The Hidden Hand

Οι The Hidden Hand επιστρέφουν με την καινούργια τους κυκλοφορία και όσοι γνωρίζουν την ιστορία του Scott Weinrich, ή αλλιώς "Wino" (Obsessed, Saind Vitus, Spirit Caravan, Place Of Skulls etc.), θα πρέπει να ξέρουν ότι επέλεξε να συμμετέχει σε αυτό το σχήμα με μοναδικό σκοπό να πειραματιστεί και να εξελιχθεί ως μουσικός. Έτσι λοιπόν το "The Resurrection Of Whiskey Foote" απομακρύνεται αισθητά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, όντας πολύ πιο σκοτεινό, αργό και εσωστρεφές.

Η μουσική δομή του δίσκου είναι αρκετά πολύπλοκη, καθώς τα κομμάτια αποτελούνται από πολλά κοψίματα, αλλαγές ρυθμών και tempo και δεν είναι τόσο straightforward όσο οι προηγούμενες δουλειές τους. Η κιθαριστική δουλειά που έχει κάνει ο Wino είναι φυσικά υπεράνω κριτικής, καθώς ο εν λόγω κύριος είναι ο μοναδικός ίσως μουσικός που μπορεί να δημιουργεί τόσο χαρακτηριστική και ιδιαίτερη doom μουσική, χωρίς να αντιγράφει τους Sabbath. Ο ίδιος ο Wino είναι φυσικά και η κινητήρια δύναμη πίσω από τη μουσική των The Hidden Hand. Το rhythm section έχει καταπληκτική απόδοση και σε συνδυασμό με την πολύ καλή παραγωγή, το αποτέλεσμα είναι πολύ καθαρό ηχητικά και όλα τα όργανα είναι ευδιάκριτα.

Στιχουργικά ο δίσκος ασχολείται με έναν κεντρικό χαρακτήρα την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική. Δεν είναι concept, καθώς το κάθε τραγούδι περιγράφει και μια διαφορετική περιπέτεια, αλλά υπάρχει ένα έντονα μελαγχολικό συναίσθημα που διακρίνει όλα τα κομμάτια. Οι στίχοι είναι απλά εκπληκτικοί και πραγματικά είναι ίσως το πιο ισχυρό εκφραστικό στοιχείο του συγκεκριμένου δίσκου (περισσότερο και από την ίδια τη μουσική). Εξάλλου σε κάθε του κυκλοφορία ο Wino έδινε ιδιαίτερη προσοχή στο στιχουργικό κομμάτι.

Στον τελευταίο αυτό δίσκο της μπάντας (δυστυχώς διέλυσαν λίγο μετά την κυκλοφορία του) μπορεί κανείς να ακούσει τα γνωστά βαριά riff (σήμα κατατεθέν) που ρέουν σε απόκοσμες μελωδίες, αλλά και αρκετά από τα πιο στακάτα σημεία που θυμίζουν την ένδοξη πορεία του Scott όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά δε λείπουν (αν και είναι λιγότερo έντονα) τα σημεία που η southern παράδοση παρουσιάζεται με έναν heavy groovy τρόπο, διανθισμένο με τα αναγνωρίσιμα σόλο του Wino.

Αυτό που με ξένισε όμως και με έκανε να κρατήσω μια απόσταση από τον δίσκο είναι η διαφορετικότητα και η progressive δομή των συνθέσεων ή, για να το πω καλύτερα, η συνοχή μεταξύ τους. Τα τραγούδια έχουν τόσες πολλές αλλαγές και διακρίνονται από στοιχεία ψυχεδέλειας, rock, metal, stoner, doom, southern rock σε βαθμό που κάπου χάνεις τη συγκέντρωση σου. Δεν υπάρχει η απαιτούμενη ροή κατά τη διάρκεια του δίσκου και αυτό για μένα φαίνεται και από το γεγονός πως αν ακούσεις το κάθε τραγούδι ξεχωριστά το απολαμβάνεις περισσότερο.

Είμαι φανατικός οπαδός του Wino και γενικότερα νιώθω πολύ μικρός για να κρίνω τη δουλειά ενός από τους σπουδαιότερους μουσικούς της τελευταίας 30ετίας, αλλά ο συγκεκριμένος δίσκος δε με ώθησε στο να τον ακούσω συνεχόμενα και δε μου κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο, όπως συνέβη στο παρελθόν με τις κυκλοφορίες του Wino. Όσοι είναι οπαδοί αυτής της τεράστιας μουσικής προσωπικότητας έχουν ακούσει ήδη το δίσκο και έχουν σχηματίσει ήδη την άποψη τους. Όσοι δεν έχουν ασχοληθεί ακόμη, ίσως να μην το κάνουν ποτέ, αλλά αν αλλάξουν γνώμη καλό θα είναι να ξεκινήσουν με κάποιο από τα διαμάντια που έχει κυκλοφορήσει ο Wino κατά το παρελθόν, όπως για παράδειγμα το "Elusive Truth" των Spirit Caravan ή το "Lunar Womb" των Obsessed.