέλια, ενώ ακολούθησε και ένα δεύτερο από το 1980 μέχρι το 1985. Όπως είναι λογικό, δεν υπάρχει κάποια σαφής μουσική ταυτότημα στο no wave. Εξάλλου για κίνημα μιλάμε. Ούτε για είδος, ούτε για ύφος μουσικής. Τα κοινά γνωρίσματα εντοπίζονται στις αντισυμβατικές συνθέσεις, στην ανάγκη για θόρυβο, στους συνειδησιακούς στίχους και, κυρίως, στην απέχθεια για κάθε είδους εμπορική επιτυχία ή αναγνώριση. Σαν να λέμε punk δηλαδή.

Lydia LunchΤα συγκροτήματα που έδρασαν εκείνη την περίοδο είναι ελάχιστα και αυτά που πραγματικά κατάφεραν να ξεχωρίσουν είναι ακόμα λιγότερα. Αυτά όμως που το κατάφεραν αυτό, κατάφεραν, επίσης, να αλλάξουν την ιστορία της punk rock μουσικής, να επηρεάσουν αμέτρητους καλλιτέχνες και να θέσουν τις βάσεις για την ανάπτυξη του τέραστιου κεφαλαίου που ονομάζεται noise rock που ξεκίνησε λίγα χρόνια αργότερα αλλά και του industrial. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από ετερόκλητες σκηνές. Μια από τις σημαντικότερες μορφές του no wave, ο James Chance (ή αλλιώς James White) προέρχεται από τη σκηνή της free jazz, ενώ μια άλλη κορυφαία μορφή, ο Glenn Branca προέρχεται από τη μοντέρνα κλασική μουσική. Η ποιήτρια και ηθοποιός Lydia Lunch επηρεάστηκε περισσότερο από το καμπαρέ. Επιπλέον, η Lydia Lunch πρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους (οι οποίες επίσης άνηκαν στο κίνημα του no wave) και στις περισσότερες από αυτές την έδειχνε να βιάζεται και να μπλέκει σε σεξουαλικές διαστροφές. Αυτό είναι κάτι που το επέλεξε η ίδια, καταρχάς γιατί ήθελε να σοκάρει το mainstream κοινό και κατά δεύτερον, γιατί ήταν της άποψης ότι η γυναίκα είναι το κυρίαρχο στοιχείο των αισθησιακών ταινιών και ο άντρας είναι το λυσσασμένο ζώο που ταπεινωτικά αδυνατεί να συγκρατήσει τις ορμές του.

Sonic YouthΥπάρχουν πολλές μπάντες και καλλιτέχνες που μοιράζονται ηχητικά στοιχεία με τις μπάντες και τους καλλιτέχνες του no wave κινήματος. Οι αυθεντικοί πειραματιστές Pop Group, Chrome και The Fall, οι μεγάλοι παράφρωνες Residents που αποδόμησαν κάθε mainstream συγκρότημα από τους Beatles και τον Elvis Presley μέχρι τον James Brown και οι The Birthday Party του Nick Cave. Όλοι αυτοί έχουν κοινά χαρακτηριστικά με τα αντίστοιχα του no wave αλλά δεν θα πρέπει να λογίζονται ως no wave καλλιτέχνες, κυρίως γιατί το no wave άρχισε και τελείωσε στη Νέα Υόρκη. Βασικά, η Νέα Υόρκη αποτελεί τον μοναδικό ακρογωνιαίο λίθο του κινήματος, αφού όλα από εδώ ξεκινάνε και εδώ τελειώνουν.

Μετά το 1985, οι περισσότερες από αυτές τις μπάντες είτε είχαν διαλυθεί, είτε είχαν αλλάξει ρότα στη μουσική τους, είτε συγχωνεύθηκαν στο noise rock που άρχισε να κατακλύει τα πάντα, λίγο αργότερα. Κάποιες μικρές σποραδικές προσπάθειες υπήρξαν από εκεί κι επείτα αλλά δεν είχαν διάρκεια. Από το 2000 και μετά, εξαιρώντας τους Swans που ακόμα το τιμούν άψογα και με περηφάνια, οι μόνες μπάντες που έχουν καταπιαστεί πετυχημένα με το no wave, είναι οι Liars και οι Sightings, με τους πρώτους να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο ηλεκτρονικό στοιχείο ενώ οι δεύτεροι είναι πιο ψυχροί κι απόμακροι, θυμίζοντας τους Swans στους πρώτους τους δίσκους.

