Evanescence

Για ένα σχήμα με το εμπορικό μέγεθος των Evanescence, οι χρόνοι που μεσολαβούν ανάμεσα στις επισκέψεις τους στο στούντιο δεν είναι αιτία για απορίες. Κάποιοι θα σχολιάσουν ότι δεν μιλάμε για ένα όνομα με πολυετή παρουσία, και θα έχουν μόνο μισό δίκιο. Από τη μία τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από το ντεμπούτο της μπάντας γεμίζουν κατά πολύ διψήφιο. Από την άλλη, χωρίς σκέψη μπορεί κανείς να βρει περιπτώσεις που έλαβαν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων σε λιγότερο χρόνο. Τώρα θα βρεθούν εκείνοι που θα πουν ότι συνήθως τα «δισκογραφικά διαλλείματα» σε αντίστοιχες περιπτώσεις δεν ξεκινούσαν από το ξεκίνημα της καριέρας τους. Εδώ το δίκιο είναι με το μέρος τους, αλλά καλώς ήλθαμε στον γενναίο νέο κόσμο.

Η Amy Lee και η παρέα της, στο διάστημα των έξι χρόνων που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου μέχρι σήμερα, μόνο ανενεργοί δεν ήταν. Διαρκείς περιοδείες ανά τον κόσμο, που τους έφεραν δύο φορές από τα μέρη μας, συμμετοχές σε tributes, επετειακές και μη επανακυκλοφορίες, πειραματισμοί με soundtrack και (ειδικά για την πρωταγωνίστρια της μπάντας) σόλο κυκλοφορίες παντός είδους. Τα παραπάνω από μόνα τους μπορεί να μοιάζουν αρκετά για να καλύψουν τον κενό χρόνο, όμως το κύριο ζήτημα είναι ότι έτσι κι αλλιώς το συγκρότημα ακολουθεί το δικό του ρυθμό. Η διαφορά ανάμεσα στην προκειμένη περίπτωση κι εκείνες του παρελθόντος είναι ότι το νέο πόνημα της πεντάδας δεν περιέχει νέα μουσική, αλλά distortion-free εκδοχές παλιότερων κομματιών.

Η αλήθεια είναι ότι οι ενδείξεις για την ορχηστρική-meets-ηλεκτρονική προσέγγιση υπήρχαν από καιρό. Ήδη από την προετοιμασία του "Evanescence" η Lee είχε δείξει ενδιαφέρον προς πιο ψηφιακές συνθετικές φόρμες, ενώ τα συμφωνικά-ish στοιχεία υπήρχαν πάντα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στη μουσική του σχήματος. Σε μια αρκετά τολμηρή κίνηση, για τα δεδομένα της μπάντας, του mainstream κοινού και της business λογικής γενικότερα, οι κιθάρες και τα ντραμς βγαίνουν εκτός εξίσωσης και το βάρος πηγαίνει στα φωνητικά, τις ενορχηστρώσεις και τα μπλιμπλίκια. Το πρώτο μέρος ήταν δεδομένο ότι θα δούλευε, τα υπόλοιπα δύο εκ του αποτελέσματος κυμαίνονται ανάμεσα σε εντυπωσιακά (βλ. "Never Go Back", "The End Of The Dream") και κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά (βλ. "Lithium") επίπεδα.

Δεδομένου του μεγέθους των Evanescence, η εμπορική επιτυχία του "Synthesis" ίσως να μην ήταν τόσο αναπάντεχη. Αν και, μεταξύ μας, το να στριμωχτεί ένας δίσκος με άρπα, βιολιά και πνευστά στις κορυφές του Billboard ποτέ δε θα είναι κάτι εύκολο. Πέρα από αυτό, όμως, καλλιτεχνικά το επίπεδο βρίσκεται σε πραγματικά υψηλά επίπεδα κι αυτό είναι κάτι που πιστώνεται αυστηρά στη Lee και τους συνεργάτες της. Γιατί, όσο κι αν κάποιοι στραβώνουν, θέλει πολύ ταλέντο για να γράψεις κομμάτια σαν το "Your Star" κι ακόμα περισσότερο για να τα κάνεις να ακούγονται εξίσου δυνατά χωρίς κάποια από τα βασικά τους συστατικά. Όπως και το να καταφέρεις να βγάλεις τόση οργή όση το "Imperfection" μόνο με φωνή, ορχήστρα και ήπιο programming.