Shelter

Δύσκολοι καιροί για punkηδες. Δύσκολοι καιροί και για κριτικούς επίσης. Δείτε για παράδειγμα τους Shelter και το δωδέκατο album τους ονόματι "Eternal". Είναι χρόνια στο κουρμπέτι, ανδρώθηκαν στα τιμημένα για το νέο-punk '90s και σε άλλο ένα δίσκο αναπαράγουν όλα τα κλισέ του είδους.

Ειλικρινά έχω βαρεθεί να ακούω τόσο όμοιους δίσκους μεταξύ τους και να πρέπει να γράψω και κριτική. Εμείς μεγαλώσαμε, το punk "μίκρυνε", δεν ξέρω τι να πω. Το κακό είναι ότι όταν το δρόμο στο ιδίωμα δείχνουν μπάντες τύπου Green Day, οι οποίες γράφουν riffάκια που σου κολλάνε στο μυαλό και αποθεώνονται και από κόσμο "εκτός της σκηνής", δε μπορείς να δεις με κατανόηση το αναχρονιστικό punk των Shelter, οι οποίοι σε άλλο ένα δίσκο ξοδεύουν μουσική και στίχους για να μιλήσουν για την αντίθεση με τους γονείς, την κοινωνική απομόνωση και τον πόνο μιας αποτυχημένης σχέσης και μάλιστα με ένα τόσο τυπικό riffόραμα, όσο τυπικό είναι το αγγλικό τσάι στις πέντε. Δεν τα έχουμε λύσει πλέον όλα αυτά; Γιατί εξακολουθούμε να ασχολούμαστε;

Αν στα παραπάνω προσθέσετε το υπεράκυρο ινδικό εξώφυλλο με την kitsch αισθητική καταλαβαίνετε γιατί το "Eternal" τρώγεται άνετα από τον οικόσιτο Κθούλου της δισκοθήκης μου. Neeeext...