SwansΣτο παρόν αφιέρωμα, θα μιλήσω για τους δέκα καλύτερους (ή αν προτιμάτε, πιο σημαντικούς) δίσκους του κινήματος του no wave, χώριζοντάς το σε δύο μέρη, πέντε δίσκους για το πρώτο κίνημα και άλλους πέντε για το δεύτερο. Περίοπτη θέση στο no wave, έχουν οι Swans, οι οποίοι είναι το μακροβιότερο συγκρότημα ενός κινήματος που κράτησε πολύ λίγο και με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του Winter Plissken Festival, κάνουμε αυτό το αφιέρωμα για να θυμηθούμε τα γεννοφάσκια τους, όταν ήταν απειλητικοί, ακραίοι και επικίνδυνοι.

First movement

Suicide - Suicide  
1   Suicide - Suicide
Red Star (1977)

Ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι δεν χρειάζεσαι δυνατές κιθάρες για να λέγεσαι punk. Αρκεί να έχεις το attitude. Οι Suicide, ίσως είναι η μεγαλύτερη synth punk μπάντα όλων των εποχών και το ομώνυμο ντεμπούτο τους είναι το πιο τρανταχτό υπόδειγμα σκεπτόμενου, πολιτικοποιημένου και βίαιου δίσκου χωρίς κιθάρες. Οι Martin Rev (synthesizer) και Alan Vega (φωνητικά), έδωσαν, άθελα τους προφανώς, το έναυσμα για να ξεκινήσει το no wave και το "Suicide" αποτελεί την πηγή έμπνευσης για δεκάδες συγκροτήματα που ακολούθησαν στο χώρο του industrial, του synth-punk και του post-punk. Τα στοιχειωτικά φωνητικά του Vega στο καθηλωτικό "Frankie Teardrop" είναι μηδενιστικά και μακάβρια, εξιστορώντας την ιστορία ενός απόστρατου από το Βιετνάμ ο οποίος μην αντέχοντας τις σκοτεινές μνήμες του πολέμου, σκοτώνει τη γυναίκα του και το παιδί του, με την κάθε σφαίρα να είναι και μια σκιαχτική κραυγή από τον Vega. Ψυχοπλακωτικό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Το τραγούδι: "Frankie Teardrop"
 


V/A - No New York  
2   V/A - No New York
Antilles (1978)

Με αυτή τη συλλογή είναι που πήρε σάρκα και οστά το no wave. Με παραγωγό τον Brian Eno που την επιμελήθηκε και μάζεψε τέσσερα από τα κορυφαία και πιο σημαντικά συγκροτήματα που με την μηδενιστική τους τάση, είχαν δείξει ένα άλλο, πιο άσχημο πρόσωπο του punk, το "No New York", θεωρείται από πολλούς το απόλυτο μνημείο του no wave. Αν και αρχικά, ο Eno, ήθελε να περιλαμβάνει δέκα συγκροτήματα, τελικά περιορίστηκε στα τέσσερα με τέσσερα τραγούδια από το καθένα: Πρώτοι είναι οι Contortions του σαξοφωνίστα James Chance, οι οποίοι έπαιζαν ένα λυσσασμένο funk punk με εξοντωτικές κιθάρες με το τελικό αποτέλεσμα να παραπέμπει κάπου ανάμεσα στους Stooges και τον James Brown. Δεύτερη μπάντα είναι οι Teenage Jesus And The Jerks, η οποία ηγείτο από μια από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του punk εκείνης της εποχής, τη Lydia Lunch. Ίσως πρόκειται για την πιο βίαιη μπάντα αυτού του πρώτου κινήματος του no wave, με εξοντωτικά βαριές κιθάρες, drone layers και επαναλαμβανόμενους ρυθμούς. Τρίτη μπάντα είναι οι Mars, που πιθανότατα είναι οι πιο παράξενη απ' όλες. Με το μπάσο να θέτει τις βάσεις και τον ρυθμό, από πάνω κάθε λογής synths και αλλοπρόσαλες κιθάρες να αλλάζουν διαρκώς θέματα, ενώ τα παρανοϊκά φωνητικά προσδίδουν μια έντονη διαστροφή. Τελευταία μπάντα είναι οι DNA του Arto Lindsay με τα λυσσασμένα blues φωνητικά του να παραπέμπουν στον Howlin' Wolf και τη μουσική να συνδυάζει σκοτεινά synths και τρελαμένες κιθάρες που οδηγούν σε ένα art noise αποτέλεσμα.

