Sirenia

Αν έπρεπε να τραβηχτεί μία γραμμή στο χρόνο ως σημείο αναφοράς για τη σκηνή του συμφωνικού metal, η πιο προφανής επιλογή ίσως να κάθεται ακριβώς στο μέσο της δεκαετίας του 2000. Τότε που το ύφος ζούσε τη νιότη του, οι κανόνες ακόμα ήταν ρευστοί και το μέλλον φάνταζε κάτι παραπάνω από αισιόδοξο. Στα δικά μου μάτια, η επιλογή είναι εύκολη και βρίσκεται δύο χρόνια μετά. Δεν ξέρω ποιοι πλανήτες μπορεί να ευθυγραμμίστηκαν ή ποιοι θεοί να χαμογέλασαν.

Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε μερικούς μήνες να δούμε τους Within Temptation να φλερτάρουν με πραγματικά μεγάλα ακροατήρια, τους Kamelot με τους Therion να παραμένουν επιβλητικά στην πρώτη γραμμή, τους Epica να κάνουν επισήμως το μεγάλο βήμα, τους After Forever να αγγίζουν την τελειότητα, και το δίδυμο Nightwish-Tarja να αποδεικνύει ότι υπάρχει ζωή μετά το σχίσμα. Μέσα σε όλα αυτά, οι Sirenia έβαζαν το δικό τους λιθαράκι με το "Nine Destinies And A Downfall".

Το σχήμα του Morten Veland είχε ήδη δώσει δείγματα γραφής με τη μέχρι τότε πορεία του. Ήταν όμως με το τρίτο του LP που ανέβηκε επίπεδο, αφήνοντας τις σκιές του παρελθόντος (βλ. Tristania) πίσω. Είτε πιστωθεί στην ανανεωμένη προσέγγιση, είτε στο προσεγμένο αμπαλάρισμα, είτε στην παλίρροια του στυλ, το αποτέλεσμα ήταν τόσο δυνατό που δεν μπορούσε να αστοχήσει. Δεκαέξι χρόνια κι οχτώ δίσκους αργότερα, τα πάντα έχουν αλλάξει, και τα πάντα δείχνουν ίδια.

Μόνο το εισαγωγικό "Deadlight" αρκεί για να κάνει κάθε απροετοίμαστο να τσεκάρει ημερολόγιο. Η συνέχεια δεν λοξοδρομεί ούτε ελάχιστα. Οι μελωδίες βγάζουν εκείνον τον γνώριμο, μεγαλεπήβολο αέρα. Οι ατμόσφαιρες κλίνουν στο σκοτάδι, χωρίς υποψία κινδύνου ή ρίσκου. Οι κιθάρες στέκονται διακριτικά στο πλάι της σκηνής, αφήνοντας χώρο στο μικρόφωνο και τα πλήκτρα, και κλέβουν τους προβολείς μόνο για σύντομα lead/solo περάσματα. Η παραγωγή γυαλίζει στα όρια της υπερβολής.

Μπαίνοντας στο "1977", με δεδομένα τα σκαμπανεβάσματα στο πρόσφατο παρελθόν της μπάντας, οι ελπίδες μου ήταν μετρημένες αλλά όχι ανύπαρκτες. Ακόμα και χωρίς ψηλά τον πήχη ωστόσο, το σύνολο δεν με κέρδισε. Σίγουρα, στέκεται εύκολα πάνω από τον προκάτοχό του και η Emmanuelle Zoldan τα λέει σωστά. Την ίδια στιγμή, ό,τι υπάρχει εδώ το έχουν ξανακάνει αρκετά καλύτερα. Τουλάχιστον η αμφιβόλου αισθητικής διασκευή αυτή τη φορά έμεινε εκτός κανονικής διάρκειας.