Dun Ringill

Library Of Death

Argonauta (2020)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 03/08/2020
Doom of a new age, the Nordic style
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένας αρχαίος λόφος - οχυρό στη Σκωτία, δίνει το όνομά του στο όγδοο τραγούδι του "Stormwatch" των Jethro Tull πριν 41 χρόνια. Το οποίο με τη σειρά του, γίνεται ο «νονός» τούτης της σουηδικής μπάντας. Τί σχέση θα μπορούσαν να έχουν οι Tull με αυτή τη ραγδαία ανερχόμενη doom μπάντα, θα φανεί στις γραμμές που ακολουθούν.

Το περσινό τους ντεμπούτο "Welcome", όπου παρουσιάστηκε, αποθεώθηκε. Και όχι άδικα. Η εξάδα, με μέλη από The Order Of Israfel, Intoxicate, Doomdogs μεταξύ άλλων, εντυπωσίασε με την ποικιλία των συνθέσεών της: doom metal με εξαιρετικό groove, ευθύβολo hard rock με σόλο να χορτάσει και ο κάθε πεινασμένος. Η αξεπέραστη αύρα του "The Carnival Bizarre" πότισε τα αυλάκια του δίσκου, ενώ το "Wheels Of Confusion" έκανε την επανεμφάνισή του 47 χρόνια αργότερα. Τους εντοπίσαμε φέτος και για να αποφύγουμε το «δις εξαμαρτείν», καρφιτσώθηκαν χωρίς ενδοιασμό, αναμένοντας το "Library Of Death". Η απορία για την κατεύθυνση - διαφοροποίηση που θα ακολουθούσαν, απαντήθηκε ξεκάθαρα με το που δημοσιεύθηκαν εξώφυλλο και τίτλος δίσκου. Το single που εμφανίστηκε πριν μερικούς μήνες, ήταν για να ρίξει στάχτη στα μάτια μας. Ή για να σπάσει τη νεκρική τους ακολουθία, για όσο αυτό διαρκεί.

Η πολυχρωμία του εξώφυλλου στο "Welcome" ακολουθείται από ασπρόμαυρο εδώ, με τους χαρακτηριστικούς τίτλους τραγουδιών να μην αφήνουν ουδεμία αμφιβολία. Βουτάνε στο σκοτάδι, επιτείνοντας τον doom χαρακτήρα τους. Αρκούνται εκεί; Όχι, φροντίζουν με μαεστρία να τον εμπλουτίσουν με nordic μελωδίες. Σαν κι αυτές που μας χαρίζουν οι Warduna, ενώ παρακολουθούμε "Vikings" επί εποχής Ragnar. Αναπολώντας τον. Με nyckelharpa, hurdy gurdy, τσέλο και βιολί δημιουργούν έστω και για δευτερόλεπτα, την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο Kattegat, παρών σε κάποια συνήθως αιματηρή τελετή. Συνεχίζοντας με τους επίτημους καλεσμένους της μπάντας, το φλάουτο σαν να έχει διττό ρόλο. Αποτελεί τη σύνδεσή της με τους Jethro Tull, συνάμα με μία τρομπέτα να δίνουν το στοιχείο της έκπληξης, καθώς κυριολεκτικά εμφανίζονται από το πουθενά. Το εκκλησιαστικό όργανο του Per Wiberg, η εκκλησιαστική χορωδία, ένας αφηγητής κι ένας βαρύτονος, κλείνουν τον κύκλο τούτης της παράδοξης μα τόσο ελκυστικής παρέας.

Και η μπάντα καθ' αυτή να συμπληρώνει τούτο το «θανατερό» γαϊτανάκι. Η κιθαριστική τριάδα συνεχίζει να έχει ως ορμητήριο τη δυάδα Sabbath - Cathedral, με τα αργόσυρτα ριφ να τονίζουν το σκότος που θέλει να επιβάλλει τούτος ο δίσκος. Κι όμως, αν υπάρχει κάτι που ρίχνει λίγο φως εδώ, αυτά είναι τα κατά βάση χαρντροκάδικα σόλο, από τα καλύτερα που θα ακούσουμε φέτος. Ακόμα και το «παράταιρο» μουσικά ΝΒΚ, μόνο αχτίδα φωτός δεν το λες: Natural Born Killers με επίλογο τον ήχο μιας καραμπίνας. Ο υπεύθυνος για τη φωνητική απόδοση όλων των παραπάνω, ο «φωνακλάς» Tomas Eriksson, μεταμορφώνεται ως επιτάσσουν οι συνθέσεις: άλλοτε σαν μάγιστρος, άλλοτε σαν παράφρων και άλλοτε σαν διασκεδαστής αρχαίας αυλής, φτάνει σε φωνητικές ακροβασίες όμοιες και ισάξιες του Lee Dorian. Με τα γοητευτικά φάλτσα του να συμπληρώνονται από παρ' ολίγον thrash ξεσπάσματα (βλ. Intoxicate).

Κι αν όλα αυτά, σε κάποιους θα ήταν συστατικά για έναν μεγαλοπρεπή αχταρμά, στους Dun Ringill είναι υλικά εδραίωσης και καταξίωσης. Ξεπερνάνε τον σκόπελο που το ίδιο το ιδίωμα περιέχει, με το προσωπικό τους στίγμα να είναι ολοφάνερο πλέον. Εκούσια ή ακούσια, οι δύο δίσκοι σαν τίτλοι φέρουν μία συνέχεια. Στο ρεφρέν της ομώνυμης σύνθεσης: Welcome to the library of death, ενδεχομένως πιο προσιτός ο πρώτος, ξεκάθαρα πιο εστιασμένος ο δεύτερος. Και ο επόμενος;

  • SHARE
  • TWEET