Jethro Tull σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 19-20/07/10
Κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία. Μία καριέρα που επιβιώνει και επιβραβεύεται σε πορεία 40 και ετών και τρεις με τέσσερεις χιλιάδες κόσμου που ξαναδίνουν τον οβολό τους γνωρίζοντας πολύ καλά πως θα πάρουν την αξία του πίσω και με το παραπάνω, δεν μπορούν να κάνουν λάθος. Οι Jethro Tull είναι διαχρονικοί για πολλούς λόγους και αρκετούς από αυτούς τους είδαμε κάποιο Δευτεριάτικο βράδυ σε ένα ξέφωτο της Μαλακάσας.
Αν έχετε αρχίσει ήδη να σκέφτεστε για υπερβολικά λόγια και εξάρσεις οπαδισμού απλά απαντήστε στο ερώτημα, ποιό συγκρότημα θα μπορούσε να χάσει τον κιθαρίστα του και αναντικατάστατο μέλος του σχεδόν σε όλη την καριέρα του, μόλις τρεις ημέρες πριν και παρόλα αυτά να εμφανιστεί τόσο δεμένο επί σκηνής αλλά και να κάνει τις αναγκαστικές αλλαγές στο setlist και αυτό όχι μόνο να μη δυσαρεστήσει αλλά να ενθουσιάσει κιόλας τους παρευρισκόμενους.
Αν δεν έγινε σαφές, ο Martin Barre απουσίαζε από την εμφάνισή τους αυτή καθώς ένα ατύχημα στο χέρι έμελλε να τον καταστήσει ανίκανο να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Αντ' αυτού κλήθηκε ο κιθαρίστας στις προσωπικές περιοδείες του Ian Anderson, o νεαρός Florian Opahle που στάθηκε άξιος αντικαταστάτης. Ο πάντα ετοιμόλογος ηγέτης των Jethro Tull δεν έχασε την ευκαιρία μάλιστα να αστειευτεί με την καταγωγή του κιθαρίστα λέγοντας πως αυτή είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες που μας βοηθάει η Γερμανία, σχολιάζοντας εμμέσως και την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.
Θα μπορούσε να πιθανολογήσει κανείς ότι αυτός ήταν και ο λόγος που η συναυλία ξεκίνησε σε ήπιους ρυθμούς. Οι jazzy και χαλαροί blues ρυθμοί κυριάρχησαν στην αρχή ακόμα και σε κομμάτια που έδιναν τα περιθώρια για απογειώσεις όπως τα "Nothing Is Easy" ή το "A New Day Yesterday". Αυτό όμως ήταν απλώς μία επιτηδευμένη ήπια εισαγωγή στον κόσμο των Jethro Tull ο οποίος, ομολογουμένως, έχει αλλάξει ελαφρώς πλέον.
Αυτό ίσως έγινε πιο φανερό από κάθε άλλη στιγμή στα δύο νέα τραγούδια που απηχούσαν έντονα τον ακουστικό folk προσανατολισμό του Ian Anderson. Πιθανόν αυτά να αποτέλεσαν τη μόνη «κοιλιά» στο πρόγραμμα αλλά κυρίως το δεύτερο εξ αυτών, "A Change Of Horses", ήταν τόσο μαγευτικό στην εκτέλεσή του, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με τον έναστρο ουρανό δίπλα στη φύση, που δυσκολεύομαι να επιμείνω σε αυτόν τον ισχυρισμό.
Αν, όμως, το πρώτο μισό της συναυλίας ήταν πιο συγκρατημένο σε εντάσεις, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τις συγκινήσεις που προσέφερε. Ξεκινώντας από τα απρόσμενα αλλά καλοδεχούμενα "Beggar's Farm", "Serenade To A Cuckoo" και "Back To The Family" αλλά και με το κλασικό αλλά πάντα ανατριχιαστικό "Thick As A Brick", ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει κάπου ανάμεσα στα κρυστάλλινα κελαηδίσματα του φλάουτου του Anderson.
Ή σχεδόν, γιατί σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο που έχει να κάνει με την επί σκηνής παρουσία του, η φωνή του δεν έκρυβε την ηλικία της. Τα γυρίσματα της φωνής στο "Thick As A Brick" έμεναν λειψά και γενικότερα η προσπάθεια να αποδοθούν τα τραγούδια όπως τα αγάπησε ο κόσμος είχε και το κόστος της, που δεν ήταν άλλο από την διακεκομμένη φωνητική ερμηνεία του Anderson. Αυτό έμεινε ως το τέλος το μόνο μελανό σημείο της βραδιάς.
Από το "Cross-Eyed Mary" και μετά ανέβηκε και η ένταση της συναυλίας αποδεικνύοντας ότι οι Jethro Tull ξέρουν ακόμα να ροκάρουν. Τα επίσης απρόσμενα "Farm On The Freeway" και "Dharma For One" (που έκλεισε και το «αφιέρωμα» στους δύο πρώτους δίσκους τους) σκόρπισαν χαμόγελα σε όλους τους θεατές και έδωσαν την ευκαιρία και στους άλλους μουσικούς να γίνουν για λίγο το επίκεντρο τους ενδιαφέροντος, αν και εκεί για πρώτη φορά ο νεοφερμένος κιθαρίστας ξέφυγε ελαφρώς για πρώτη και τελευταία φορά από το πνεύμα των Tull επιδιδόμενος σε ένα μεταλλίζον σολο που περιελάμβανε μέχρι και Van Halen-ικό tapping.
Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, όμως, ήρθε στη φοβερή εκτέλεση του "My God" που χάρισε κάμποσες ανατριχίλες και, λες και «ο Θεός του» για λίγο τον ευλόγησε, ο Ian Anderson ακόμα και φωνητικά θύμισε τον καλύτερο εαυτό του. Το φινάλε, που ήρθε με standing ovation, δεν υπήρχε αμφιβολία ποια τραγούδια θα περιελάμβανε εκτός και αν είχες βρεθεί τυχαία στη συναυλία.
Διασκεδάζω απίστευτα με όσους προσπαθούν να βάλουν ημερομηνία λήξης στη μουσική (προφανώς γιατί την αντιλαμβάνονται ως προϊόν και όχι ως τέχνη) και ειρωνεύονται το επίκαιρο ή μη των Jethro Tull και των αντίστοιχων συγκροτημάτων. Ακόμα δε περισσότερο το διασκεδάζω όταν οι προστατευόμενοι των ίδιων ειδημόνων το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι μία ώρα και ένα τέταρτο κακού ήχου και επαγγελματικής βαρεμάρας σε 500 άτομα κοινό. Ε λοιπόν, με βραδιές σαν τη χθεσινή η μουσική πάει χρόνια πίσω και μεγαλύτερη φιλοφρόνηση από αυτή δε θα ακούσετε από εμένα.
Setlist:
Nothing Is Easy
Beggar’s Farm
Life Is A Long Song
Serenade To A Cuckoo
A New Day Yesterday
Back To The Family
Thick As A Brick
Bourée
The Hare In The Wine Cup
A Change Of Horses
Cross-Eyed Mary
Farm On The Freeway
Dharma For One
My God
Aqualung
--------------------------
Locomotive Breath
Το ξωτικό απ' ότι φάνηκε, δεν νοιάζεται για αυτά και αφοσιώθηκε σε αυτό που γνωρίζει να κάνει καλύτερα εδώ και τόσες δεκαετίες. Αν και λιγότερο ομιλητικός σε σχέση με προηγούμενες εμφανίσεις, το φλεγματικό χιούμορ και οι ατάκες που χτυπούν κατευθείαν στον στόχο δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν. Από το στόμα του εξηντατριάχρονου Ian δεν γλύτωσαν ούτε το progressive rock των 70s, ούτε οι πρόσφατες ελληνογερμανικές σχέσεις αλλά ούτε καν τα ίδια του τα τραγούδια.
Δυστυχώς στο πλευρό του δεν βρισκόταν ο παλαίμαχος Martin Barre λόγω ατυχήματος στο χέρι αλλά ο αντικαταστάτης του, ο ενθουσιώδης αλλά και σεμνός Γερμανός Florian Opahle τα κατάφερε περίφημα κρατώντας το μουσικό επίπεδο εξίσου ψηλά με τις προηγούμενες εμφανίσεις των Βρετανών.
Αν και λίγοι καλλιτέχνες έχουν τολμήσει να φανερώσουν την επιρροή των Jethro Tull στις συνθέσεις τους, η αξία τους στην rock, folk και world μουσική είναι αναμφισβήτητη. Από την τεράστια δισκογραφία τους, αυτή τη φορά επιλέχτηκαν τόσα κομμάτια από τους πρώτους δίσκους που άφησαν τους παλαιότερους με ανοιχτό το στόμα. Θα νόμιζε κανείς ότι βρισκόμασταν στις αρχές της δεκαετίας του '70 αφού το μεγαλύτερο μέρος του σετ προερχόταν από το "Aqualung" και πίσω.
Την αγάπη του για τις μουσικές του κόσμου μας έδειξαν με το "A Change Οf Horses" κομμάτι το οποίο συνέθεσαν μαζί με την Ινδή Anoushka Shankar ενώ κορυφαία στιγμή του πρώτου μέρους της βραδιάς θα μπορούσε να θεωρηθεί το μαγευτικό "Bourée", πρόγονος ολόκληρης της μελλοντικής lounge σκηνής. Η συνέχεια άνηκε σε πιο rock συνθέσεις και κλασικές επιτυχίες όπως το ανέκαθεν ανατριχιαστικό "My God" και τα γνωστότερα κομμάτια του "Aqualung" όπως το ομώνυμο, το "Cross Eyed Mary" και φυσικά το "Locomotive Breath".
Σε αντίθεση με άλλα συνομήλικα συγκροτήματα, παρατηρώ ότι απολαμβάνω πολύ περισσότερο τις συναυλίες των Jethro Tull με το πέρασμα των χρόνων. Η μουσική τους απέχει όσο είναι δυνατόν από τα "κλισέ" της rock, ακούγεται πάντα επίκαιρη όσο και αν μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Την επόμενη φορά σίγουρα θα είμαστε πάλι εκεί.
Setlist:
Nothing Is Easy
Beggar’s Farm
Life Is A Long Song
Serenade To A Cuckoo
A New Day Yesterday
Back To The Family
Thick As A Brick
Bourée
The Hare In The Wine Cup
A Change Of Horses
Cross-Eyed Mary
Farm On The Freeway
Dharma For One
My God
Aqualung
------------------------------------
Locomotive Breath
