Δίνη

Η Βροχή Δυναμώνει

Δίνη (2006)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 28/05/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν η ελληνική ροκ δισκογραφία κοιμάται τον ύπνο του αδίκου, οι ανεξάρτητοι δημιουργοί μεγαλουργούν. Δεν τους νικάει δε πάντα η πενία επιλογών και δεν οδηγούνται πάντα στο μονόδρομο της βρώμικης ροκ του υπογείου. «Δίνη» το όνομα της αθηναϊκής μπάντας και υδροστρόβιλος στην ξεραΐλα η γλυκιά της μουσική πρόταση.

Εκμαυλίζοντας τα όρια του εντέχνου ελληνικού τραγουδιού, με ισορροπημένες πειραματιζόμενες ροκ ανηθικότητες, ακούμπησαν τη μουσική τους στο ημι-concept άλμπουμ "Η Βροχή Δυναμώνει", που πρωτοκυκλοφόρησε ανεξάρτητα το 2006. Από στόμα σε στόμα, από αυτί σε αυτί, από χέρι σε χέρι, το cd κατέληξε και στο πεινασμένο δισκοφάγο sony, που, δεξιά μου, με κοιτάει αυτή τη στιγμή χορτασμένο και κατευχαριστημένο. Δε θα κρατήσω λοιπόν το μυστικό.

Το ύφος της Δίνης βασίζεται στην ελληνόφωνη και ελληνικότατη μελωδική ατμοσφαιρική μπαλάντα, παρεμβάλλοντας σποραδικά διεστραμμένη ηλεκτρική ένταση. Η υποδοχή με το κομμάτι "Ο Ήλιος Σου Τραβάει Τα Σκεπάσματα" είναι ύπουλη. Το ξύπνημα έρχεται απότομα με ένα απολαυστικά βαρύ riff, που εισάγει μια μουσική θεματολογία ψημένη στον πέτρινο φούρνο των Jethro Tull. Η συνέχεια γίνεται ακουστική, με τη ζεστασιά του "Μεθυσμένα Πουλιά" και το στοργικό "Κάποτε", και καταπραΰνει τη διάθεση. Ο ρυθμός γίνεται κεφάτος στο "Τί Θ' Άξιζε Στ' Αλήθεια", που αποτελεί την πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ, ώστε να μας βρει απροετοίμαστους το εξαιρετικό "Στο Γαλάζιο Ποταμό", το οποίο επεξεργάζεται το ελληνικό folk με τον τρόπο που δίδαξε ένας Αλκίνοος.

Τελετουργικό εσωστρεφές δοκίμιο, το εκφραστικό "Γιατί;" εμβαθύνει την αίσθηση του παρόντος με τρόπο ζηλευτό, ενώ το "Παραμύθι" επιδίδεται στην ίδια άσκηση και αποτυγχάνοντας παραδίδεται σε ένα πιο «βαρύ» μέρος που αγκομαχεί από την έλλειψη groove. Το ευοίωνο "Τρέλα" καλλωπίζεται από ένα ευκολόπιοτο ρεφρέν και αν δεν έφερε το φορτίο της λίγο-πιο-περίπλοκης-από-ότι-«πρέπει» δομής του, θα μπορούσε να λατρευτεί από τα fm. Ακολουθεί "Μπόρα", μπόρα instrumental με τις πιο ενδιαφέρουσες ηλεκτρικές του δίσκου, που πλησιάζουν επικίνδυνα μια μπάσταρδη progressive αισθητική. Το ζεϊμπέκικο "Απόσταγμα" τείνει να κλείσει το δίσκο, αλλά μια heavy έκπληξη παραμονεύει και χτυπά.

Τα κουσούρια του δίσκου είναι αμελητέα. Ορισμένα σημεία βουλιάζουν εξαιτίας της «μετριοφροσύνης» της φωνής, ενώ όλες οι πρόζες πάσχουν από παντελή έλλειψη υποκριτικού ταλέντου. Οι στίχοι κινούνται σε καλό επίπεδο, δεν αποφεύγουν όμως κάποιες άχρηστες χασμωδίες και παρατονισμούς στο βωμό του ρυθμού, ούτε επιδιώκουν να κλέψουν την προσοχή χάρη στην ένταση του μηνύματός τους. Πρωταγωνιστεί η μουσική, με ένα ρομαντικό φλάουτο, ένα ουσιώδες μπάσο, οξυδερκείς κιθάρες, ατμοσφαιρικά πλήκτρα και εμπνευσμένα διακριτικά drums.

Μια ενδιαφέρουσα και καλαίσθητη κατάθεση, λοιπόν, που πρόσφατα βρήκε το δρόμο της προς τα ράφια ορισμένων δισκοπωλείων. Για περισσότερες πληροφορίες: www.dini.gr

  • SHARE
  • TWEET