Τα τραγούδια: Contortions - "Flip Your Face" | Teenage Jesus And The Jerks - "The Closet" | Mars - "Helen Forsdale" | DNA - "Not Moving"
 


Theoretical Girls - Theoretical Record  
3   Theoretical Girls - Theoretical Record
Acute (2002)

Οι Theoretical Girls δραστηριοποιήθηκαν από το 1978 μέχρι το 1981 αλλά δεν πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν τίποτα εκτός από ένα single. Είκοσι χρόνια μετά, η Acute Records πήρε τα δικαιώματα τους και έβγαλε αυτόν τον δίσκο που συγκεντρώνει όλα τα τραγούδια που έγραψαν εκείνη την περίοδο. Οι Theoretical Girls είναι το πρώτο συγκρότημα του πάνκη με τις μοντέρνες κλασσικές ανησυχίες, Glenn Branca. Avant-garde συνθέτης και jazz κιθαρίστας, ο Branca, έφτιαξε τους Theoretical Girls μαζί με τον συνθέτη Jeff Lohn, προσπαθώντας να εξερευνήσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες μέσα στο μηδενιστικό και σφιχτοδεμένο πλαίσιο της punk μουσικής. To αποτέλεσμα είναι τολμηρό και ανατρέπει πλήρως τις συμβάσεις της punk μουσικής. Κάνοντας μερική χρήση των overtones (νότες υψηλότερης συχνότητας από τη θεμελιώδη συχνότητα της εκάστοτε νότας), δημιούργησε ένα ιντριγκαδόρικο κράμα μηδενιστικής μουσικής με avant-garde ταυτότητα. Δεν είναι άψογο από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά δίνει το στίγμα της τεράστιας και κομβικής μορφής του Glenn Branca ενώ αποτελεί ίσως και την μεγαλύτερη επιρροή των Sonic Youth.

Το τραγούδι: "Europe Man"
 


James Chance & The Contortions - Buy  
4   James Chance & The Contortions - Buy
ZE (1979)

Απ' όλα τα συγκροτήματα που συμμετείχαν στο "No New York" του Brian Eno, ο James Chance και οι Contortions του, είναι ίσως οι σημαντικότεροι και πιο ενδιαφέροντες. Εκτός αυτού, το "Buy" είναι ένα τεράστιο μνημείο για το no wave, αντίστοιχο του οποίου δεν κατάφερε να βγάλει κανένας άλλος από τους άλλους τρεις του "No New York". Διαφοροποιώντας μερικώς τον ήχο τους από την προαναφερθείσα συλλογή, ο Chance εδώ κάνει πιο έντονη χρήση των jazz επιρροών του, οι οποίες εντοπίζονται κυρίως στη free-jazz του Ornette Coleman. Αφού για ένα διάστημα τα είχε με την Lydia Lunch, έκανε ένα σύντομο πέρασμα και από τους Teenage Jesus And The Jerks, αλλά αποχώρησε γρήγορα, βλέποντας ότι η γκόμενά του δεν εκτιμάει τις δυνατότητες του και το σαξόφωνό του, οπότε συνέχισε μόνος του, φτιάχνοντας τους Contortions. Συνδυάσε εξαιρετικά το μανιασμένο του παίξιμο στο σαξόφωνο με τα κοφτερά riff και με μια παροιμιώδη τεχνική (ίσως το πιο «τεχνικό» συγκρότημα από ολόκληρο το no wave) έγραψε εξοντωτικές κομματάρες, παραμορφώνοντας σχεδόν ολοκληρωτικά το disco / funk της εποχής με το εκκωφαντικό και παράφωνο σαξόφωνό του. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το "Off White" με το όνομα James Chance & The Blacks. Ακούστε και αυτό, που είναι σε παρόμοιο ύφος.

Το τραγούδι: "Contort Yourself"
 


Lizzy Mercier Descloux - Press Color / Rosa Yemen - Rosa Yemen  
5   Lizzy Mercier Descloux - Press Color / Rosa Yemen - Rosa Yemen
ZE (1979) / ZE (1978)

Η Lizzy είναι Γαλλίδα τραγουδίστρια και συνθέτης και ερχόμενη στη Νέα Υόρκη, μπλέχτηκε με την τοπική, underground σκηνή και σχημάτισε του Rosa Yemen με τους οποίους κυκλοφόρησε ένα EP (ομώνυμο) έξι κομματιών. Οι Rosa Yemen υιοθετούν τα overtones του Glenn Branca και τα ξεχειλώνουν σε ενοχλητικό βαθμό αλλά παράλληλα μέσα από αυτή την ενόχληση αναδύονται μοναδικές μελωδίες. Τα φωνητικά της Lizzy είναι φανταστικά αλλά και προκλητικά την ίδια στιγμή. Οι Rosa Yemen διαλύθηκαν μέσα σε μόλις ένα χρόνο, οπότε η Lizzy προχώρησε σε σόλο καριέρα, κυκλοφορώντας το "Press Color" έναν χρόνο μετά. Το "Press Color" διαφοροποιείται ολοκληρωτικά από το ύφος των Rosa Yemen αλλά παραμένει το ίδιο μακάβρια όπως πριν. Πλέον, κινείται σε πιο αμιγώς funk ηχοτοπία, επηρεασμένη από τους κορυφαίους ESG, αλλά διατηρεί το μαύρο χιούμορ της μιλώντας για καρκίνους και άλλα τέτοια ωραία.

