The Veils

Ορισμένα σχήματα, μέσα στη χάβρα της μουσικής σκηνής, παρά τη συνεχή ποιοτική παρουσία τους, ποτέ δεν περάσαν στο προσκήνιο. Οι Veils είναι μια τέτοια μπάντα, ενεργή τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, που γενικώς έχει περάσει από αρκετά σκαμπανεβάσματα στη σύστασή της, με κεντρικό κορμό πάντα τον Finn Andrews. Φέτος, σηκώνουν το πέπλο και παρουσιάζουν τον πέμπτο δίσκο τους, "Total Depravity",και ίσως τον καλύτερο στη δισκογραφία τους, επιδιώκοντας να κάνουν το μεγάλο βήμα που τους αξίζει.

Το να ηχογραφείς στο σπίτι του David Lynch λέει από μόνο του κάτι για το ύφος της δουλειάς σου. Ο ακροατής θα πρέπει να αναμένει ότι θα ξετυλιχθεί μέσα από τη μουσική ένα διάχυτο συναίσθημα καθαρτικής ανησυχίας, ενώ ο Finn Andrews παίζει με τις σκοτεινές μελωδίες του.

Ξεκινώντας από το πανέμορφο εξώφυλλο κιόλας του άλμπουμ, φαίνεται ότι οι Veils δίνουν την πιο ζοφερή χροιά που είχαν ποτέ σε δίσκο τους. Ο ήχος τους ξεκάθαρα έχει μεταλλαχθεί σε κάτι υπέροχα ιδιαίτερο, παίρνοντας μια πιο σκούρα απόχρωση. Αν και η αλήθεια είναι ότι πάντοτε οι Veils είχαν έναν σκοτεινό τόνο ο οποίος γινόταν ιδιαίτερα έκδηλος με τη στιχουργική του Andrews, έχοντας τη δυνατότητα να χειρίζεται τις λέξεις με τέτοια δολοφονική ευχέρεια που δεν μπορεί παρά να θυμίσει τον Nick Cave. Αυτή η ομοιότητα δεν περιορίζεται μόνο στον έντονο λυρισμό που διακατέχει τη δουλειά των Veils, αλλά η ερμηνεία του Finn με τις ανατριχιαστικές διηγήσεις και τον εκφραστικό χειρισμό της φωνής την επεκτείνουν και στο μουσικό κομμάτι.

Ο δίσκος αποτελείται από δώδεκα κομμάτια που εναλλάσσονται μεταξύ απόκοσμης και μελαγχολικής ατμόσφαιρας και σε κανένα από αυτά δεν φαίνεται ο δίσκος να λυγίζει. Η αρχή γίνεται με το "Axolotl", κάνοντας ένα ταξίδι σε μία μεταφυσική μεταμόρφωση. Επιτηδευμένα χαμηλή ποιότητα στην παραγωγή και έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία που αγκαλιάζουν και μεταφέρουν τον ακροατή σε ένα άλλο περιβάλλον, στο οποίο βουλιάζει σταδιακά όλο και περισσότερο. Αντίστοιχα απόκοσμο και ανατριχιαστικό είναι το "King Of Chrome", με τον Finn να αφηγείται σαν προφήτης της αποκάλυψης προκαλώντας μούδιασμα. Ο δίσκος κλείνει στο ίδιο ύφος με το έντονα ηλεκτρονικό ομώνυμο κομμάτι "Total Depravity", με αργή, καθηλωτική κλιμάκωση. Στο ενδιάμεσο βρίσκονται κομμάτια με πιο καθαρή παραγωγή και λιγότερο ηλεκτρονικά στοιχεία, από τα οποία ξεχωρίζουν το πιασάρικο "Low Lays The Devil", η μελαγχολική και ευαίσθητη μπαλάντα "Swimming With The Crocodiles" και το υπέροχα ρυθμικό "House Of Spirits". Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην άλλη μπαλάντα του δίσκου και ίσως από τις πιο δυνατές στιγμές του, το "Iodine & Iron", με τον διάχυτο συναισθηματισμό που ζωγραφίζεται από το πιάνο.

Το υπέροχο κλίμα που επιβάλει αυτός ο δίσκος να μπει ο ακροατής, το πετυχαίνει τόσο με αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που έχει ο ήχος σε κάθε κομμάτι, τόσο που αγκαλιάζουν τον ακροατή και τον βυθίζουν στον σκοτεινό κόσμο των Veils, όσο και με τα εκφραστικά, έντονα συναισθηματικά φωνητικά που αναμοχλεύουν τον εσωτερικό σου κόσμο.

Ένας πραγματικά όμορφος δίσκος πλήρης σε κάθε επίπεδο. Ιδιαίτερα λυρικός, καλεί ξανά και ξανά για πολλαπλές ακροάσεις, με τις οποίες η ομορφιά του δεν ξεφτίζει αλλά αντίθετα αναδεικνύεται παραπάνω. Βγάζει μια διαστροφή και μια ευαισθησία παράλληλα, μέσα από την καλοδουλεμένη ατμόσφαιρα που υπάρχει σε κάθε σύνθεση, αποτελώντας το μουσικό ταξίδι που ένα άλμπουμ θα έπρεπε να είναι.