Winter Deluge

Απλά και ξάστερα εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα EP γεμάτο μίσος και απέχθεια για την ανθρώπινη φύση. Οι Νεοζηλανδοί στοχεύουν στο να επιδείξουν ότι αρνητικό μπορεί να βγάλει ο ‘λογικός’ κάτοικος του πλανήτη, ιδιαιτέρως όταν αυτή η μοχθηρία αναπτύσσεται εν μέσω της κοινωνικής διάστασης της ζωής. Το black metal τους μεταφέρει μια επίθεση και μια σπουδή στον αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα που κρύβουμε μέσα μας.

Οι Winter Deluge λοιπόν, μας έρχονται απ’ το Auckland και έχουν 15 χρόνια ζωής. Δημιουργήθηκαν το 2005 από τα αδέρφια Nathan Baylis (drums) και Aaron Baylis (κιθάρα). Έχουν ήδη βγάλει δύο LP και ένα EP - demo, στις δε πρώιμες ηχογραφήσεις τους ο black metal ήχος τους είχε πολλά ερείσματα απ’ τις κλασικές φόρμες της Νορβηγικής σχολής. Με το "Devolution - Decay" του 2016 σταθεροποίησαν το line - up τους έχοντας πλέον σαν τραγουδιστή τον Γερμανό Thomas Meissner. Η φωνή του έχει περισσότερη αγριάδα από τους προκατόχους εκφράζοντας εντονότερα τα συναισθήματα που θέλει να μεταδώσει το group. Επίσης και η αλλαγή στη μουσική είναι εμφανής, προς το καλύτερο κατά τη γνώμη μου, γεγονός φανερό στο "Degradation Renewal".

Το group ακούγεται πολύ πιο απειλητικό και πιο σίγουρο για τις συνθέσεις του. Ή για να το εκφράσουμε διαφορετικά, πλέον ακούς τραγούδια που έχουν αρκετό βάθος. Η κάπως πιο ρομαντική νορβηγόπληκτη πλευρά του demo τους έχει αντικατασταθεί από πολύ πιο ύπουλα πράγματα. Αρχής γενομένης το βιτριολικό Aura Noir riff που σημαίνει την έναρξη του "Mass Graves". Μέσα σε δυόμιση λεπτά τρως το ξύλο της αρκούδας. Χαρακτηριστική είναι η σχετική κατάπαυση στο 0:40 όπου λες και συσσωρεύεται μαύρη ενέργεια που ξεσπά έπειτα με ακόμα μεγαλύτερη μανία καταπάνω σου. Σαν μια παλίρροια οργής και κακόχολης πίκρας.

Σε πολλά σημεία η τεχνική του Blasphemer δείχνει να έχει επηρεάσει τους Winter Deluge. Στο "Cold War" ή στο "Architects Of Extinction" έχουμε δυστροπίες a la Mayhem, δείγμα του πολυσύνθετου τρόπου με τον οποίο πλέον οι κιθάρες κεντούν τα riff τους. Αν κάτι προδηλώνει τη διαφορά των Νεοζηλανδών από τις παλαιότερες προσπάθειες τους είναι σίγουρα αυτό το πράγμα. Αλλά, σημαντικό επίσης, και το πώς συνεπικουρούν τα πιο μελωδικά στοιχεία τους στο γεμάτο κάρβουνο μουσικό κόσμο τους. Χαρακτηριστικό το κλείσιμο του "What We Leave Behind". Ακούγεται σχεδόν δραματικό, σαν μια θρηνητική ραψωδία για την ανθρωπότητα.

Εκτός όμως της συνθετικής επιτυχίας οι Winter Deluge έχουν κτυπήσει διάνα και στον ήχο. Ο γνωστός Cameron Sinclair με τη βοήθεια του Raj Singarajah έχει βγάλει κάτι που θυμίζει στάχτες από καμένη γη. Οι κιθάρες έχουν μια γκρίζα αισθητική ενώ μπάσο και τύμπανα συνδράμουν σε αυτή τη χρωματική αναίρεση δίνοντας μια αύρα καταστροφής. Τα δε φωνητικά σαν πνιγηρός άνεμος σκορπίζουν δώθε κείθε τα όποια απομεινάρια.

Η Νέα Ζηλανδία έχει κάποια σχήματα που μας δημιουργούν έκσταση και μαύρη έξαψη. Φέτος οι Ulcerate έχουν στείλει για καραμέλες πολλούς απ’ το site ενώ οι Diocletian, Heresiarch, Witchchrist (σχήματα που έχει αναμειχθεί ο Sinclair) ή οι Vassator διαλύουν τα ηχεία μας. Ίσως είναι νωρίς να τοποθετήσουμε τους Winter Deluge στη συγκεκριμένη κατηγορία (παρατηρήστε επίσης ότι μουσικά στέκονται πιο κοντά προς Σκανδιναβία, παρά στα σχήματα που αναφέραμε) αλλά αν το ερχόμενο LP τους απ’ την Osmose έχει το ίδιο άλμα ποιότητας που παρατηρούμε στο "Degradation Renewal" δε θα βρούμε μέρος για να κρυφτούμε.