Το τραγούδι: "Hard-Boiled Babe"
 

Second movement


Lydia Lunch - Queen Of Siam  
6   Lydia Lunch - Queen Of Siam
ZE (1980)

Με τους Teenage Jesus And The Jerks να κρατιούνται ζωντανοί μέχρι το '79 και χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει full length δίσκο, η Lydia Lunch τους διαλύει και συνεχίζει σόλο καριέρα. Εδώ ξεχνάμε ολοκληρωτικά τα δυσπρόσιτα drone ηχοτοπία των Teenage Jesus And The Jerks αφού η Lydia συνεχίζει σε post-punk μονοπάτια που φλερτάρουν ισότιμα με το funk και τη disco. Οι πανέμορφες συνθέσεις της δένουν έξοχα με την αριστουργηματική και τόσο γαμημένα sexy φωνή της, κάνοντας το όλο εγχείρημα να ακούγεται πανέμορφο. Η Lydia συνεχίζει να προκαλεί με τους προβοκατόρικους στίχους της, προάγει τον φεμινισμό αλλά ταυτόχρονα, ακούγεται τόσο εθιστική που πραγματικά είναι αδύνατο να σταματήσεις να την ακούς. Στο "Lady Scarface" ακούγεται σαν τη «λολίτα» του Stanley Kubrick, ενώ το "Spooky" τρομάζει με το αδιανόητο, χορευτικό και ερωτεύσιμο sexiness που ξεχειλίζει από παντού.

Το τραγούδι: "Spooky"
 


Glenn Branca - The Ascension  
7   Glenn Branca - The Ascension
99 (1981)

Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι το "Ascension" είναι ένας αμιγώς ροκ δίσκος, είναι όμως αναμφίβολα, ο επιδραστικότερος δίσκος που ξεπήδησε μέσα από το κίνημα του no wave (μαζί με αυτόν των Suicide). Επηρεασμένος από την κλασσική μουσική και ειδικότερα από τον ρομαντισμό των Σούμαν και Βάγκνερ, ο Branca ξεκίνησε να γράφει το ντεμπούτο EP του "Lesson No. 1" ενώ «έτρεχε» παράλληλα και τους Theoretical Girls. Και αν το "Lesson No. 1" θεωρείται μια φορά κομβικό, τότε το “The Ascension” θεωρείται δέκα. Έχοντας στη σύνθεση του συγκροτήματος του, τον Lee Ranaldo των Sonic Youth, (αργότερα συνεργάστηκε και με τον Thurston Moore, ενώ ήταν ο μέντορας αυτών των δύο όπως και του Michael Gira των Swans αλλά και δεκάδων άλλων), ο Branca έμπλεξε την μοντέρνα κλασσική μουσική με το post-punk, το collage και το drone. Με απόλυτα μινιμαλιστικές διαθέσεις, εδώ πλέον συναντάμε στην κανονική τους υπόσταση τα περίφημα overtones του ενώ θεωρείται ο πρώτος που πέρασε στη ροκ μουσική τα consonance (αρμονίες) και dissonance (δυσαρμονίες) θέματα, κάνοντας μια εκπληκτική διαχείριση αυτών, θέτοντας έτσι, τις βάσεις για το noise rock, το industrial και το drone. Το "Ascension" είναι μια σπουδή στον θόρυβο μέσα από ένα πέρα για πέρα κλασικά καλλιτεχνικό πρίσμα, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά, συμβατικά ροκ όργανα. Ευφυέστατο και προβοκατόρικο όσο ελάχιστα άλμπουμ στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Το τραγούδι: "The Spectacular Commodity"
 


Swans - Filth  
8   Swans - Filth
Neutral (1983)

