Six Feet Under

Unborn

Metal Blade (2013)
Από τον Φίλιππο Αλέκου, 07/03/2013
«Tο "Unborn" αποτελεί με διαφορά την καλύτερη κυκλοφορία των Αμερικανών από την εποχή του "Warpath"»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κοντεύουν να κλείσουν μια εικοσαετία ζωής στην brutal death σκηνή και δισκογραφούν τόσο τακτικά που θα περίμενε κανείς ότι μέχρι τώρα θα τους είχε επιβληθεί κάποιο πρόστιμο ή θα είχαν ληφθεί μέτρα για την προστασία της μουσικής. Αντ' αυτού οι Six Feet Under συνεχίζουν απτόητοι να κυκλοφορούν δισκογραφικά ατοπήματα, με την τελευταία δουλειά τους να τιτλοφορείται "Unborn".

Θα αναρωτηθεί κανείς, «είναι οι Six Feet Under η χειρότερη brutal death μπάντα εκεί έξω;» Η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Στο death metal -όπως και σε όλα τα ιδιώματα του ακραίου ήχου- υπάρχουν άπειρα γκρουπ που «πιθηκίζουν» πάνω στον ήχο και ενίοτε και την μουσική καθαυτή, άλλων, γνωστότερων συγκροτημάτων με τραγικά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές. Οι Six Feet Under δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο με την πάρτη τους. Δεδομένου όμως του ιστορικού background των μελών, έχουν καταγραφεί στις συνειδήσεις των ακροατών ως συγκρότημα πρώτης γραμμής, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν κάποιο δίσκο για να υποστηρίξουν αυτόν τον τίτλο.

Πέρα από το πραγματικά δυνατό ντεμπούτο τους (δυνατό αλλά όχι και κάτι το αριστουργηματικό, από την εποχή που η μπάντα ήταν ακόμα ένα side project του Chris Barnes των Cannibal Corpse με τον Allen West των Obituary) και τις δύο, ας πούμε, συμπαθητικές συνέχειες του, οι Six Feet Under εδώ και μία δεκαετία κυκλοφορούν στην καλύτερη των περιπτώσεων απογοητευτικά άλμπουμ και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στα ανεκδιήγητα "Graveyard Classics" που έχουν καταντήσει σήριαλ, με το τελευταίο επεισόδιο να είναι και σχετικά πρόσφατο ("Graveyard Classics III", 2010).

Και φτάνουμε φέτος στο "Unborn" το οποίο είναι ακόμα ένα κλασικό Six Feet Under άλμπουμ με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Gore θεματολογία, γκρουβάτο brutal death, φουλ μπασαδούρα και η αγαπημένη γαϊδουροφωνάρα του Chris να μας φρικάρει αρκετά, αλλά όχι όσο οι λοβοί των αυτιών του. Και εκεί που πας να πεις, να άλλο ένα τυποποιημένο δισκάκι με χρησιμότητα σουβέρ, οι Αμερικανοί πάνε να κάνουν την έκπληξη με διπλό τρομοκρατικό χτύπημα.

Από τη μία, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια δίσκος τους ακούγεται νεράκι, με καλοδομημένα τραγούδια που δεν προκαλούν ακατάσχετο χασμουρητό, κάτι που μάλλον αποτελεί επίτευγμα για την συγκεκριμένη μπάντα. Να βγάλει δηλαδή ένα τόσο καλό σύνολο κομματιών σε ένα μόνο δίσκο. Από την άλλη, μέσα στην γενική ομοιογένεια της μουσικής των Six Feet Under το προσεκτικό αυτί μπορεί να πιάσει και κάποιους «νεωτερισμούς», όπως αυτούς τους εκφράζουν ας πούμε οι Machine Head με τους τελευταίους δίσκους τους. Αναφέρομαι βεβαίως σε κάποια θέματα της κιθάρας, κυρίως στο "Fragment", και όχι γενικά στην δομή των κομματιών, αλλά αποτελούν έκπληξη όπως και να 'χει να τα ακούς σε δίσκο Six Feet Under. Δεν ξέρω αν πρέπει να τα αξιολογήσω θετικά ή αρνητικά, ακούστε το και βγάλτε τα συμπεράσματα σας.

Εν κατακλείδι, θα έλεγα με ασφάλεια ότι το "Unborn" αποτελεί με διαφορά την καλύτερη κυκλοφορία των Αμερικανών από την εποχή του "Warpath". Δεν είναι κάτι το εξαιρετικό και σίγουρα τίποτα το πρωτότυπο. Είναι όμως η μουσική των Six Feet Under σωστά παιγμένη, όπως θα έπρεπε να (αλλά δεν) συμβαίνει εδώ και μία δεκαετία. Οι φίλοι της μπάντας θα το ακούσουν έτσι και αλλιώς και σίγουρα θα το γουστάρουν, οι δε υπόλοιποι deathsters δεν χάνουν και τίποτα να του δώσουν μια ευκαιρία, έτσι για να έχουν να λένε ότι άκουσαν και ένα καλό Six Feet Under άλμπουμ αυτή τη δεκαετία. Όπως και να 'χει, αποτελεί μία καλή αφορμή για να ελπίζουμε σε κάτι ακόμα καλύτερο στο μέλλον και -προσωπικά μιλώντας- παρά την αδύναμη γενικά δισκογραφική παρουσία της μπάντας, δεν θα με χάλαγε να τους δω ζωντανά σε κανά Γκαγκάριν να παίζουν ολόκληρο το "Haunted".
  • SHARE
  • TWEET