The Darkness

Δεν θυμάμαι ακριβώς τι άκουγε το ευρύτερο rock κοινό στην Ελλάδα το 2003, αλλά μάλλον θα ήταν James, Scorpions και δυο-τρεις μπάντες ακόμα. Σίγουρα πάντως δεν πήρε ιδιαίτερα χαμπάρι το ντεμπούτο των The Darkness, "Permission To Land". Πέραν των όποιων βρετανικών υπερβολών το συνόδευσαν, μιλάμε για ένα άλμπουμ που πούλησε πάνω από 2 εκατομμύρια αντίτυπα και έκανε - δικαίως κατ' εμέ - μεγάλη αίσθηση κι επιτυχία. Είπαμε, όχι εδώ.

Μετά από ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ, οι έριδες εντός της μπάντας και η larger than life περσόνα του τραγουδιστή/κιθαρίστα Justin Hawkins οδήγησαν στην προσωρινή διάλυση το 2006 (εδώ να προτείνω ανεπιφύλακτα τα άλμπουμ των spin off project The Stone Gods και Hot Leg). Κι όταν μετά από πέντε χρόνια επανενώθηκαν το timing και η λάμψη είχαν χαθεί. Όμως, οι The Darkness παρέμειναν μια καλή μπάντα, κι αφού ενδιάμεσα προσπάθησαν να σοβαρέψουν/ωριμάσουν λίγο - όχι πολύ μη φανταστείτε - στο έβδομο στούντιο άλμπουμ τους μοιάζουν να επαναφέρουν ανερυθρίαστα τον χιουμοριστικό, χαβαλεδιάρικο, tongue in cheek που λένε και στα μέρη τους, χαρακτήρα τους.

Μετά το (προφητικά τιτλοφορούμενο) "Easter Is Cancelled" του 2019, στο "Motorheart", ο Justin και η παρέα του - ο αδερφός του Dan στις κιθάρες, ο Frankie Poullain στο μπάσο κι ο γιος του Roger Taylor των Queen, Rufus Tiger Taylor - θέλησαν να βγάλουν ένα απλό/διασκεδαστικό άλμπουμ, με τραγούδια που μιλάνε κατά βάση για την αγάπη. Τώρα, βέβαια, το ότι στα δυο καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, στο "It's Love, Jim" και στο ομότιτλο η αγάπη αυτή αφορά μια εξωγήινη κι ένα ρομπότ αντίστοιχα, ας πούμε ότι είναι λεπτομέρειες μεν, πολύ χαρακτηριστικές δε του πώς προσεγγίζουν τη μουσική τους οι The Darkness.

Κι εδώ είναι το μεγάλο θέμα με αυτήν την μπάντα. Οι The Darkness δεν είναι Spinal Tap, διότι πίσω από τα αστεία ρούχα, τους χαβαλεδιάρικους στίχους, τις υπερβολές και τις φωνητικές ακροβασίες, η μουσική τους είναι μάλλον ουσιαστική και σίγουρα την παίρνουν στα σοβαρά. Ένα μίγμα Queen, Aerosmith, AC/DC, με έντονα βρετανική εσάνς φυσικά. Με love or hate φωνητικά, αλλά πάντα με πολύ καλή κιθαριστική δουλειά.

Κάπως έτσι, το εξαιρετικό, ομότιτλο τραγούδι φλερτάρει με το παλιακό metal, το "Sticky Situations" φωνάζει Queen, ενώ το μπάσο του επιθετικού, εναρκτήριου "Welcome Tae Glagae" φέρνει στο μυαλό τον Lemmy. Όσο για το «the women are gorgeous and the food is ok» που αναφέρει στους στίχους του, θα πρέπει να ρωτήσουμε τον Τσιμπλάκο να μας πει. Το "Speed Of The Nite Time" είναι τελείως διαφορετικό από ό,τι έχει παρουσιάσει ως τώρα το συγκρότημα με τον '80s alt ήχο του, ενώ δεν γίνεται να μην εκτιμήσεις το "Eastbound" όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο Justin μιλάει για τη γενέτειρά πόλη του, το Lowestoft, κάπου στην ανατολική Αγγλία, νοσταλγώντας την αγαπημένη του pub. Ποιος άλλωστε βρέθηκε σε μια (επαρχιακή) αγγλική pub μια Κυριακή μεσημέρι, με μπύρα, pork pie και Premier League και δεν πέρασε καλά;

Το "Motorheart" δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ των The Darkness, ούτε προβλέπεται να δημιουργήσει θόρυβο ανάλογο με αυτό του παρελθόντος, και πιθανότατα δεν θα αλλάξει την άποψη που μπορεί να έχει ήδη διαμορφώσει κάποιος για αυτούς. Αλλά, είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόταν να είναι: βρετανικό, διασκεδαστικό rock, για το οποίο υπάρχει πάντα λίγος χώρος.