Αφού ο Gira έκατσε και «σπούδασε» δίπλα στον Branca και επηρεασμένος από την μιζέρια και τον αβάσταχτο ήχο των Teenage Jesus And The Jerks, οι Swans ντεμπούταρουν δισκογραφικά με τον δίσκο που έγινε συνώνυμος της βίας και του μηδενισμού. Χωρίς ίχνος πολιτισμού και χωρίς περιθώριο για ανάσα, το "Filth" είναι ένα αυθεντικά ακραίο έργο. Δίνοντας τεράστια έμφαση στα τύμπανα που βομβαρδίζουν ακατάπαυστα σε αργούς, επαναλαμβανόμενους ρυθμούς και με τις κιθάρες να ξυρίζουν, ο Gira δημιουργεί ένα εκκωφαντικό μουσικό σοκ, που καταφέρνει και σοκάρει μέχρι και σήμερα. Αν και στην πορεία τους, οι Swans, έβγαλαν με διαφορά καλύτερα άλμπουμ από αυτό, το "Filth" όμως είναι που μπάντες σαν τους Napalm Death και Neurosis, τους έκανε να ασχοληθούν με την σκοτεινή και ακραία πλευρά της μουσικής. Τα δόντια του Gira στο εξώφυλλο, τα οποία μοιάζουν σαν να είναι έτοιμα να κατασπαράξουν ανά πάσα στιγμή, είναι ακόμη ένα δείγμα της ψυχοπάθειας του κορυφαίου αυτού δημιουργού που ονομάζεται Michael Gira.

Το τραγούδι: "Stay Here"
 


The Golden Palominos - The Golden Palominos  
9   The Golden Palominos - The Golden Palominos
Celluloid (1983)

Μια από τις κορυφαίες μορφές στο κίνημα του no wave, είναι το δίχως άλλο, ο κιθαρίστας με τη σκυλίσια blues φωνή, Arto Lindsay. Αν και το μεγάλο μπαμ το έκανε με τους DNA που είδαμε στο "No New York", εκεί έμοιαζε πολύ μόνος. Με τους Golden Palominos συνεργάζεται με τον περκασιονίστα Anton Fier (η μπάντα στην ουσία αποτελεί δικό του «παιδί») και με άλλους μεγάλους δημιουργούς, σημαντικότερος εξ αυτών ο avant-garde σαξοφωνίστας, John Zorn. Η μουσική των Golden Palominos, όπως φαντάζομαι γίνεται εμφανές από τα συμφραζόμενα, είναι ακραία πειραματική ενώ διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες εξαιτίας της έντονης χρήσης των turntables εξερευνώντας περισσότερο την hip hop σκηνή. Φυσικά, η μπάντα δεν μένει μόνο εκεί αφού στο ομώνυμο ντεμπούτο τους συναντάμε κάθε λογής μουσική διαστροφή, από κλαρίνα, μέχρι σαξόφωνα κάτω από το νερό (!) που πολλές φορές δυσχεραίνουν την συγκέντρωση του ακροατή αλλά παρόλα αυτά, υπογραμμίζουν την αυθεντία τους, καθιστώντας τον δίσκο ως ένα άκρως απολαυστικό άκουσμα.

Το τραγούδι: "I.D."
 


Sonic Youth - Bad Moon Rising  
10   Sonic Youth - Bad Moon Rising
Blast First (1985)

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Sonic Youth εξερεύνησαν έντονα τη φάση του no wave, όχι μόνο με τον παρόντα δίσκο αλλά και με τους δύο προηγούμενους ("Sonic Youth" του 1982 και "Confusion Is Sex" του 1983) αλλά αυτόν εδώ θεωρώ πιο περιπετειώδη, μίζερο και αμιγώς no wave σε σχέση με τους προκατόχους του, δίσκο. Αν και αυτή η περίοδος των Sonic Youth θεωρείται σχεδόν απαγορευτική σε σχέση με τα αριστουργήματα που ακολούθησαν αυτής (της περιόδου), κρύβει παρόλα αυτά, μια μιζέρια και μια μονολιθικότητα που την καθιστά συναρπαστική. Σε σχέση με τις πιο σφιχτοδεμένες κυκλοφορίες τους που ακολούθησαν, το "Bad Moon Rising" έχει έναν πιο απελευθερωμένο χαρακτήρα, με ατμοσφαιρικές δυσαρμονίες, απόμακρα τύμπανα που έχουν κάτι το τρομακτικό και τα ονειρικά φωνητικά των Thurston Moore και Kim Gordon που αντιπαραβάλλονται άψογα μέσα σε αυτό το χαοτικό, μουσικό γαϊτανάκι. Στο "Death Valley '69" συμμετέχει η Lydia Lunch, καθιστώντας το το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.

Το τραγούδι: "Death Valley '69"
 


  • SHARE
  • TWEET