Work Of Art

Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας να κάνεις κλασική AOR μουσική; Πόσο ακόμα πιο σπάνιο μια μπάντα να μην αναμασά τα ίδια και τα ίδια και να έχει όντως κάτι όμορφο να προσφέρεις μέσω αυτής; Η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι υπερθετικού βαθμού. Πολύ δύσκολο και πολύ σπάνιο. Οι συνθήκες δεν ευνοούν τη δημιουργία aor μουσικής, μιας και αυτή έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να θεωρείται μαζικά αρεστή, αλλά και αυτή που βγαίνει, σπάνια θα αξίζει τον κόπο του ακροατή.

Όπως και σε πολλά είδη της rock πάντως, οι Σουηδοί έχουν κάτι να πουν σχετικά με το θέμα. Οι Work Of Art μπορεί να πάσχιζαν για χρόνια να κάνουν το ντεμπούτο τους, μόλις όμως αυτό έγινε, το 2008, κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή μεγάλου μέρους του melodic rock ακροατηρίου. Με το δεύτερό τους άλμπουμ, "In Progress", απέδειξαν πως δεν επρόκειτο για τυχαίους μουσικούς. Το τρίο των Lars Safsund (φωνή), Robert Sall (κιθάρα, πλήκτρα) και Herman Furin (ντραμς) φάνηκε σχεδόν αλάνθαστο όσον αφορά τη σύνθεση των τραγουδιών, όπως και την απόδοση στο στούντιο. Δεν είναι τυχαίο πως οι δύο πρώτοι είναι απ' τα πιο περιζήτητα πρόσωπα στον χώρο τους τα τελευταία χρόνια, με συμμετοχές και σε άλλα επιτυχημένα project.

Ο καιρός πέρασε λοιπόν και ήρθε η ώρα για την τρίτη δισκογραφική προσπάθεια του συγκροτήματος. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε κάποια αμφιβολία για την μουσική κατεύθυνση του εν λόγω δίσκου. Πολλοί έχουν συγκρίνει τους Work Of Art με τους Toto και αυτό -αν και υποκειμενικότατο- λέει πολλά. Το καθαρόαιμο aor είναι και πάλι εδώ, δοσμένο με τέτοιο τρόπο μάλιστα, που ακούγεται πιο φρέσκο από ποτέ. Σίγουρα, δεν πρόκειται για πρωτοποριακά πράγματα που δεν έχουμε ξανακούσει, οι Σουηδοί όμως έγραψαν και ηχογράφησαν τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ με τόση μαεστρία που δεν μπορείς παρά να τους παραδεχτείς.

Πόσο μάλλον όταν έχουν βελτιωθεί σε όλους τους τομείς. Τα πανταχού παρόντα πλήκτρα είναι ακόμα εδώ, όπως και τα καλογραμμένα ρεφρέν, όμως το μενού δεν περιορίζεται εκεί. Οι κιθάρες έχουν έρθει περισσότερο στο προσκήνιο, δίνοντας ένα αναγκαίο «γκάζι» στο υλικό, ενώ η παραγωγή είναι ένα επίπεδο ανώτερη απ' αυτή του προηγούμενου δίσκου. Ακόμα, οι συνθέσεις έχουν δουλευτεί με τέτοιο τρόπο, που ένας ακροατής του μελωδικού rock δεν πρόκειται να χάσει το ενδιαφέρον του ούτε στιγμή.

Το ξεκίνημα με τα "Time To Let Go" και "How Will I Know" μας δίνει μια ιδέα για την ποιότητα του "Framework", ο οδοστρωτήρας που ακολουθεί όμως επικυρώνει πως εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Το "Shout Till You Wake Up" αποτελεί την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, όντας η στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν ακούς απλά έναν καλό AOR δίσκο, αλλά πιθανότατα τον aor δίσκο της χρονιάς. Έναν δίσκο που δεν απογοητεύει ποτέ. "The Machine", "Over The Line" και "Natalie" κλέβουν την παράσταση στο δεύτερο μισό του άλμπουμ κατά τις πρώτες ακροάσεις, όπως έκαναν οι τρείς παραπάνω για το πρώτο μισό, όμως η αλήθεια είναι πως και οι έντεκα συνθέσεις δύσκολα θα ξεχαστούν σύντομα απ’ τους οπαδούς του είδους.

Στο "Framework", λοιπόν, οι Work Of Art εμφανίζονται ωριμότατοι πλέον, έχοντας βρει τα πατήματά τους και γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά τι θέλουν να κάνουν και πώς να το πετύχουν. Έτσι απλά, με αυτή τους την κυκλοφορία, βάζουν τα γυαλιά σε όσους πιστεύουν πως εν έτει 2014, δεν υπάρχει ποιοτικό AOR.